نگاهی به 10 بازیکن برتر تاریخ آث میلان
10-ژرژ وه‌آ
او یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ آث میلان اَست. او فوتبال حرفه ای خود را اَز سال 1985 شروع کرد و در 1995 به آث میلان پیوست. او فوق ستاره ای بی بدیل بود؛ بازیکنی مسلمان؛ چابک و تیز و با دریبل های زیرکانه بود که همیشه مورد تحسین منتقدین خود قرار می گرفت. او در سال 1995 توانست بهترین بازیکن سال آفریقا و بهترین بازیکن اروپا لقب بگیرد. گل او به هلاس ورونا را یکی اَز بهترین گل های اِنفرادی در تاریخ فوتبال می دانند. او سراَنجام در سال 2000 با 58 گل در 145 بازی توانست یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ روسونری لقب بگیرد.
اِفتخارات تیمی:
2 قهرمانی سری آ ایتالیا (مجموعاً 2 جام)
اِفتخارات فردی:
آقای گل لیگ قهرمانان اروپا 95-1994؛ بهترین بازیکن جهان 1995؛ برنده توپ طلای اروپا 1995
9-فرانک رایکارد
یکی از بهترین بازیکنان عصر خود که همراه با رونالد کومان, مارکو فان باستن و رود گولیت توانستند هلند را قهرمان جام ملّت های اروپا 1988 کنند. او بازیساز فوق العاده ای بود, پاس های طولی و عرضی فوق العاده دقیق می داد که همه را متعجب می کرد. او پس از قهرمانی جام ملت های اروپا 1988 مورد توجه روسونری ها قرار گرفت.پس از شهر ساراگوسا در اِسپانیا به شهر میلان ایتالیا مهاجرت کرد. و در همان سال اول موجب قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا برای روسونری ها شد. پاس های او چه هوایی و چه زمینی همیشه فوق العاده دقیق و زیبا بود. وقتی پاس توعمق ارسال می کرد هیچ کس از تیم حریف توان گرفتن توپ را نداشت. او همیشه در تمامی میانی زمین دیده می شد چپ یا راست یا حتی دایره ی مرکزی میدان! بهترین خاطره ای که طرفداران میلان از او به یاد دارند بازی او مقابل بنفیکا در سال فینال لیگ قهرمانان اروپا 1990 بود که با تک گل او به پایان رسید؛ او سرانجام در سال 1993 در حالی که 26 گل را در 201 بازی برای روسونِری ها زده بود. آخرین لحظات خود را میلان گذراند ولی با این همه به اسطوره ی روسونری ها تبدیل شد!
اِفتخارات تیمی:
2 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 2 قهرمانی سوپرجام اروپا؛ 2 قهرمانی جام بین قاره ای؛ 2 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 2 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا (مجموعاً 10 جام)
8-کاکا
کاکا یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ آث میلان می باشد.او در سال 2003 اَز برزیل به شهر میلان مهاجرت کرد و در حالی که خیلی ها هنوز او را قبول نداشتند, درخشش بی پایان خود را آغاز کرد.سال 2007 درخشان ترین نقطه ی کارنامه ای او بود, در اولین مرحله حذفی میلان مقابل تیم سلتیک به مشکل برخورد و این کاکا بود که در بازی برگشت در دقیقه ی 93 با یک گل عالی دروازه سلتیک را فرو ریخت.در مرحله نیمه نهایی بهترین بازی های کاکا را در میلان شاهد بودیم. روسونری ها در این مرحله باید مقابل شیاطین سرخ(منچستریونایتد) صف آرایی می کردن؛ در بازی نخست در اوج هیاهو میلان 3بر2 و دَبل کاکا اَز شیاطین شکست خورد.در بازی برگشت هم اولین گل تیمش را در دقیقه ی 11 به ثمر رساند تا تیمش دوباره بتواند برای هفتمین قهرمانی اروپا وارد جنگ شود.او در سال 2009 با مبلغ 60 میلیون یورو اَز آث میلان به شهر مادرید مهاجرت کردو بعد اَز 4 سال (سال 2013) در حالی که این اِنتقال تا حدی برای رئال جواب داده بود دوباره به آث میلان برگشت و این بار آخرین سال خود را در اروپا گذراند. او در اِنتها توانسته بود با 104 گل در 307 بازی یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ روسونِری لقب بگیرد.
