اختصاصی طرفداری - از 6 مارس سال 1902 که تاریخ رسمی تاسیس باشگاه رئال مادرید به حساب می آید تا به الان (سال 2018) نزدیک به 116 سال می گذرد. 116 سالی که رئال را به موفق ترین تیم تاریخ فوتبال اسپانیا و همچنین بهترین تیم تاریخ فوتبال اروپا و جهان تبدیل نموده است. تیمی که همیشه در بالاترین سطح رقابت های باشگاهی در قاره سبز قرار داشته و هواداران لوس بلانکوس در گوشه و کنار دنیا به تیم پرافتخار خود به حق می بالند. از این رو قصد داریم تا در یادداشتی که در هشت بخش تقدیم شما عزیزان می شود به معرفی 70 ستاره و بازیکن برتر تاریخ این باشگاه بر اساس عملکرد فردی، تاثیرشان در افتخارات و عملکرد این تیم و نوستالژی و خاطرات هواداران رئال مادرید از این بازیکنان بپردازیم. بدون شک نظرها و معیارها در خصوص بهترین ها متفاوت بوده و این مطلب نیز بر اساس سلیقه شخصی نویسنده و دوستانی که بنده را در این زمینه یاری داده اند، تهیه شده است.
گفتنی است در بخش افتخارات، تنها دستاوردهای هر بازیکن با پیراهن رئال مادرید در کنار افتخارات ملی و فردی لحاظ شده و سایر افتخارات به دست آمده این بازیکنان در دیگر باشگاه ها به غیر از رئال مادرید، در این یادداشت منظور نشده است.
به دلیل حجم بالای مطالبِ قسمت پایانی اسطوره های رئال مادرید، این بخش در دو قسمت تقدیم شما عزیزان شد.
5. ایکر کاسیاس (2015-1999)
هواداران لوس بلانکوس در کنار اسم کوچکش، صفت مقدس را نیز قرار داده اند. به راستی او برای هر دوستدار و طرفدار رئال مادرید، مقدس و دوست داشتنی است و از همین نظر، او را سن ایکر یا ایکر مقدس خطاب می کنند. اسطوره ای که به جرات، رقبای رئال مادرید نیز، او را دوست داشته و به وی احترام خاصی می گذارند. جولای 2015 برای عاشقان سن ایکر و رئال مادرید، تاریخی بسیار تلخ است. حتی تلخ تر از شکست های ال کلاسیکو یا حذف های پی در پی در لیگ قهرمانان اروپا، در دوران قبل از زیدان و کارلتو. روزی که کاپیتان پس از 25 سال رئال را با اشک و اندوه ترک می گفت و رهسپار تیمی دیگر به غیر از رئال می شد. هنوز هم که چندین سال از رفتنش می گذرد، باز هم او مقدس ترین بازیکن رئال مادرید است. به راستی که او را می شود، موهبت خداوند به رئال مادرید و لاروخا دانست.
ایکر کاسیاس فرناندز، متولد 20 می 1981 (اردیبهشت ماه 1360 شمسی) در مستولز شهر مادرید است. کاسیاس از همان کودکی، عاشق فوتبال و به خصوص گلری بود. خودش در این باره می گوید:
وقتی کودک بودم، تمامی بچه ها دوست داشتند، گل های زیبا بزنند؛ اما من دوست داشتم از ورود توپ به دروازه جلوگیری کنم.
ایکر همیشه درون دروازه می ایستاد. معمولا عادت نداشت که بخواهد در پست های جلوتر بازی کند. او از میان تیرک های دروازه تکان نمی خورد. معمولا با بچه های بزرگتر بازی می کرد که تحت تاثیر شجاعت این بچه قرار می گرفتند، که توپ هر کسی را می گرفت و از شیرجه زدن در زمین سفت و خاکی، ترسی نداشت.
غیر از فوتبال، به کاراته نیز علاقه داشت و حتی در این رشته به کمربند نارنجی نیز در نوجوانی رسیده بود. هم محله ای ها به پدر کاسیاس، خوزه لوئیز می گفتند که پسرشان گلر بزرگی می شود و تمام شرایط برای تبدیل شدن به یک دروازه بان بزرگ را داراست. روزی به خوزه لوئیز تبلیغی از روزنامه مارکا را نشان دادند که رئال مادرید می خواهد از بچه های متولد سال 1981 تست بگیرد. خوزه لوئیز آمار کامل گرفت و به سانتیاگو برنابئو رفت. ژوئن 1990 بود، ایکر تازه 9 ساله شده بود. خوزه لوئیز، فرم ثبت نام را خواست و آن را پر کرد و به مستولز برگشت. با خودش در راه برگشت گفت که هیچ چیز برای از دست رفتن وجود ندارد و پسرش باید از فرصتی که دارد استفاده کند. ایکر نیز به مانند کودکان هم سن و سالش به رئال رفت، تست داد و منتظر جواب ماند. چندین ماه طول کشید تا سرانجام تاریخ 12 ژانویه 1991 فرا رسید. تاریخی که در زندگی ایکر کاسیاس برای همیشه جاودان خواهد ماند. ایکر در مورد شرایط آن زمانش حرف های جالبی دارد:
حتی یادم هم نیست که روز تست چطوری بود. فکر کنم که بیش از حد عادی استرس داشتم. چیزی که یادم است این بود که همه چیز خوب پیش رفت. به زمین «سیوداد دپورتیوا» رفتیم. از وقتی شش سالم بود می دانستم که می خواهم یک دروازه بان شوم. عمو و عمه ام به من دستکش داده بودند و هیچ گاه آن را در نیاوردم و همیشه به درون دروازه می رفتم. در آن موقع، کسی نمی خواست که گلر باشد.
کاسیاس به آکادمی رئال پیوست و تا سال 1998 و هفده سالگیش در آکادمی رئال مشغول به آموزش و بازی بود. یک سال در تیم های دوم و سوم رئال به بازی مشغول شد تا سرانجام در سال 1999 برای اولین بار به تیم اصلی دعوت شد. کاسیاس در فصل 2000-1999 با افت بودو ایلگنر، به ترکیب اصلی تیم نیز راه پیدا کرد. در آن فصل ایکر 18 سالگیش را پشت سر می گذاشت و در این سن در یکی از مهم ترین مسابقات باشگاهی جهان، یعنی لیگ قهرمانان اروپا، درون دروازه کهکشانی ها قرار گرفت. اولین پیروزی اش به عنوان بازیکن در لیگ قهرمانان را در برنابئو و بازی برابر مولده تیمی از کشور نروژ به دست آورد، هر چند نتوانست کلین شیت کند، اما رئال مادرید 4 بر 1 مولده را در هم کوبید. رئال مادرید با درخشش ستارگانش به فینال لیگ قهرمانان اروپا در آن فصل رسیده بود، چیزی که در تاریخش بار ها تجربه کرده بود. بازی در پاریس برگزار شد و حریف والنسیا بود.
