- در زمان دیوید مویس، یکی از تصاویری که بینندگان تلویزیونی بهش عادت کرده بودن، زوم کردن دوربین ها روی چهره سر الکس فرگوسن بعد از هر شکست یا نتیجه بد بود. کار به جایی رسیده بود که بازی کردن خارج از خونه برای دیوید مویس آرامش روانی بیشتری داشت و بازی در تئاتر رویاها براش تبدیل به کابوس شده بود. بیایین رو راست باشیم مقابله با تاریخ و گذشته بعضی اوقات فوق العاده سخت و طاقت فرساست. جانشین یک سرمربی فوق العاده و کسی که هوادار های تیم میپرستنش هم شدن و سعی بر کنترل کردن تیم بعد از اون، آخرین چیزی هستش که یک مربی آرزو داره. مخصوصا اینکه اون مربی سابق سر الکس فرگوسن باشه و هر هفته روی سکوها بازی تیمت رو نگاه کنه. یک فشار فوق العاده زیاد که مویس از پس تحمل کردنش بر نیومد ،،،،
- چند سال از اون روز های سخت و سیاه برای هواداران منچستر میگذره اما تاریخ باز هم برای اون ها تکرار شد. ایندفعه نه برای دیوید مویس بلکه برای خوزه مورینیو. شب گذشته تیمِ منچستر اینبار نه در مقابل چشمان پیرمرد دوست داشتنی، بلکه در مقابل چشمان " کلاس 92 " معروف منچستری ها یک بازی بی برنامه و بی هدف رو به نمایش گذاشت و با سرعت بیشتری به سقوط خودش ادامه داد. دیشب سکو های الترافورد میزبان بازیکنان محبوب و سابق خودش بود. بازیکنایی که به کلاس 92 مشهور هستن. دیوید بکهام، رایان گیگز، گری نویل و نیکی بات دیشب از نزدیک شاهد این بودن که تیم رویایی ای که روزی در تئاتر رویاها، رویای تیم های روبروش رو از بین میبرد چقدر ضعیف و زخم خورده شده. برای اینکه قضیه دراماتیک تر هم بشه بزارید بگم که یکی دیگه از اعضای تیم 92 یعنی " پل اسکولز " هم توی استودیو نشسته بود و به عنوان کارشناس بازی رو مشاهده میکرد. کارشناسی که بر خلاف همبازی های سابقش ساکت ننشسته بود و حملات سنگینی رو بر علیه مورینیو انجام میداد. حملاتی مثل این که " مربی تیم باعث آبرو ریزی باشگاه بزرگی مثل منچستر شده چون بلد نیست دهنش و طرز حرف زدنش رو کنترل کنه " !!
- البته باید بگم که خوزه مورینیو هم این وسط بیکار نبوده و گه گاهی به " کلاس 92 " معروف منچستری ها حمله کرده. مخصوصا پل اسکولز و گری نویل که مورینیو چندین بار بعد از نظرات این 2 نفر تو رسانه ها بهشون حمله کرده و جوابشون رو داده. اما فکر کنم هممون می دونیم که این جنگ، جنگی نیست که مرد پرتغالی توش برنده بشه. مورینیو به هیچ عنوان نمی تونه مقابل یکی از محبوب ترین و با کلاس ترین نسل های منچستر در تاریخ مقابله کنه و شکستشون بده. دلیل برای اینکه مورینیو بازنده این جنگ میشه زیاده ولی دلیل اصلیش می تونه این باشه که " کلاس 92 " نماد بزرگی، زیبای و با اصالت بودن منچستر و روح جنگنده این تیم هستش در صورتی که خودِ مورینیو، بیشتر اوقات نمادی ضد بر این اصالت و بزرگی به حساب میاد. کسی که طراوت، بزرگی و اصالت رو از منچستر گرفته.
- بازیکنانی که دیشب نظاره گر بازی منچستر بودن کسانی هستن که تقریبا 20 سال در این باشگاه توپ زدن و جام های فوق العاده زیادی رو برای باشگاه به ارمغان اووردن. اونم با ارائــه یک بازی هجومی، ســـرعتی و بی نظـیر در اروپـا که باعث شهره منـچـستـر و " کلاس 92 " شد. دقیقا با هـمون سبـک بازی ای که هواداران مــنـچــستر خواهانش هستن و باهاش سرگرم میشدن. اما زیر نظر مورینیو، تیم بازی سرعتی از خودش به نمایش نمیزاره، نمی تونه به خوبی حمله کنه و اگر بحث سرگرم شدن باشه، کار داره به جایی میرسه که نگاه کردن به یک دیوار سفید برای خیلی از هوادارای منچستر جذاب تره تا 90 دقیقه دیدن بازی تیمــشـون !! برای همین حـضــور " کلاس 92 " در بازی دیشب، نه تنها کمکی به منچستر نکرد، بلکه سنـگینـی بیشــتری رو روی دوش هــای مـوریـنیـو انداخت !