اِفتخارات تیمی:
1 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 1 قهرمانی سوپرجام اروپا؛ 1 قهرمانی جام باشگاه های جهان؛ 1 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 1 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا (مجموعاً 5 جام)
اِفتخارات اِنفرادی:
آقای گل لیگ قهرمانان اروپا 07-2006؛ بهترین بازیکن جهان 2007؛ برنده توپ طلای اروپا 2007
7-آندری شِوچِنکو
یکی اَز بهترین و بزرگترین ستارگان تاریخ میلان می باشد. او در سال 1999 به باشگاه فوتبال آث میلان پیوست و سال های درخشانی را در کنار روسونری ها گذراند. مثلث تهاجمی او به همراه کاکا و فیلیپو اینزاگی یکی اَز بیادماندنی ترین خط حمله های تاریخ اَست. او را به همراه رونالدو (نازاریو) و تیری آنری بهترین مهاجمان عصر خود می دانند.او در فینال لیگ قهرمانان اروپا 2003 توانست با گل کردن آخرین پنالتی, خود را محبوب هواداران کرده و ششمین قهرمانی را برای روسونری ها به اَرمغان آورد. اَلبته این آخر کار نبود, او در قهرمانی سری آ 04-2003 نقش بسزایی داشت و در همان سال برنده ی توپ طلا شد. اینجا هم آخر کار نبود! آخر کار شِوچنکو و کم شدن محبوبیت او زمانی رخ داد که او در فینال لیگ قهرمانان اروپا 2005 آخرین پنالتی تیمش را مقابل اِستیوِن جِرارد و تیمش (لیورپول) اَز دست داد. به خاطر همین موضوع و دفاع پائولو مالدینی اَز او حتی تا مدتی مالدینی و هواداران اولترا به مشکل برخوردند. او سراَنجام در سال 2006 اَز میلان جدا گشت و تنها 3 سال بعد دوباره به میلان بازگشت. او با زدن 175 گل در 322 بازی دومین گلزن برتر تاریخ روسونری ها محسوب می گردد.
اِفتخارات تیمی:
1 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 1 قهرمانی سوپرجام اروپا؛ 1 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 1 قهرمانی کوپا ایتالیا؛ 1 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا (مجموعاً 5 جام)
اِفتخارات اِنفرادی:
آقای گل سری آ ایتالیا 2000-1999؛ آقای گل سری آ ایتالیا 04-2003؛ برنده توپ طلای اروپا 2004؛ آقای گل لیگ قهرمانان اروپا 06-2005
6-رودگولیت
رود گولیت؛ مهاجم اَفسانه ای روسونِری ها که تیک نیک و دریبل های او تا همیشه در یاد و خاطرات هوادارنش خواهد ماند. مثلث تهاجمی هلندی او همراه با فرانک رایکارد و مارکو فان باستن بهترین خط حمله ی دهه ی 90 را تشکیل داده بود, که اِفتخارات فراوانی را برای روسونری ها به اَرمغان آورد. شوت های او اَز پشت محوطه ی جریمه همیشه کار ساز و خطرناک بوده؛ همچنین او معروف بود به این که بدون نگه داشتن توپ (اِستوپ) شوت خود را می زند.او بازیساز فوق العاده ای هم بود. بهترین خاطره ی او که همیشه در دل و یادهای هواداران روسونِری خواهد ماند؛ عملکرد بی همتای او در فینال لیگ قهرمانان اروپا 1989 بود که در 2 گل اَز 4 گل تیمش را به ثمر رساند و موجب قهرمانی روسونری ها شد. او مجموعاً 102 گل برای روسونری ها به ثمر رساند که کارشناسان 2 گلی که در فینال 1989 زده بود را اَز دیگر گل های او جدا کرده اند. او سراَنجام در سال 1994 در میان هواداران روسونری برای همیشه اَز آث میلان خداحافظی کرد.(آمار بازی های او دقیق نیست)