تیمی که آن روز ها «کانیزارس» یکی از بهترین دروازه بانان اسپانیا را در اختیار داشت و آن طرف زمین نیز، گلری کم نام و نشان اما سرشار از انگیزه قرار داشت. رئال مادرید در روزی که کاسیاس کلین شیت کرد، والنسیا را 3-0 در هم کوبید. ایکر درست چهار روز پس از تولد 19 سالگیش، توانست به اولین افتخار مهم باشگاهیش در رئال مادرید دست یابد. در فصل بعد کاسیاس دومین قهرمانی خود در رئال مادرید که فتح لالیگا بود، نائل آمد. در فصل بعد، ایکر نمایش‌های ضعیفی از خود نشان داد و جای خود را به «سزار سانچز» داد تا این که در مسابقه فینال لیگ قهرمانان اروپا، سانچز دچار مصدومیت شد و کاسیاس جوان، جای وی را گرفت و با نمایش خیره‌کننده خود، یکی از عوامل اصلی قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان اروپا شد و از آن زمان تا ترک تیم به دروازه بان شماره یک رئال مادرید تبدیل شد.
یکی از بهترین فصل های حضور سن ایکر در رئال مادرید مربوط به فصل 08-2007 می شود که رئال مادرید با سیوها و درخشش وی، توانست فاتح سی و یکمین جام لالیگای خود شود. کاسیاس در این فصل با دریافت تنها 32 گل در 36 بازی، توانست جایزه زامورا را کسب کند. در اوایل سال 2009، کاسیاس با انجام 454 بازی به رکورد «پاکو بویو» از نظر تعداد بازی رسید و با وجود تنها 27 سال سن، دارای بیشترین تعداد بازی در درون دروازه تیم رئال مادرید شد. در تابستان این سال، بنابر اخبار برخی خبرگزاری‌های اسپانیایی، تیم فوتبال منچستر سیتی، حاضر شده بود که برای به خدمت گرفتن کاسیاس، رقم شگفت‌انگیز 160 میلیون یورو را پرداخت کند. هر چند که مسئولین این باشگاه، این خبر را تکذیب کردند.
کاسیاس در فصل 10-2009 و در بازی برابر سویا، یکی از بهترین سیوهای تاریخ لالیگا را به معرض نمایش همگان قرار داد. وی توپی را که از فاصله بسیار کم با دروازه زده شده بود و به سمت مخالفش رفته بود را با یک شیرجه سریع دفع کرد. بعد از این اتفاق، دروازه‌بان افسانه‌ای انگلیس، یعنی «گوردون بنکس»، به تمجید از ایکر پرداخت و عکس العمل وی را باور نکردنی توصیف کرد و اعلام کرد که کاسیاس می‌تواند با ادامه این روند، به یکی از بهترین دروازه‌بان های تاریخ فوتبال بدل شود. با ورود «ژوزه مورینیو» در سال 2010 به رئال مادرید، روابط ایکر با این سرمربی سرشناس رفته رفته به تیرگی می گرایید. بسیاری یکی از دلایل این موضوع را ارتباط صمیمی ایکر کاسیاس با بازیکنان تیم رقیب یعنی بارسا و به خصوص «ژاوی هرناندز» می دانستند.
اما برخی منابع دلیل این نیمکت نشینی را رابطه بد ایکر کاسیاس با مربی دروازبانان رئال مادرید «سلوینو لورو» اعلام کردند. اگرچه خودکاسیاس نسبت به این مسایل سکوت می کرد. این اختلاف تا حدی پیش رفت که ایکر کاسیاس در بازی هفته هفدهم فصل 13-2012 در بازی خارج از خانه مقابل مالاگا نیمکت نشین شد و جای او را آنتونیو آدان پر کرد. در این بین او در چند بازی و با اخراج آنتونیو آدان به ترکیب اصلی برگشت. یکی از این بازی‌ها، بازی برگشت کوپا دل ری در همان فصل و در ورزشگاه مستایا مقابل والنسیا، در مرحله یک چهارم پایانی بود که ایکر کاسیاس با ضربه آلوارو آربلوا دچار شکستگی انگشت شد. در این بین، ژوزه مورینیو که می‌گفت نیمکت نشینی کاسیاس به‌خاطر عملکرد خوب آدان بوده است، طی اقدامی متناقض «دیگو لوپز» را از تیم سویا خرید و به او بازی داد.
روند بازی کردن دیگو لوپز پس از بازگشت ایکر هم ادامه داشت و این نشان می‌داد که اختلافات، عامل اصلی نیمکت نشینی او هستند. در نهایت با رفتن ژوزه مورینیو از رئال مادرید و آمدن «کارلو آنچلوتی» در فصل 14-2013 کاسیاس بار دیگر به عنوان سنگربان اصلی رئال مادرید، درون دروازه این تیم قرار گرفت. 12 سال از قهرمان نشدن رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا گذشته بود و کارلتو به این باشگاه آمده بود تا بار دیگر قهرمانی در این رقابت ها را به هواداران مادرید هدیه بخشد. سال 2014 رئال مادرید با له کردن حریفانی بزرگ، به فینال رسید. حریفش در فینال بازهم اسپانیایی بود و این بار اتلتیکو مادرید. روی گلی که کاسیاس روی آن بی تقصیر هم نبود، اتلتیکو پیش افتاد. دقایق سپری شد، دقیقه 90 هم گذشت. داور به کمک چهارمش عدد 5 را اعلام کرد. 5 دقیقه وقت اضافی.
