مطلب ارسالی کاربران
آیا از بازی لذت نمی بری؟
«بازی چلسی و لیورپول در لیگ برتر یک مسابقه فوق العاده بود. تنها ده دقیقه پیش از گل لیورپول، دیدم که در جریان بازی، کلوپ به من نگاه می کند. به کلوپ گفتم که چرا لبخند می زنی؟ او پاسخ داد که آیا از بازی لذت نمی بری؟ من گفتم خیلی زیاد و کلوپ گفت من هم همین طور. در آن زمان از بازی، کلوپ داشت بازی را می باخت. پس از اتمام بازی ما مثل دو دوست قدیمی یکدیگر را در آغوش کشیدیم. البته مطمئنم که اگر او بازی را هم می باخت، بازهم این طور گرم با من برخورد می کرد.»
ساری-پپ-کلوپ-بیلسا
این مربع جذاب شامل مربیانی است که هر کدام شیوه خاص و انقلابی ای از فوتبال هجومی و جذاب را در تیم هایشان پیاده کرده اند(بیلسا در لیدز امیدوار است سال آینده به لیگ برتر صعود کند)
پپ و ساری به ریشه های توتال فوتبال هلندی باز می گشته و هر کدام نسخه های خود را از آن ارائه داده اند(ساری بال و تیکی تاکا) و کلوپ و بیلسا به فوتبال پرفشارو سریع و سوپر تهاجمی، اما آن چه در تمام این دست از مدرنیست های تهاجمی مشترک است «لذت بردن» آن ها از فوتبال است چرا که همچون کرایف آن ها فوتبال را نه ورزشی برای پول و موفقیت بلکه بیش از هرچیز ورزشی برای لذت و هیجان و سرگرمی می بینند، یک «بازی» همچون تمام «بازی» های دیگر.عنصر اصلی در «بازی» همواره «لذت» است و اگر لذت را از بازی حذف کنی در واقع به «مرگ» خود بازی سرعت بخشیدی و این بلایی است که بر سر فوتبال معاصر آمده است، فوتبالی که روز به روز در لا به لای تجارت های کلان و بازی های فیزیکی و دفاعی این عنصر لذت را به فراموشی سپرده، اما «لذت» در فوتبال یعنی بازی سریع، رو به جلو، تکنیکی، هجومی، پرفشار و سرشار از هارمونی های تیمی و پاسکاری، که این چهار مربی امروزه از سرآمدان این روش هستند.این چهار نفر شاید جز آخرین غول هایی باشند که مفهوم «لذت» در فوتبال را «زنده» نگه داشته اند، آن ها برای سرگرمی خود و مردم بازی می کنند و نوعی «فوتبال مردمی» را خلق کرده اند. با آنها ما فراموش نمی کنیم که فوتبال یعنی لذت و زیبایی و هارمونی
ساری متوجه نگاه کلوپ می شود در حین بازی که به او خیره شده و لبخندی به لب دارد، ساری به او می گوید چرا لبخند می زنی؟ کلوپ در جواب می گوید(در حالی که تیم اش با یک گل عقب بود) : آیا از این بازی لذت نمی بری؟ و ساری جواب می دهد: خیلی زیاد
این لحظه ای تاریخی است در راستای نشان دادن عظمت این مربیان مدرن و هجومی که هنوز برایشان «لذت» بالاتر از نتیجه و موفقیت است