اِفتخارات تیمی:
2 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 2 قهرمانی سوپرجام اروپا؛ 3 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 2 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا (مجموعاً 9 جام)
اِفتخارات اِنفرادی:
برنده توپ طلای اروپا 1987
5-گونار نوردال
او را یکی اَز بزرگترین, قدرتمندترین و بهترین مهاجمان نیمه ی اول قرن بیستم پَس اَز جوزپه مِئآتزا و قبل اَز جوزف بیکان می دانند. او یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال و پنجمین بازیکن برتر تاریخ روسونِری هاست. قدرت جسمانی و قدرت ذهنی او (فینیشینگ) باعث شده بود تا آخر دوران حرفه ای خود به عنوان اُسطوره شناخته شود و همیشه در اوج باشد. او را به همراه جوزپه مِئآتزا و رونالدو نازاریو به عنوان بهترین مهاجمان تاریخ شهر میلان می شناسند. او تنها 7 سال اَز سال 1949 تا 1956 در آث میلان گذراند و توانست با زدن 221 گل برای روسونری ها بهترین گلزن تاریخ باشگاه لقب بگیرد. او مدتی را در آ.اِس رم هم گذراند و با 225 گل زده در لیگ سری آ که 210 تای آن برای روسونری ها بود توانست پس اَز سیلیو پیولا با 274 گل و فرانچسکو توتی با 250 گل به عنوان سومین گلزن برتر تاریخ سری آ نام برده شود. همچنین او 5 بار توانسته آقای گل سری آ لقب بگیرد و اَز این حیث رکورددار اَست. خطرناک ترین رقیب او در این زمینه جوزپه مِئآتزا, اسطوره ی اَفسانه ای اینترمیلان اَست که تنها 3 بار توانسته آقای گلی سری آ را بدست آورد. همچنین نوردال اَز معدود اَفرادی باشد که توانسته بیش اَز 500 گل در تمامی دوران حرفه ای خود بزند.(با 513 گل) او به عنوان اُسطوره ای جاویدان برای همیشه در دل هواداران آث میلان خواهد ماند.
اِفتخارات تیمی:
2 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 2 قهرمانی جام لاتین (مجموعاً 4 جام)
اِفتخارات اِنفرادی:
آقای گل سری آ 50-1949؛ آقای گل سری آ 51-1950؛ آقای گل سری آ 53-1952؛ آقای گل سری آ 54-1953؛ آقای گل سری آ 55-1954
4-جیانی ریورا
جیانی ریورا که به عنوان یکی اَز بهترین بازیکنان تاریخ ایتالیا شاخته می شود, شخصی بود که در تنها قهرمانی ایتالیا در یورو حضور داشته و بهترین بازیکن آن ها در جام جهانی 1970 مکزیک بود که در فینال مقابل سلطان پله و بهترین تیم تاریخ (برزیل آن زمان) صف آرایی کرد. او اَز سال 1960 تا 1979 به مدّت 19 سال را در جمع روسونِری ها گذراند؛ همچنین او با 164 گل زده سومین گلزن برتر و با اَنجام 658 بازی چهارمین بازیکن وفادار تاریخ باشگاه آث میلان می باشد. در هنگام خداحافظی او هوادارن اَشک می ریختند. او با تمامی قدرت و غرور خود توانست در دل و یاد هواداران میلان جای بگیرد. همچنین او اَز دوستان نزدیک چزاره مالدینی, فوق ستاره ی بزرگ روسونری ها در دهه ی 1960 بود. و توانست بیشتر اِفتخاراتش را با او جشن بگیرد.