رویای لادسیما در حال سیزده ساله شدن بود، ولی سر طلایی سرخیو راموس، یک پرواز با شکوه در دقیقه 92 و تحقق رویا. رئال به بازی، به فینال و به دسیما بازگشت. وقتی دقیقه 120 به پایان رسیده بود، اسکوربورد نتیجه 4 بر 1 را نشان می داد و این یعنی دسیما بر روی دستان سن ایکر بالا خواهد رفت. سن ایکر به سومین قهرمانی خود در لیگ قهرمانان اروپا نیز دست یافت ولی چه افسوس که لحظه وداع با رئال و هواداران نزدیک بود. در پایان فصل 15-2014، ایکر کاسیاس و کارلو آنچلوتی هر دو اعلام کردند که کاپیتان تا پایان قرارداد خود در تیم باقی خواهد ماند. اما با رفتن کارلو آنچلوتی، مدیریت باشگاه رئال مادرید علی‌رغم میل ایکر بالاخره پس از 25 سال حضورش، او را به باشگاه فوتبال پورتو فروخت و ایکر کاسیاس مانند چند اسطوره رئال مادرید که در دوران مدیریت پرز از تیم جدا شدند (رائول، ردوندو، هیرو، گوتی و کریستیانو) تنها با برگزاری یک کنفرانس خبری، بدون هیچ شکایتی خانه خود را ترک کرد و به پورتو پیوست.
اشک‌های وی درهنگام سخنرانی درکنفرانس مطبوعاتی توجه بسیاری از رسانه ها را به خود جلب کرد. ایکر کاسیاس در طول 16 سال بازی برای تیم اصلی رئال مادرید در 725 بازی به میدان رفت که از این تعداد وی 510 بازی را در لالیگا انجام داد. کسب 19 جام باارزش از جمله 5 لالیگا و 3 لیگ قهرمانان ماحصل حضور شانزده ساله ایکر مقدس در چارچوب دروازه رئال مادرید بوده است. ایکر کاسیاس هم اکنون در عضویت تیم پورتو پرتغال بوده و چهارمین فصل حضورش را در این تیم می گذراند. این دروازه افسانه ای رئال مادرید و تیم ملی اسپانیا، هم چنین با 167 بازی رکوردار بازی در لیگ قهرمانان اروپا بوده و نزدیک ترین تعقیب کننده وی، کریستیانو رونالدو با 155 بازی می باشد. در عرصه ملی، ایکر کاسیاس با 167 بازی، رکوردار بازی در تیم ملی اسپانیا بوده و با تیم کشورش موفق به عناوین مهم ملی هم چون قهرمانی در جام جهانی 2010 و قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال های 2008 و 2012 شده است.
افتخارات ایکر کاسیاس در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 2000-1999، 02-2001 و 14-2013
قهرمانی در رقابت های لالیگا در پنج فصل 01-2000، 03-2002، 07-2006، 08-2007 و 12-2011
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 11-2010 و 14-2013
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال های 2002 و 2014
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 2001، 2003، 2008 و 2012
قهرمانی در جام باشگاه های جهان در سال 2014
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1998 و 2002
افتخارات فردی و ملی ایکر کاسیاس
قهرمانی در جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی به همراه تیم ملی اسپانیا
قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال های 2008 و 2012 به همراه تیم ملی اسپانیا
رکوردار بازی در لیگ قهرمانان اروپا با 167 بازی
رکوردار بیشترین کلین شیت در لیگ قهرمانان اروپا با 56 کلین شیت
رکوردار بیشترین فصل حضور در لیگ قهرمانان اروپا با 19 فصل در کنار رایان گیگز
رکوردار بیشترین حضور در رقابت های باشگاهی در اروپا با 178 حضور
رکوردار بیشترین دروازه بانی برای رئال مادرید با 725 بازی
رکوردار بیشترین بازی برای رئال مادرید در رقابت های باشگاهی در اروپا با 155 بازی
رکوردار بهترین دروازه بان جهان از نگاه سایت آمار و ارقام فیفا (5 بار) به همراه جانلوییجی بوفون
رکوردار تعداد بازی ملی برای تیم ملی اسپانیا با 167 بازی
رکوردار بیشترین کلین شیت در بازی های ملی با 102 کلین شیت
رکوردار بیشترین پیروزی در بازی های ملی با 121 پیروزی
رکوردار کمترین گل خورده به عنوان فاتح جام جهانی (2 گل خورده در 7 بازی) در کنار جانلوییجی بوفون و فابین بارتز
کسب جایزه Bravo در سال 2000
کسب جایزه بیشترین پیشرفت در لالیگا در سال 2000
کسب عنوان بهترین دروازه بان لالیگا در سال های 2009 و 2012
کسب جایزه بازی جوانمردانه در فصل 13-2012
کسب جایزه زامورا در فصل 08-2007
بهترین دروازه بان جهان از نگاه سایت آمار و ارقام فیفا در سال های 2008، 2009، 2010، 2011 و 2012
قرارگیری در تیم منتخب جام جهانی 2010
قرارگیری در تیم منتخب جام ملت های اروپا در سال های 2008 و 2012
قرارگیری در تیم منتخب یوفا در سال های 2007، 2008، 2009، 2010، 2011 و 2012
به مناسبت تولد کاسیاس
4. فرانسیسکو خنتو (1971-1953)
پر افتخارترین اسطوره رئال مادرید با 6 قهرمانی اروپا و کسب 12 لالیگا جزو اسطوره های جاودان تاریخچه با عظمت لوس بلانکوس محسوب می شود. فرانسیسکو (پاکو) خنتو بازیکنی بسیار مسلط به توپ بود. از خصوصیات معروف پاکو خنتو، سرعت خارق العاده این بازیکن بود. دی استفانو بعد ها در توصیف سرعت خنتو می گفت:
گاهی خنتو، بعد از استارت های معروفش، مجبور بود مدت زیادی با توپ بازی کند تا بقیه هم تیمی هایش به او برسند.
فرانسیسکو (پاکو) خنتو لوپز، متولد 21 اکتبر 1933 (مهرماه 1312 شمسی) در منطقه ای در شمال کشور اسپانیاست. خنتو به دلیل سرعت و تکنیک بالایش در دوران بازی، در پست وینگر چپ به میدان می رفت و سابقه 18 سال بازی برای رئال مادرید را دارا بوده است.
