طرفداری- آن ها را می بینیم ولی گویی اصلا اهمیتی برایمان ندارند، یا جوری وانمود می کنند که برایمان اهمیتی نداشته باشند. تعدادشان از بازیکنان هم بیشتر است اما هیچوقت برایمان جذاب نمی شوند. جوری خشک و اتو کشیده کارشان را انجام می دهند که فکر می کنی کار آن ها مهم ترین کار جهان است و اگر در کارشان خطا کنند، دنیا به پایان می رسد. شاید آن ها بیش از خود ورزشکاران در قاب های تلویزیونی نشان داده می شوند اما چشمان ما هیچگاه آن ها را نمی بیند، جز زمانی که خودشان بخواهند. بال بوی ها یا بال گیرل ها (BallBoy/Ballgirl) یا همان توپ جمع کن های ورزش تنیس که توپ ها را از میانه زمین بر می دارند، توپ به ورزشکاران می دهند و برایشان حوله و آب می آورند، همین افرادی هستند که چشمان ما اجازه نمی یباند تا آن ها را ببینند.
به نقل از یادداشتی از روزنامه گاردین همراه شده ایم با خاطرات یکی از همین بال بوی ها. از بد اخلاقی هایی که دیدند تا جوک هایی که شنیده اند. در ادامه آنچه می خوانید نوشته هایی از زبان توپ جمع کن مد نظر ماست.
در طی سه سال حضورم در تورنمنت اوپن میامی یاد گرفته ام که ما باید به مانند گارسون های یک رستوران بزرگ همیشه در دسترس باشیم اما هیچگاه دیده نشویم. من فهمیدم که ورزشکاران در هنگام بازی هیجان زیادی دارند و سطح آدرنالین آن ها بالا است پس تعجب نکردم وقتی خبر پرخاش فرناندو ورداسکو به یک بال بوی را به خاطر اینکه حوله اش را دیر برایش آورد شنیدم. بهترین توپ جمع کن کسی است که به خوبی خودش را با شرایط و اتفاقات موجود وفق دهد. اگرچه تمام بال بوی ها و بال گیرل ها شایسته احترام اند.
شغل ما جوری نیست که از مزایا بی بهره باشیم. ما بلیط های رایگان و همچنین دسته های تنیس دریافت می کنیم. اما بهترین پاداش برای ما این است که می توانیم اسطوره های خودمان را از نزدیک ببینیم و با آن ها حرف بزنیم. من با بین سال های 2009 و 2011 توفیق این را داشتم که با تمامی بازیکنان زیر رنک 25 به جز فدرر، نادال و دل پوترو در زمین باشم، چه مرد و چه زن. اندی ماری شاید کمی بد اخلاق به نظر برسد اما هیچگاه توهین نمی کرد. جوکوویچ و مونفیس شخصیت های مهربان و دوست داشتنی دارند اما خاطره جوک تعریف کردن باغداتیس وسط یک بازی دوبل مهم هیچگاه از ذهنم پاک نمی شود.
کنار آمدن با خلقیات همه اما آسان نیست. اندی رادیک هیچوقت قبول نمی کرد که توپ در جیبش بگذارد یا برای گرفتن توپ یک سانتی متر جا به جا نمی شد. او تقریبا بعد از هر امتیاز حوله اش را می خواست و خیلی سریع نیز بازی می کرد پس باید تمام حواستان را به حرکات بدن یا بادی لنگوئیچ او می دادید.
جدا از نظم و ترتیب و آمادگی بدنی، نکته که برای یک بال بوی یا بال گیرل بودن خوب مورد نیاز است، دانستن اخلاق ها و عادت های تنیسور ها است. به طور مثال من هیچوقت با رافائل نادال در یک زمین نبودم اما می دانم او دوست دارد دو بطری آب داشته باشد که آن ها را کنار پای راستش می گذارد. او همیشه از میان آن دو، آن بطری که سمت چپ هست را برمی دارد و سپس آن را دقیقا در همان محل می گذارد در تمام طول دوران بازی اش همین کار را کرده است.
تورنمنت اوپن میامی یکی از تورنمنت های مهم است و با توجه به گفته ها بعد از ویمبلدون بیشترین کیفیت در توپ چمع کن های مرد و زن ( Ball boys and Ballgirls) در این تورنمنت دیده می شود. نزدیک به 300 داوطلب 4 هفته قبل از آغاز بازی ها شانس خود برای ورود به این تورنمنت را امتحان می کنند.
راس ساعت هفت و سی دقیقه صبح باید در محل تمرین حاضر باشید، کمی تاخیر نیز سبب می شود تا شما خط بخورید. یک مربی که ارتشی سابق است در محل تمرین حضور دارد و در هنگام تمرین دوی سرعتی وقتی یواش می دوید صدایی هایی شبیه به "هو هو" از خود در می آورد و کسی هم معنی آن ها را نمی فهمد. اگر انتخاب شوید، شانس حضور در تورنمنت را خواهید داشت.
شغل توپ جمع کنی تنیس سبب آسان شدن کار برای تنیسور ها شده است و خود آن ها نیز این را می دانند. فرناندو ورداسکو باید این را بداند که اکثر توپ جمع کن ها یا داوطلب هستند یا دستمزد بسیار کمی می گیرند. آن ها حقیقتا تنها به خاطر عشقشان به این ورزش آنجا هستند.