- دیشب منچستر روند نبردنش در تئاتر رویاها رو ادامه داد و این غریب ترین اتفاقی هستش که می تونه برای هواداران منچستر بیفوته. اتفاقی که اونا هیچوقت بهش عادت نخواهند کرد و قبولش نمی کنن مخصوصا در حضور " کلاس 92 ". زمانی که بکهام و یارانش وارد تئاتر رویاها می شدن و 90 درصد تیم ها رو بدون اینکه زحمت زیادی بکشن با 4 و 5 گل شکست می دادن. اما الان توی تیم مورینیو، بکهام و اسکولزی نیستن که با پاس هاشون بازیکن های رقیب رو جا بزارن، گیگزی نیست که به دل دفاع حریف بزنه و از هم بازشون کنه. نویل و باتی هم نیستن که تو شرایط سخت با قدرت رهبری بالاشون تیم رو جمع کنن و بهش روحیه بدن. هواداران به کنار، خدا می دونه خود همین بازیکنا دیشب وقتی بازی تیمشون رو از نزدیک می دیدن، چه حس و حالی داشتن. نویل به تنهایی بالای سکو های نشسته بود. گیگز و بات به عنوان مربی های آکادمی کنار هم نشسته بودن و دیوید بکهامِ محبوبِ منچستری ها در کنار همسر اد وودوارد نشسته بود. مردی که سرنوشت و آینده مورینیو در دستای اونه.
- شاید رویای هوادار های تمامی هواداران قدیمی و حال حاضر منچستر اینه که کلاس 92 به صورت همزمان وارد تیم بشن. گیگز به عنوان سرمربی، نویل و اسکولز در تیم مدیریت و دیوید بکهام هم به هر کاری که دوست داره و فکر میکنه که تواناییش رو داره مشغول بشه ! بیایید وسعت رویای منچستری ها رو بزرگتر بکنیم و به این فکر کنیم که " کلاس 92 " بتونه با کمک میلیاردر فیلیپنی پیتر لیم و همینطور شرکای مالی " کلاس 92 " بتونن کار رو به جایی برسونن که باشگاه رو از گلیزر ها بخرن و صاحب رسمی باشگاه بزرگ منچستر بشن. کاری که البته کــمِ کـم به حدود 3 هزار میلیون دلار آمریکای نیاز داره. رویای بزرگی هستش نه ؟ اما خب رویا پردازی یکی از چیز هـایـی نیست که منچـســتـرِ مورینیو کم داره ؟ اگر بازیکنا توانایی رویا پردازی و فکر کردن به موفقیت رو داخل زمین نداشته باشن، چطوری می خوان افسانه قدیمی منچستر یونایتد رو درک و زنده کنن ؟
- اما در حال حاضر " کلاس 92 " تنها و تنها یک یادگار از دوران فوق العاده خوش منچستر هستش. یک نشانه از اینکه تیم بزرگ منچستر چه سقوطی رو در این سال ها تجربه کرده. بعد از بازی مورینیو علاقه ای از خودش برای جواب دادن به اسکولز نشون نداد و گفت حرفاش برام اهمیتی نداره. احتمالا خود مورینیو هم فهمیده که نمی تونه " کلاس 92 " رو ساکت کنه و مقابلشون ایستادگی کنه. حتی اگه استادیوم الترافورد رو پر از جام های گوناگون هم بکنه، باز هم حریف این نسل محبوب منچستر نمی شه چه برسه به الان که تو یک شرایط بحرانی هم حضور داره ،،،،
- مورینیو در حال حاضر خیلی خیلی دور از موفقیت قرار داره. موفقیت الان برای مورینیو می تونه این باشه که تا آخر فصل توی باشگاه دووم بیاره. و این بدونِ هیچ شکی موفقیتی نیست که باشگاه بزرگی مثل منچستر که زمانی با امثال بکهام، نویل، گیگز و اسکولز تمامی جام هارو فتح می کردن یا حداقل تا آخرش با تمام توانشون برای بردنش میجنگیدن، از سرمربیش میخواد !! حضور " کلاس 92 " دیشب برای همه ی منچستری ها یادآور دوران خوش و بی نظیر این تیم بود. دورانی که تئاتر رویاها، نابود کننده رویای حریفان بود ،،،،