شروع فوتبال حرفه ای پاکو خنتو در سال 1952 و تیم ریسینگ سانتاندر بوده است. خنتو پس از یک فصل بازی برای ریسینگ سانتاندر، این تیم را در سال 1953 ترک کرد و راهی رئال مادرید شد. پاکو در تیم جدیدش شماره 11 را می پوشید و بخشی از تیمی شد که به آن لقب yé-yé داده بودند. سرعت و استارت های این بازیکن خارق العاده بود به طوری که وی می توانست 100 متر را در ظرف 11 ثانیه طی کند و همین خصوصیت او باعث شد بود تا کمتر بازیکنی در کورس ها به گرد پای او برسد. خنتو با شش قهرمانی در جام باشگاه های اروپا، رکورد دار قهرمانی در این رقابت های مهم تا به امروز (سال 2018) بوده است و توانسته در 89 بازی در این رقابت ها با پیراهن رئال مادرید 30 گل به ثمر برساند.
پاکو خنتو به همراه اسطوره تیم ملی فوتبال ایتالیا و باشگاه میلان، پائولو مالدینی، سابقه 8 حضور در فینال جام باشگاه های اروپا/لیگ قهرمانان اروپا را دارند. البته تعداد قهرمانی خنتو به مراتب بیشتر بوده و در 8 فینال وی 6 مسابقه را با قهرمانی به پایان رسانده و مالدینی تنها در 5 فینال این رقابت ها موفق بوده است. پس از این دو بازیکن، آلفردو دی استفانو دیگر اسطوره رئال مادرید با 7 فینال اروپایی که در 5 تای آن به مقام قهرمانی رسیده است، در جایگاه سوم قرار دارد. خنتو در آماری دیگر نیز سرآمد بوده و آن فتح 12 لالیگاست که تاکنون این رکورد نیز به نام او ثبت شده است. این اسطوره رئال مادرید در 18 سال بازی برای این تیم در 606 بازی رسمی به میدان رفته و موفق به زدن 178 گل نیز شده است. از این 606 بازی، او در رقابت های لالیگا در 428 بازی به میدان رفته و 128 گل نیز به ثمر رسانده است. خنتو در مورد حضور و عشقش به رئال مادرید گفته جالب و ارزشمندی دارد. او می گوید:
روز به روز عشقم به رئال مادرید بیشتر می شود. این حالت را هیچ طرفدار تیم دیگری نمی تواند درک کند. رئال مادرید بهترین تیم تاریخ خواهد ماند؛ چه ببرد، چه ببازد، چون ما هیچ وقت صرفا یک سرگرمی موقت نبوده ایم. ما تاریخ فوتبال هستیم.
پاکو خنتو سرانجام در سال 1971 و در سن 38 سالگی با پیراهن رئال مادرید از دنیای فوتبال خداحافظی و اعلام بازنشستگی کرد. در عرصه ملی، این بازیکن در طول 4 سال، 43 بازی ملی برای تیم ملی اسپانیا انجام داده و 5 گل ملی نیز به ثمر رسانده است. پس از بازنشستگی، خنتو رو به مربی گری آورد و هدایت تیم های رئال مادرید کاستیا و گرانادا را برعهده داشته است. پاکو خنتو بازیکنی بود که هم چون رعد و برق سریع بود و از خط میانی گل های زیادی به ثمر می رساند و معمولا رابط میان خط دفاع و حمله رئال مادرید بود.
افتخارات فرانسیسکو خنتو در رئال مادرید
قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در 6 فصل 56-1955، 57-1956، 58-1957، 59-1958، 60-1959 و 66-1965
قهرمانی در رقابت های لالیگا در 12 فصل 54-1953، 55-1954، 57-1956، 58-1957، 61-1960، 62-1961، 63-1962، 64-1963، 65-1964، 67-1966، 68-1967 و 69-1968
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 62-1961 و 70-1969
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960
قهرمانی در رقابت های Latin Cup در سال های 1955 و 1957
افتخارات فردی فرانسیسکو خنتو
رکوردار قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا با شش قهرمانی
رکوردار قهرمانی در رقابت های لالیگا با دوازده قهرمانی
قرارگیری در بین 100 اسطوره تاریخ فوتبال جهان از نگاه سایت ورلد ساکر
کسب جایزه اسطوره های پا طلایی در سال 2004
قرارگیری در تیم منتخب جهان از نگاه سایت ورلد ساکر در سال های 1960، 1961 و 1962
کلیپ باشگاه رئال مادرید به مناسبت تولد خنتو:
3. رائول گونزالس (2010-1994)
15 فوریه 2009 یک روز تاریخی در باشگاه رئال مادرید محسوب می شود؛ چرا که شماره 7 دوست داشتنی رئال، توانست در این روز با زدن سیصد و هشتمین گل خود، رکورد گل های ثبت شده توسط دیگر اسطوره لوس بلانکوس، آلفردو دی استفانو را بشکند. آلفردو دی استفانو چندی بعد، در خصوص شکسته شدن رکوردش توسط رائول گونزالس این گونه می گوید:
اگر من می دانستم که روزی قرار است، رقابت برای ثبت بیشترین گل های زده وجود داشته باشد، شاید من هم گل های بیشتری می زدم.
رکورد آلفردو دی استفانو پس از 45 سال، توسط بازیکنی شکسته شد که از 15 سالگی کار خودش را با رئال مادرید آغاز کرد. استاد مسلم ضربات چیپ در دنیای فوتبال، هر مدل گلی که تصورش را بکنید، برای رئال مادرید به ثمر رسانده است. رائول خودش در مورد هنر گلزنیش می گوید:
من به غیر از گل زدن، به چیز دیگری فکر نمی کنم. این تنها چیزی است که در یک مسابقه به حساب می آید. می شود در طول 90 دقیقه خیلی کارها انجام داد ولی اگر گل نزنی، بازی را می بازی.
رائول گونزالس بلانکو معروف به رائول، متولد 27 ژوئن 1977 (تیرماه 1356 شمسی) در مادرید اسپانیاست. رائول در 13 سالگی به تیم نوجوانان اتلتیکو مادرید پیوست؛ جایی که پدرش یکی از طرفداران سرسخت این تیم محسوب می شد و بسیار خوشحال بود که رائول به این باشگاه ملحق شده است. بدین ترتیب رائول شروع فوتبالش را از ویسنته کالدرون اتلتیکو مادرید شروع کرد و نه از سانتیاگو برنابئوی رئال مادرید.
