کمتر ایرانی در تمام دنیا پیدا می شود که دوست نداشته باشد فوتبال کشورش پیشرفت کند. همه ما آرزو داریم روزی تیم ملی کشورمان از گروه اش صعود کند و حتی زمانی برسد که بگویند ایران یکی از شانس های تصاحب قهرمانی است. اما به چه قیمتی و از چه راهی؟
همیشه قبل از آغاز جام جهانی فوتبال بازار گمانه زنی ها و پیش بینی ها داغ می شود. به یکباره همان تیم فوتبالی که همه می گفتند خیلی بد بازی می کند و شانسی صعود کرده، حتی برخی از کسانی که فوتبال ایران را دنبال هم نمی کنند، از شانس صعود می گویند و اطمینان می دهند که این دوره، دوره افتخار آفرینی است.
با مکزیک مساوی می کنیم، پوست پرتغال را می کنیم، آنگولا هم که تیمی نیست که جلوی ما را بگیرد
این جمله تاریخی و مضحک را هنوز هم به خاطر داریم. جام جهانی که قرار بود در آن با 7 امتیاز صعود کنیم، میراثش شد لگد حسین کعبی در صورت فیگو و یک تک امتیاز. آن هم در برابر تیمی که اصلا تیم نبود.
حالا که دوباره پا به مسابقات جام جهانی گذاشته ایم هم هر چه به تاریخ اولین مسابقه ایران نزدیک می شویم، این صحبت ها اوج می گیرد. پیش بینی های خوشبینانه به حدی زیاد شده که مقابل آرژانتین انتظر امتیاز داریم.
خیلی زود یادمان رفته که 8 سال پیش چه برما گذشت. یادمان رفته کجای فوتبال دنیا ایستاده ایم و چقدر از متدهای روز دنیا عقب افتاده ایم. نه اردوی آماده سازی درست و حسابی داشته ایم، نه بازی دوستانه درخور شانی؛ نه حتی لیگ داخلی پویایی که بتواند چند بازیکن به تیم ملی ارائه دهد.
روی خوب ها و جوانانی مثل مسلمان، صادقیان، شریفی، آزمون و ... نیز که خط قرمز کشیده شد.
سوال این است. این فراموشی تا کی قرار است ادامه داشته باشد؟ این جام جهانی هم فارغ از هر نتیجه ای می گذرد. اصلا فرض می کنیم که ایران به جمع 8 تیم برتر هم راه پیدا کرد. خوب است اما پس از آن چه؟
باز هم فراموشی و فراموشی و فراموشی تا یک دوره دیگر جام جهانی بشود و باز هم با چاشنی شانس ما در آن حضور داشته باشیم و پیش بینی کنیم؟ نه فوتبال آکادمیک، نه استعدادیابی و نه لیگ باشگاهی جذابی.
خیلی ها می گیند قبل از جام جهانی زدن این حرف ها حاشیه و سیاه نمایی است. اما وقتی گوش هیچکس تا قبل از صعود به جام جهانی این حرف ها را نمی شنود چاره کار چیست؟ پس از اتمام جام جهانی به جز چند برنامه به عنوان دهان پر کن بررسی عملکرد و نقاط ضعف ایران در جام جهانی چه خواهیم داشت؟ برنامه ریزی؟ استعداد یابی؟ ریشه یابی مشکلات و ساختارسازی در فوتبال؟
خیر. باز هم همین آش است و همین کاسه تا 4 سال دیگر. پس کاش یادمان باشد که این سطح توقعمان را هم ردیف با تب جام جهانی بالا و بالاتر نبریم. ایران نه هم سطح نیجریه است، نه آرژانتین و نه حتی بوسنی. ایران در سطح همین صعود به جام جهانی است و بس.
با این روند شاید روزی برسد که با معجزه، یک مرحله ای هم پیش برود. اما سطح آرزو هایمان را همین صعود به جام جهانی و راهیابی به جمع 4 تیم برتر آسیا نگه داریم کافی است. لااقل پس از شکست روحیه مان خراب نمی شود. یادمان نرود که این ایران همان ایرانیست که 4 ماه پیش می گفتیم شانسی به جام جهانی رفت.
