اختصاصی طرفداری- احتمالا داستانِ ایسلند و گرینلند را می دانید. ایسلند بر خلاف چیزی که انتظار می رود، با طبیعت سرسبز و بکری روبرو است و در نقطه مقابل، در گرینلند، چیزی جز یخ نخواهید یافت. در روزهایی که تقریبا هر علاقه مند به فوتبالی می تواند چند بازیکن ایسلندی را نام ببرد، احتمالا هیچ ایده ای از فوتبال در گرینلند وجود ندارد.
مهمترین تفاوت این دو سرزمین را شاید باید در استقلال آنها دانست. ایسلند، سال آینده، هفتاد و پنجمین سالِ استقلالش از دانمارک را جشن خواهد گرفت اما در نقطه مقابل، گرینلند همچنان بخشی از پادشاهیِ دانمارک محسوب می شود. اگرچه مشکل اینجا نیست. فوتبال همواره فراتر از چنین مرزبندی هایی عمل کرده و فیفا به بسیاری از کشورهایی که هنوز به طور کامل مستقل نشده اند، رسمیت بخشیده است. برای مثال، جزایر فارو هم مانند گرینلند، همچنان متعلق به دانمارک است اما مدت زیادی است که چه از طرف فیفا و چه از طرف یوفا به رسمیت شناخته شده است. همچنین تیم های ملی گوام یا پورتوریکو که از نظر قانونی متعلق به آمریکا هستند، اجازه بازی در مسابقات زیرنظر فیفا را دارند. اتفاقی که در قبال گرینلند رخ نداده است و تیم ملی این کشور را همچنان فیفا به رسمیت نمی شناسد.
بزرگترین مشکلی که فیفا همواره سر راه گرینلند قرار داده است، عدم توانایی این کشور در رشد چمن برای بازی کردن فوتبال است. فاصله زیاد شهرهای گرینلند با هم و شرایط جوی، از دیگر نکات منفی این کشور برای برگزاری یک بازی فوتبال قلمداد می شود. مساحت گرینلند از مجموع مساحت آلمان، فرانسه، اسپانیا، ایتالیا، اتریش، سوئیس و بلژیک با هم، بیشتر است اما تنها ۲۰ درصد کشور، قابل زندگی است. ۸۰ درصد گرینلند را یخ در بر گرفته و تا همین ۲ سال پیش، مسابقات قهرمانی باشگاه های گرینلند که امسال ۴۷ ساله شد، در زمین های خاکی، یا شنی برگزار می شد. اگرچه، بزرگترین مشکل گرینلند در حال حل شدن است. با همکاری و حمایت دولت دانمارک، گرینلند حالا ۱۲ زمین چمن مصنوعی دارد و قرار است تا سال ۲۰۲۱، ۶ ورزشگاه چمن مصنوعی دیگر در این کشور ساخته شود.
حتی در بدترین شرایط جوی هم فوتبال در گرینلند جریان داشته و حالا با فراهم شدن امکانات، به اوج خود رسیده است. با توجه به شرایط آب و هوایی، شاید برایتان جالب باشد بدانید که مسابقات قهرمانی باشگاه های گرینلند طی تنها یک هفته در سال، برگزار می شود که از این نظر در جهان رکورددار است. با این حال، با حمایتِ رسمی دانمارک از عضویت گرینلند در فیفا و یوفا، خوش بینی زیادی در میان اهالی این کشور وجود دارد که سرانجام فوتبال در منطقه خود را بین المللی کنند. اگرچه مشکلاتِ دیگری هم بر سر راه بین المللی شدنِ این کشور ۶۰ هزارنفری وجود دارد.
فیفا زمانی عضویت گرینلند را به رسمیت می شناسد که این کشور عضو یک کنفدراسیون قاره ای باشد. با توجه به تعلق به دانمارک، گرینلند مدت زیادی است که که در تلاش است به یوفا بپیوندد اما یوفا در حال حاضر قانونی دارد که کشور مورد نظر ابتدا باید به عنوان یک کشور مستقل، عضوی از سازمان ملل باشد. زمانِ عضویت جزایر فارو در یوفا، چنین قانونی وجود نداشت. گرینلندی ها امیدوار هستند تا سال ۲۰۲۰، یوفا این قانون را لغو کند، در غیر این صورت، فرضیه پیوستن به کونکاکاف به دلیل نزدیکی به کانادا و آمریکا مطرح می شود. چیزی که بدیهی به نظر می رسد، در دهه آینده باید در انتظار آغاز فعالیت رسمی تیم ملی گرینلند باشیم. تیمی که تا این لحظه تنها در تورنمنت های غیررسمی حاضر می شود و اکثر بازی های دوستانه اش با ایسلند یا جزایر فارو بوده است. فوتبال در غیرقابل سکونت ترین کشور جهان هم جریان دارد و حالا می خواهد جدی تر از هر زمان دیگری دنبال شود.
پ.ن: بخشی از اطلاعات این نوشته از مقاله ای در سی ان ان گرفته شده است.
بخش های دیگر فراتر از مرزهای همیشگی:
۳- وقتی النصر عربستان بیشتر از بایرن مونیخ و رئال مادرید هزینه می کند
۲- سیگار کشیدنِ بازیکنان تیم ملی بزکشی مغولستان در زمان استراحت
۱- پر کردن جایگاه خالی هواداران تیمِ مهمان در مجارستان با آدمک