با منحل شدن تمامی فعالیت های رده های سنی نوجوانان و پایه از سوی «خسوس گیل» مدیریت وقت این تیم، رائول در سال 1992 و در 15 سالگی به عضویت رئال مادرید درآمد. عضویتی که باشگاه رئال با روی باز از آن استقبال کرد. رائول پس از دو سال بازی در تیم جوانان رئال به تیم سوم رئال مادرید منتقل شد و در همان جا بود که نظر «خورخه والدانو» سرمربی وقت رئال مادرید را به خود جلب کرد. خورخه والدانو در مورد رائول می گوید:
رائول یک روحیه عالی داشت. باهوش، جاه طلب بود و ذهن رقابت گونه ای داشت. رائول بازیکن قدرتی و سریعی نبود ولی به حد بالایی دارای تکنیک فوق العاده ای بود. راز موفقیت رائول گونزالس، در مغز و فکرش بود.
رائول فوتبال خودش را مدیون والدانو می داند و به عنوان یک استاد و سرمربی، احترام خاصی برای وی قائل است. رائول در 17 سالگی به تیم اصلی رئال مادرید راه یافت و جایگزین اسطوره ای به نام «امیلیو بوتراگوئنو» در این تیم شده بود. رائول با 17 سال و 124 روز، تبدیل به جوان ترین بازیکن تاریخ رئال مادرید در آن زمان شد که در این سن، پا به تیم اصلی می گذاشت و توانست رکورد «لوسادا» که در سال 1984 با 17 سال و شش ماه پیراهن تیم اول رئال را در یک بازی رسمی به تن کرده بود را بشکند. هر چند، بعدها همین رکورد نیز توسط «مارتین اودگارد» ستاره جوان نروژی رئال مادرید در سال 2015 و بازی برابر ختافه شکسته شد و اودگارد با 16 سال و 156 روز، توانست این رکورد را ازآن خود سازد. رائول اولین بازی خود را با پیراهن رئال مادرید در 29 اکتبر 1994 در یک بازی خارج از خانه برابر رئال ساراگوسا انجام داد و در همان بازی اولش نیز موفق به گلزنی شد.
شب قبل از اولین بازی رائول برای رئال مادرید، گویا سرمربی آرژانتینی در شک فرو می رود که چگونه به بازیکنی که تنها 17 سال دارد، بازی بدهد. اما رائول جوان با همان شجاعت و روحیه عالیش، این گونه جواب شک های والدانو را می دهد:
اگر برد می‌‌خواهی، به من بازی بده. اگر نمی‌‌خواهی، یکی دیگر را جای من بیاور.
یک هفته بعد از این تاریخ، رائول در مسابقه مهم تر دیگری به میدان رفت. دیدار با اتلتیکو مادرید و تیمی که در گذشته طرفدار آن بود. رائول در آن بازی در جلوی دیدگان خسوس گیل، مدیری که باعث شده بود او به رئال مادرید بیاید، گلزنی کرد تا هواداران اتلتیکو به مانند گیل، بیشتر حسرت از دست دادن چنین جواهری را بخورند. رائول خودش گلی که را که در آن سن و سال به اتلتیکو مادرید زده را جزو مهم ترین گل های زندگی خود می داند و به آن افتخار می کند.
از همان دو بازی اول، نوار گلزنی های رائول شروع شد و تا موقع ترک رئال مادرید نیز ادامه پیدا کرد. فصل اول را با 9 گل در لالیگا به پایان برد و در همان فصل اول حضورش در رئال موفق به فتح لالیگا شد. رائول خیلی زود به ستاره برنابئو تبدیل شد و توانست جام دوم لالیگای خود را در سومین فصل حضورش در رئال مادرید و در سال 1997 کسب کند و در همان سال هم عنوان بهترین بازیکن لالیگا را به دست آورد. در سال 1997 نیز یکی دیگر از بهترین مهاجمین اسپانیا، فرناندو مورینتس به رئال اضافه گشت و زوج فوق العاده ای را با رائول در پیشانی خط حمله رئال مادرید شکل دادند. در زمان ورود مورینتس به رئال مادرید، رائول در تیم ملی اسپانیا نیز به خوبی جا افتاده بود و یکی از بهترین گلزنان لاروخا در بازی های ملی به حساب می آمد.
داستان پیراهن شماره 7 او اما حکایت جالبی دارد. خوان اسنایدر به رئال ساراگوسا پیوسته بود. شماره 7 تیم خالی شده بود و دو ورودی پر سر و صدای فصل، یکی لادروپ بود که شماره 10 را بر تن کرد و دیگری فرناندو ردوندو که او هم 6 را انتخاب کرده بود. هیچ کس حاضر نمی شد ریسک کند و پیراهنی که امیلیو بوتراگوئنو (ال بوتره) در آن درخشیده بود را بر تن کند. 7 افسانه ای، اما نمی توانست خالی بماند. والدانو یکی از آن کله شقی های آمریکای جنوبیش را رو کرد. شماره 7 را به نام بازیکنی کرد که هنوز در آکادمی توپ می زد. چه کسی حتی فکرش را هم می کرد که شماره 7 برای سال های متمادی بر تن رائول بماند و حتی بعد از بازنشستگی از دنیای فوتبال، هنوز هم هواداران رئال از 7 دوست داشتنی خود سخن به میان آوردند. رئال مادرید گمشده خود در خط حمله را پس از «هوگو سانچز» افسانه ای پیدا کرده بود.
از فصل 96-1995 تا 04-2003 او هرگز در هیچ فصلی کمتر از 20 گل نزد. هرچند به مانند بسیاری از رکوردها که همیشه در حال شکستن است، رکورد این تعداد گل نیز شکسته شد. مردی که جای او را گرفت، «کریستیانو رونالدو» بود. برای هواداران رونالدو، او همیشه شماره یک است؛ اما خود کریستیانو در پیامی برای رائول گفت:
برای من، تو همیشه شماره یک هستی.
کریستیانو برای رسیدن به رکوردها سریع تر بود، اما دوران آن ها نیز به همان اندازه متفاوت بود. آمار رائول و این که او 16 سال در برنابئو دوام آورد، گویای شرایط اوست. شاید باید به مانند خود رائول در رئال نابغه بود تا بتوانی این چنین رکوردهایی را بشکنی و این کار در این تیم، فقط از دیگر نابغه رئال مادرید، کریستیانو رونالدو برمی آمد.