اِفتخارات تیمی:
3 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 4 قهرمانی کوپا ایتالیا؛ 2 قهرمانی جام برندگان جام اروپا؛ 2 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 1 قهرمانی جام بین قاره ای (مجموعاً 12 جام)
3-مارکو فان باستن
مارکو فان باستن بزرگترین ضلع مثلّث اَفسانه ای هلند و آث میلان (مارکو فان باستن, رود گولیت, فرانک رایکارد) بوده و همچنین تقریباً تمامی کارشناسان او را پس اَز یوهان کرایف بزرگ به عنوان دومین بازیکن برتر تاریخ لاله نارنجی ها می شناسند. او در 1987 به جمع روسونِری ها پیوست و نسبتاً گل های کمی برای روسونِری ها به ثمر رساند و فقط 124 گل در 201 بازی زد ولی تمامی گل های او مهم و در بازی های مهم زده می شد برای همین محبوب هواداران بود و همیشه مورد تحسین منتقدین قرار می گرفت. او در طول 6 سال (تا سال 1993) کمک های زیادی برای رسیدن روسونِری ها به موفقیت هایشان کرد. قرارداد او با تیمش مادام العمر بود, و با شرط زدن بیش اَز 10 گل و 10 بازی در هر فصل تمدید می شد و او در مقابل تمامی هواداران روسونِری ها سوگند یاد کرده بود که تا آخر بازنشستگی اَش در مستطیل سبز سِن سیرو خواهد ماند. او در اِنتها با مصدومیت ها و مشکلات شخصی و فوتبالیش در مابین سال 1994 مجبور شد اَز دنیای فوتبال خداحافظی کند. و هواداران روسونِری در آخرین هنگام اَشک ریزان او را بدرقه می کردند. فوتبال هیچ گاه او را فراموش نخواهد کرد و هواداران میلان تا اَبد به او اِفتخار خواهند کرد!
اِفتخارات تیمی:
3 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 2 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا؛ 2 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 2 قهرمانی جام بین قاره ای؛ 1 قهرمانی سوپرجام اروپا (مجموعاً 10 جام)
اِفتخارات فردی:
بازیکن سال یوفا 1988, برنده توپ طلا 1988,آقای گل لیگ قهرمانان اروپا 89_1988, بازیکن سال یوفا 1989, برنده توپ طلا 1989, آقای گل سری آ 90_1989, آقای گل سری آ 92_1991, بازیکن سال یوفا 1992, بهترین بازیکن جهان 1992, برنده توپ طلا 1992
2-فرانکو بارِزی
فرانکو بارزی اَفسانه ای یکی اَز بهترین مدافعان تاریخ فوتبال جهان اَست. او در سال 1977 اَز تیم جوانان باشگاه به تیم اصلی راه پیدا کرد و تا سال 1997 به مدّت 20 سال را کامل در جمع روسونِری ها گذراند و به اِفتخارات بسیاری دست پیدا کرد. او به همراه فرانتس بکن باوئر و میروسلاو کلوزه تنها اَفرادی در تاریخ فوتبال جهان هستند که توانسته اَند هر 3 مدال جام جهانی (طلا, نقره, برنز) را بر گردن خود آویزان کنند. او با اَنجام 719 بازی و 33 گل برای روسونِری ها دومین بازیکن برتر آنهاست. فرانکو بارزی همیشه زندگی آرامی داشت و در اَواسط دوران حرفه اَش همیشه می درخشید, به طوری که حتی در سال 1989 توانست با جذب کردن رأی بیشتر کارشناسان فوتبال پس از فان باستن در اَمر گرفتن توپ طلا دوم شود. ولی زندگی ورزشی او همیشه مملوء اَز اِفتخار و اوج نبود و در جام جهانی 1994 ایالات متحده آمریکا در مرحله گروهی مصدوم شد ولی زحمت او را پائولو مالدینی به دوش کشید, و ایتالیا توانست با درخشش پائولو مالدینی و روبرتو باجو به فینال این مسابقات برسد. در فینال بالأخره بارِزی برگشت ولی باز هم نتوانست خود در میان بازی پیدا کند و این بارهم مالدینی بود که به کمک دفاع ایتالیا آمد و آنان را چندین بار اَز حملات تیم حریف نجات داد و زمانی که وقت پنالتی ها رسید, آقای کاپیتان باید اَولین پنالتی را برای لاجوردی ها می زد, هواداران تیم ملّی فوتبال ایتالیا اَز او توقع زیادی داشتند زیرا بالأخره پَس اَز چندین بازی مهم مرحله حذفی او را در فینال دیده بودند و وضعیّت بازی او در آن بازی مهم همگان را نااُمید کرده بود, پس فقط یک اِنتظار اَز او می رفت که برآورده شود و آن این بود که این پنالتی را به گل تبدیل کند, وقتی او پشت توپ قرار گرفت و شروع کرد به سمت توپ دویدن ناگهان آرزوی تمامی لاجوردی ها به باد رفت! توپ بارِزی اَز بالای دروازه به بیرون رفت. این سومین مدال بارِزی در جام جهانی با اَرزش نقره بود. این پایان او در تیم ملّی فوتبال ایتالیا بود و پس اَز آن دیگر هیچ وقت مورد تشویق و تحسین شدید لاجوردی ها و روسونِری ها قرار نگرفت. تنها سه سال پَس اَز آن خاطره ی بد, در حالی که روسونِری ها هم دیگر در وضعیت خوب خود نبودند و در جدول در رده ی اِفتضاح یازدهم ایستاده بودند برای همیشه اَز دنیای فوتبال خداحافظی کرد, در شب خداحافظی او طرفداران میلان تنها کسانی بودند که برای او گریه کردند... و حتی هواداران ایتالیا میل به دیدن خداحافظی او نداشتند. ولی با این همه هیچگاه طرفداران میلان و ایتالیا خاطرات شیرین خود را با او را فراموش نخواهند کرد.
