شاهین ممسنیحماسه» این طور است که خلق می‌شود!
محمد جواد روح
همینقدر جنگنده، نفوذناپذیر، و در حال پرواز. پرسپولیس این روزها یک تیم نیست؛ یک حماسه است. حماسه‌ای که در آن، با آدام همتی و احسان علوانزاده و سعید حسن‌پور به جنگ ژاوی و گابی و بونجاح می‌رود. رستم و یک دست اسلحه. اما تیم برانکو واقعا یکدست است؛ دستی که صدای آن در غرب آسیا پیچیده. بازیکن برتر؟ مگر داریم؟ کدام را بگویم؟ بیرانوند، شجاع، سیامک، بشار، علیپور، گادوین، نوراللهی یا سیدجلال؟
جوانانی چون شایان مصلح هم جنگیدند و امید عالیشاه که آنقدر استارت زد و دریبل زد و خطا گرفت که دیگر پاهایش نکشید. اوج بازی اما از نگاه من، دقیقه نود و هفت بود. جایی که بازیکن ما با بازیکن آنها گپ می‌زد. بازیکن آنها که بود؟ ژاوی بزرگ. ستاره بی‌بدیل فوتبال اسپانیا. فاتح جام جهانی و چهار لیگ قهرمانان اروپا و دو یورو و دهها جام اسپانیا. بازیکن ما که بود؟ سعید حسن‌پور! اسمش را درست گفتم؟ جوانی که تا جایی که خاطرم هست؛ اولین بار بود برای پرسپولیس به میدان می‌رفت.
این قاب، ابعاد جنگ نابرابری را تصویر می‌کرد که ما آن را بردیم. با لشکری خسته، کم‌مهره، با نیمکتی که نه تنها ستاره نداشت و نه تنها که بازیکن دارای تجربه جدی در پرسپولیس هم نداشت که حتی برانکو را هم نداشت. حماسه اینطور است که خلق می‌شود. به امید بازی آزادی!