رائول کاپیتان شد و هر چه را می خواست با رئال مادرید به دست آورد؛ 6 لالیگا، 3 لیگ قهرمانان که در دو فینال آن ها هم موفق به گلزنی شد (2000 و 2002)، 4 سوپرجام اسپانیا، 1 سوپرجام اروپا و 2 جام بین قاره ای. رائول تا قبل از پیدایش دو فوق ستاره کنونی دنیای فوتبال یعنی کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در رقابت های چمپیونز لیگ آقایی می کرد. در سپتامبر 2005 و بازی در برابر تیم المپیاکوس، رائول به اولین بازیکن تاریخ تبدیل شد که موفق شده بود 50 گل در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا به ثمر برساند و هم اکنون نیز پس از کریستیانو با 120 گل و مسی با 100 گل، با 71 گل در رتبه سوم برترین گلزنان این رقابت ها قرار دارد. رائول گونزالس با 741 بازی، رکورددار بازی در لوس بلانکوس است و پس از او دروازه بان افسانه ای رئال مادرید، ایکر کاسیاس با 725 بازی قرار دارد. 28 جولای 2010 اما تاریخی تلخ برای هواداران رئال و رائول گونزالس بود.
در این روز رائول پس از 16 سال بازی برای رئال مادرید، این تیم را به مقصد فوتبال آلمان و تیم شالکه 04 ترک نمود. رئال مادرید اعلام کرد که با توافق دو جانبه ای بین باشگاه و رائول، این جدایی صورت پذیرفته است. مدیریت باشگاه از عشق هواداران به رائول آگاه بود و اگر می گفتند ما او را نمی خواستیم، احتمالا باشگاه توسط هواداران به آتش کشیده می شد. رائول دو فصل در شالکه 04 به بازی مشغول شد و توانست با این تیم به دو قهرمانی جام حذفی آلمان و سوپرجام این کشور دست یابد. باید رائول باشی تا فقط با دو سال بازی در شالکه، تیم محبوب هیتلر، نزد آلمانی های مغرور محبوب شوی. آن قدر که هواداران شالکه، کار ناتمام هواداران مادرید را انجام دهند و پیراهنت را برای همیشه بازنشسته کنند. مقصد بعدی این ستاره، السد قطر بود که در این تیم نیز دو فصل مشغول به بازی گشت. در سال 2015 و پس از یک فصل بازی برای تیم نیویورک کاسموس، تیم سابق پله افسانه ای، رائول به مانند پله با پیراهن این تیم در سن 38 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
رائول نفر دوم گلزنی در تیم ملی اسپانیا با 44 گل و پشت سر «داوید ویا» با 55 گل ملی قرار دارد. همین شرایط نیز برای وی در رئال مادرید هم حکفرما بوده و پسر نیک برنابئو با 323 گل، پشت سر اعجوبه ای به نام «کریستیانو رونالدو» با 450 گل قرار دارد. رائول در هر دوی این موارد، نفر دوم از نظر گلزنی محسوب می شود، ولی با این تفاوت که در رقابت های باشگاهی به تمام افتخارات ممکن دست یافته ولی در زمینه ملی فقط آه و افسوس برای او باقی مانده است. رائول در مورد شرایطش در تیم ملی اسپانیا می گوید:
متاسفانه شروع دوران طلایی تیم ملی اسپانیا، دقیقا با پایان دوران من در رده ملی مصادف شده بود و من بعد از آن همه بازی و گل هایی که برای اسپانیا زدم، افتخاری به دست نیاوردم.
در رده ملی از رائول بیشتر فریم های تلخ و دراماتیک وجود دارد؛ درست به مانند ضربه پنالتی که در واپسین لحظات بازی در مقابل تیم ملی فرانسه و فابین بارتز در مرحله یک چهارم پایانی یورو 2000 به هدر رفت که اگر آن پنالتی گل می شد، بازی به وقت های اضافه می رفت. اما همه این موارد هیچ وقت باعث نشد که سراسر اسپانیا، رائول را دوست نداشته باشند. گویا او چه در رئال و چه در لاروخا هر وقت شکستی می خورد، بیشتر محبوب دل ها می شد. رائول در سال 1999 با «مامن سنز» ازدواج کرد که حاصل این ازدواج پنج فرزند بود. چهار پسر به نام‌های خورخه، متئو، هوگو و هکتور که همگی نام‌های شخصیت‌های ورزشی مورد علاقه رائول هستند و یک دختر به نام ماریا. شادی گل های یکنواخت رائول نیز ریشه در علاقه وی به خانواده اش داشته و او پس از هر گلی که می زد، حلقه ازدواجش را به نشانه علاقه‌اش به همسرش، می‌بوسید. رائول نه تنها یک فوتبالیست و یک همسر خوب، که یک گیتاریست فوق العاده هم به شمار می‌رود. او تبحر بالایی در نواختن گیتار داشته و در سازهایی مثل پیانو هم مهارت خاصی دارد. رائول عاشق موسیقی است و یکی از بزرگترین تفریحاتش در اوقات فراغت، همین موسیقی است.
افتخارات رائول گونزالس در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001
قهرمانی در رقابت های لالیگا در شش فصل 95-1994، 97-1996، 01-2000، 03-2002، 07-2006 و 08-2007
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1997، 2001، 2003 و 2008
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال های 1998 و 2002
افتخارات فردی رائول گونزالس
رکورد بیشترین بازی برای باشگاه رئال مادرید با 741 بازی
رکورد بیشترین بازی در لالیگا برای رئال مادرید با 550 بازی
کسب جایزه بهترین پیشرفت در لالیگا در فصل 95-1994
کسب جایزه زارا در چهار فصل 96-1995، 99-1998، 01-2000 و 02-2001
کسب جایزه بهترین بازیکن اسپانیایی لالیگا در پنج فصل 97-1996، 99-1998، 2000-1999، 01-2000 و 02-2001 (رکورد)
کسب جایزه پیچیچی (بهترین گلزن لالیگا) در دو فصل 99-1998 و 01-2000
کسب عنوان بهترین مهاجم سال اروپا در فصل های 2000-1999، 01-2000 و 02-2001
آقای گل لیگ قهرمانان اروپا در دو فصل 2000-1999 و 01-2000
قرارگیری در تیم منتخب جام ملت های اروپا 2000
نفر دوم توپ طلای جهان در سال 2001 پس از مایکل اوون انگلیسی
بهترین گلزن رقابت های حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در دو فصل 02-2001 و 04-2003
بهترین پاسور رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در فصل 03-2002
قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله
آیتم اختصاصی طرفداری به مناسبت تولد رائول
2. کریستیانو رونالدو (2018-2009)
جرج هربرت، شاعر انگلیسی قرن هفدهم می گوید: «فقر گناه نیست» و پسرک پرتغالی نیز گناهی نداشت که با فقر به دنیا آمده بود. بی شک برای پسر بچه ای که با لباس های خواهرانش، برای خود توپ درست می کرد و با آن فوتبال بازی می کرد، ستاره نشدن اما یک گناه به حساب می آمد و کریستیانو این گناه را مرتکب نشد. تاریخ پُر از کسانی است که با پشتکار و اراده آهنین خود، از پایین ترین درجات به اوج قله موفقیت رسیدند و کریستیانو رونالدو را می توان یکی از این چهره های تاریخی دانست. کسی که پیروزی اراده و پشتکار را بر تمام محدودیت ها معنا کرد. کریستیانو رونالدو دوس سانتوش آویرو، که عموما همه ما او را با نام کریستیانو رونالدو می شناسیم، متولد 5 فوریه 1985 (بهمن ماه 1363 شمسی) در فونچالِ مادیرای کشور پرتغال است. پدرش نام رونالدو را از روی نام رئیس جمهور سابق ایالات متحده، «رونالد ریگان» برگزیده بود. از سه سالگی بازی کردن با توپ را دوست داشت و به دلیل فقر بالایی که خانواده اش داشت، خواهرانش، آلما و لیلیانا با لباس و پارچه برایش توپ درست می کردند تا تنها اسباب سرگرمی او را فراهم نمایند.