اِفتخارات تیمی:
6 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 4 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا؛ 3 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 2 قهرمانی جام بین قاره ای؛ 2 قهرمانی سوپرجام اروپا (مجموعاً 17 جام)
1-پائولو مالدینی
پائولو مالدینی کبیر کسی اَست که همواره کارشناسان او را همراه اَفسانه هایی چون فرانتس بکن باوئر و بابی مور و بالاتر از اسطوره هایی چون روبرتو کارلوس او یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال می دانند. او در سال 1968 در خانواده ی چزاره مالدینی, اُسطوره ی بزرگ آث میلان متولد گشت؛ او اَز اِبتدا زندگی خود علاقه شدیدی به فوتبال داشت و طبق گفته ی پدرش همیشه آرزوی این را داشت که همراه با میشل پلاتینی و پائولو روسی در یوونتوس و برای بانوی پیر بازی کند. به همین سبب او پوستری بزرگ اَز 2 اسطوره ی بزرگ گورخرها را بر روی دیوار اُتاق خود زده بود و روز به روز به پوستر خود بیشتر نگاه می کرد و بزرگترین آرزویش بازی در کنار این 2 اسطوره ی بانوی پیر بود. بعدها شجاعت پیدا کرد و این موضوع را با پدر عنوان داشت که دوست دارد کنار پلاتینی و روسی بازی کند. پدربزرگوارش او را اَز این موضوع منع کرد و او را توجیح کرد که اَگر او به عنوان پسر چزاره وارد یوونتوس شود؛ هواداران روسونِری قطعاً او مقصر خواهند دانست. پس چزاره مالدینی؛ پائولو را وارد باشگاه آث میلان کرد و قراردادی بین این دو اِمضاء شد. پائولو اِبتدا ناراضی بود و همیشه سعی می کرد با اَفراد ساکنی باشگاه رابطه ی خوبی برقرار نکند. ولی پس اَز مدتی او اَز باشگاه بومی اَش خوشش آمد و بازی کردن را برای باشگاه خود آغاز کرد. اولین بازی او برای روسونِری ها در فصل 85-1984 اَنجام گرفت. فصل بعد قرارداد مهمی با باشگاه فوتبال آث میلان اِمضاء کرد و عضو رسمی باشگاه شده و اَز تیم جوانان باشگاه به تیم اَصلی ملحق شد. او کمتر اَز 5 سال بعد همراه با فرانکو بارِزی یکی اَز دیدنی ترین و قدرتمندترین زوج های دفاعی تاریخ را تشکیل دادند و مهمترین اِفتخار این زوج، گرفتن مدال برنز در جام جهانی 1990 ایتالیا بود. اوج حرفه ی او به زبان خودش سال 1994 بود؛ که رویایی ترین سال او رقم خورد؛ او در سال 1994 و در جمع روسونِری ها توانست قهرمانی سری آ و لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کند. زوج پرقدرت او و فرانکو بارِزی در مرحله گروهی جام جهانی 1994 ایالات متحده آمریکا ناگهان فروپاشید. بارِزی در همان مسابقات اِبتدایی مصدوم شد؛ پَس درخشش بی همتای روبرتو باجو و پائولو مالدینی در آن مسابقات سبب گردید ایتالیا فینالیست جام شود. کمی بعد باجو و مالدینی هر دو جزوء 3 نفر اَول توپ طلا بودند ولی به ناحق این جایزه را که بیشتر کارشناسان و منتقدان به باجو نسبت داده بودند نه به مالدینی رسید و نه به روبرتو باجو بلکه به هریستو استویچکوف رسید. پَس