پدرش یک دائم الخمر الکلی و مادرش یک کارگر ساده بود. کریستیانو بارها در صحبت های درگوشی مادرش با دوستانش شنیده بود که مادرش اصلا قصد به دنیا آوردن او را نداشته است؛ چرا که پولی برای سیر کردن بچه جدید نداشتند. اما به دنیا آمدن رونالدو ربطی به ناراحتی مادر یا فقر پدرش نداشت. او از همان ابتدا برای کارهای بزرگ و نشدنی انتخاب شده بود. همین حرف های درگوشی بود که بر روی روحیه آهنین او در همان کودکی اثر گذاشت. اگر تا آن روز فقط به چشم سرگرمی به توپ فوتبال نگاه می کرد، تصمیم گرفت با کمک تنها عشقش یعنی توپ فوتبال، کاری کند که نه تنها پدر و مادرش، بلکه کل جزیره مادیرا و کشور پرتغال به او افتخار کنند. شروع فوتبال رونالدو در هفت سالگی از یک تیم آماتور به نام «آندورنیا» بود که پدرش نیز در آن باشگاه شاغل بود. پس از سه سال بازی در این تیم، در سال 1995 به تیم اصلی جزیره مادیرا، جوانان ناسیونال پیوست و تا سیزده سالگی در این تیم توپ می زد. در 1997 به تیم جوانان اسپورتینگ پیوست و پس از پنج سال بازی در این تیم، در 17 سالگی به تیم اصلی اسپورتینگ لیسبون ملحق شد.
25 بازی و سه گل زده ماحصل حضور کریس رونالدو در این تیم مطرح پرتغالی بود و در این تیم بود که توانست به اولین قهرمانی تاریخ ورزشیش، دست یابد. کریس رونالدو با بازی در مسابقات زیر هفده سال اروپا برای تیم اسپورتینگ لیسبون مورد توجه «جرارد هولر» سرپرست وقت تیم لیورپول قرار گرفت. در آن زمان او تنها شانزده سال داشت و به همین خاطر، لیورپول از خرید او صرف نظر کرد ولی همین موضوع سبب شد به چشم «سرالکس فرگوسن» بیاید. سر الکس در آن سال ها و پس از جدایی ستاره تیمش، «دیوید بکهام» روزگار سختی را سپری می کرد. جدایی دیوید بکهام هواداران را عصبانی کرده بود و آن ها به دنبال بزرگترین بازیکنان دنیا برای جانشینی او می گشتند. در تابستان 2003 کریستیانو 17 ساله برای برگزاری یک دیدار دوستانه به همراه اسپورتینگ وارد شهر منچستر و تئاتر رویاها می شود. برخلاف انتظارات، منچستر پرآوازه مغلوب این بازی می شود.
شاید پیش خودتان فکر کنید و بگویید که سرالکس از این باخت عصبانی و ناراحت بوده است؛ ولی در سیمای این مرد اسکاتلندی در آن روز، هیچ عصبانیت و ناراحتی دیده نمی شد. فرگوسن بزرگ، مجذوب پسرک گمنامی شده بود که چپ و راست تیم اش را در آن بازی به سخره گرفته بود. بلافاصله قرارداد خرید رونالدوی 17 ساله امضا می شود. 12 میلیون پوند می تواند زندگی رونالدو را تا آخر عمرش تامین نماید، اما پسرک پرتغالی برای پول بازی نمی کرد؛ او تشنه افتخار و شکوه است. فرگوسن از همان ابتدای حضور کریستیانو، به او مقدس ترین شماره شیاطین سرخ را می دهد و به کریس جوان می گوید که بازیکنان بزرگ، هفت می پوشند. کریستیانو در منچستر یونایتد وارث شماره بزرگانی هم چون «جورج بست»، «اریک کانتونا» و «دیوید بکهام» شده بود. شم بی نظیر فرگوسن از همان ابتدا، آینده و بزرگی نوجوان پرتغالی را پیش بینی کرده بود. کریستیانو در مورد سرالکس فرگوسن می گوید:
او پدر من در ورزش بوده و یکی از مهم ترین دلایل رشد و موفقیت من در فوتبال بوده است.