اَز آن فینال شکست خورده خود او اِذعان داشت: گرچه در فینال نتوانستیم قهرمانی را اَز آن خود کنیم؛ ولی به نظرم این سالی که گذشت رویایی ترین سال زندگی من بود، اِزدواجم، قهرمانی در ایتالیا و اروپا... گرچه فینال جام جهانی رو شکست خوردیم ولی تا همیشه اِفتخار خواهم کرد که مدال نقره جام جهانی را بدست آوردم. بازگشت او پَس اَز آن خاطره ی هم تلخ و هم شیرین فینال جام جهانی؛ در شهرمیلان خیلی هم خوشیمن نبود و پَس قهرمانی آث میلان در سری آ ایتالیا در سال 1996 تیمی بی قدرت و کم اِنرژی در روسونِری ها پدیدار گشت. ولی این مهم زیادی اِدامه نیافت و تنها 2 سال بعد دوباره قهرمان سری آ ایتالیا شد و این بار کاپیتان مالدینی جام را بالای سر برد. این بار با پیوستن بازیکنانی مهم مانند آندری شِوچِنکو و کمی بعد اَلساندرو نِستا و کاکا؛ دوباره میلان اوج گرفت و به کسب موفقیّت های پی در پی پرداخت. او در فینال لیگ قهرمانان اروپا 2003 در مقابل رقیب تیمی خود، بانوی پیر به خوبی اَز دروازه دفاع کرد و بهترین بازیکن این مسابقه لقب گرفت، تنها 2 سال بعد دوباره روسونِری ها به فینال لیگ قهرمانان رسیدند و شهر اِستانبول در ترکیه میزبان این مسابقه بزرگ بود. در شهر اِستانبول اِتفاقات عجیبی برای او روی داد؛ او توانست در همان دقیقه ی 1 دروازه لیورپول با یک ضربه ی والی تماشایی باز کند و با 2 گل دیگر روسونِری ها در نیمه ی اَول بازی سه بر هیچ تمام شد ولی حماسه ای به یادماندنی رخ داد و تقدیر روسونِری ها در آن شب قهرمانی نبود. آن شب بازی 3 بر 3 به پنالتی کشیده شد و کسی که 2 سال قبل با یک پنالتی زیبا روسونِری ها را قهرمان کرده بود این بار با یک شوت کاملاً ساده پنالتی خود را شلیک کرد ولی دروازه بان تیم حریف هم بدون فشار زیادی به خود توپ را مهار کرده؛ و آن شب قهرمانی اَز آن لیورپول شد، ولی این اِنتها داستان نبود 2 سال بعد دوباره سرنوشت فرصت اِنتقام گیری را به روسونِری ها داد. و این بار آث میلان با 2 گل فیلیپو اینزاگی قهرمان هفتمین جام خود شد. او را به همراه خاویر زانِتی به عنوان بهترین بازیکنان تاریخ شهر میلان می شناسند. او سراَنجام در سال 2009 با 902 بازی و 33 گل به خوبی توسط هواداران شهر میلان بدرقه شد گرچه اِختلافاتی که با برخی اَز هواداران میلان داشت دوباره در آن خداحافظی پدیدار گشت ولی او بدون هیچ ناراحتی اَز بین تمامی بازیکنان روسونِری گذشت و با همه رو بوسی کرد و برای همیشه دل تاریخ جاودانه شد. او را همراه با فرانتس بکن باوئر و روبرتو کارلوس و بابی مور به عنوان بهترین مدافعان تاریخ فوتبال جهان می شناسند.
اِفتخارات تیمی:
7 قهرمانی سری آ ایتالیا؛ 1 قهرمانی کوپا ایتالیا؛ 5 قهرمانی سوپرکوپا ایتالیانا؛ 5 قهرمانی جام باشگاه های اروپا؛ 5 قهرمانی سوپرجام اروپا؛ 2 قهرمانی جام بین قاره ای؛ 1 قهرمانی جام باشگاه های جهان (مجموعاً 26 جام)
تقدیم به هواداران عزیز روسونری اَز جمله خودم