رونالدو در 16 آگوست 2003 اولین بازی خودش را با پیراهن منچستر یونایتد در مقابل بولتون انجام می دهد که این بازی با برتری 0-4 شیاطین سرخ به پایان می رسد. کریستیانو استاد مسلم ضربات آزاد در دنیای فوتبال محسوب می شود و اولین گل خودش در منچستر را نیز از یک ضربه آزاد تماشایی در بازی با پورتسموث در 1 نوامبر 2003 به ثمر رساند. درخشش های کریس و البته حواشی این ستاره در منچستر، به خصوص درگیریش با «رودفن نیستلروی» زیاد به کام هواداران منچستر خوش نیامد و آن ها، هم چنان دلتنگ شماره 7 سابق خود، بکهام بودند. تا سه سال اول حضور این ستاره در من یو، کریس به آن شکل نتوانست جام معتبری را در این تیم کسب نماید. بلاخره رونالدو در چهارمین فصل حضورش در این تیم توانست عنوان قهرمانی در لیگ برتر جزیره را به دست آورد. عنوانی که در دو سال بعد و تا قبل از ترک منچستر نیز تکرار شد و CR7 توانست با منچستر به سه قهرمانی لیگ برتر انگلیس دست یابد. اوج درخشش این ستاره دنیای فوتبال در فصل 08-2007 بود که علاوه بر قهرمانی در لیگ برتر، موفق شد در آن فصل هم به کفش طلای اروپا (42 گل در 49 بازی برای منچستر یونایتد) و هم به اولین توپ طلای جهان خود در این تیم دست یابد و در دوئل جانانه مسی - رونالدو، او اولین توپ طلا را به دست بیاورد.
عنوانی که پس از تصاحب آن توسط کاکای برزیلی در سال 2007 تا کنون (سال 2018) فقط دو فوق ستاره کنونی فوتبال جهان، آن را به دست آورده اند. البته این تمام افتخارات رونالدو در این فصل به همراه منچستر نبود. برای اولین بار او به همراه این تیم، به فینال لیگ قهرمانان اروپا می رسید. اگرچه در ضیافت پنالتی ها و بازی برابر دیگر تیم انگلیسیِ فینالیست آن دوره «پیتر چک» فقط موفق به شکست رونالدو می شود؛ اما در نهایت جام قهرمانی اروپا با شکست چلسی به شیاطین سرخ می رسد. خراب شدن پنالتی اش اشک او را در ورزشگاه لوژینسکی مسکو در می آورد و با همین اشک ها بار دیگر محبوب هواداران منچستر می شود. محبوبیتی که به دلیل دیدار جنجالی مقابل انگلیس و اخراج رونی در جام جهانی 2006 به شدت آسیب دیده بود. اما با وجود قهرمانی در چمپیونزلیگ، کریستیانو دیگر تمایلی به ماندن در جزیره مه آلود انگلیس نداشت.
مخصوصا این که رسانه های زرد انگلیسی به شدت تلاش داشتند تا از او، یک دیوید بکهام جدید بسازند. هر روز خبر دوستی او با یکی از مدل ها و ملکه های زیبایی اروپا، تیتر یک صفحات آن ها بود. اگرچه فقط به احترام فرگوسن، یک سال دیگر می ماند اما نهایتا در فصل 10-2009 به جمع قوهای سپید مادرید ملحق می شود. رونالدو با منچستر یونایتد به 9 جام باارزش از جمله سه قهرمانی لیگ برتر و یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دست می یابد. 292 بازی و 118 گل با پیراهن منچستر یونایتد، ماحصل حضور شش ساله رونالدو در این تیم بزرگ انگلیسی بوده است. کریستیانو رونالدو در اول جولای 2009 و با مبلغ 94 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست. طی مراسم استقبال از او در 6 جولای، 80 هزار نفر به ورزشگاه سانتیاگو برنابئو آمدند که این تعداد استقبال‌کننده در نوع خود یک رکورد به‌شمار می آمد. این تعداد استقبال‌کننده، رکورد ورود «دیگو آرماندو مارادونا» به ناپولی را شکست و پیش از آن نیز، رکورد استقبال‌کنندگان مادریدی که تا آن زمان در اختیار «خاویر ساویولا» آرژانتینی بود را هم به همین ترتیب شکست.
رونالدو در ابتدا پیراهن شماره 9 را برتن می کرد که از طرف «آلفردو دی استفانو» به او تقدیم گردید. وی پس از خروج رائول از رئال مادرید در فصل 11-2010، توانست پیراهن شماره 7 رئال مادرید که علاقه خاصی نیز به این شماره دارد را بر تن کند. کریستیانو نخستین گلش برای رئال مادرید را در یک دیدار دوستانه و در برابر تیم ال‌دی‌یو کیتو در اکوادور به‌ثمر رساند. ولی نخستین گل او در لالیگا در 29 آگوست 2009 و در برابر تیم دپورتیوو لاکرونیا به ثمر رسید. رونالدو گل دوم تیمش را در این بازی زد تا رئال در یک بازی سخت بتواند با نتیجه 3-2 از سد دپورتیوو عبور کند. شاید در آن برهه زمانی کسی فکرش را نمی کرد که این گل، شروع گلزنی های بیشمار کریستیانو برای رئال مادرید شود و او در 9 سال حضورش در این تیم، بتواند رکورد گلزنی اسطوره هایی به مانند فرانس پوشکاش، آلفردو دی استفانو و رائول گونزالس را بشکند و به تنهایی در صدر بهترین گلزنان لوس بلانکوس قرار گیرد. کریس رونالدو اولین گل هایش در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا را در فصل 10-2009 برابر تیم زوریخ به ثمر رساند تا رئال با نتیجه 2-5 پیروز این بازی گردد.
این گل ها نیز سرآغاز رکورد شکنی های این اعجوبه پرتغالی در لیگ قهرمانان اروپا بود. حضور رونالدو در رئال مادرید کافی بود تا کریستیانو تبدیل به یکی از منفورترین چهره های شهر بندری بارسلون شود. رقابت مداوم او با مسی برای کسب توپ و کفش طلا و نفرت تاریخی از رئال مادرید، کافی بود تا رونالدو برای همان اولین حضورش در ال کلاسیکو، مورد تمسخر هواداران حریف قرار بگیرد. اولین دیدارش چندان خوب نبود و باخت. سال بعدی و فصل 11-2010 هم اوج ناکامی هایش در ال کلاسیکو بود. باخت تحقیر آمیز 5 بر0 مقابل بارسا، تنها انگیزه های درخشش بعدی اش را بیشتر کرد. در جام حذفی بالاخره انتقامش را از آبی اناری ها گرفت و با گل او رئال قهرمان کوپا دل ری شد. سال های حضورش در رئال، آمیزه ایی از مصدومیت های پیاپی در کنار گلزنی ها و رکورد شکنی های مداوم، باعث شد تا برخی از هواداران مادرید هم احساس دو گانه ایی را به او پیدا کنند. اگرچه گلزنی هایش فصل بعد هم ادامه داشت؛ اما بازهم توپ طلای جهان ازآن رقیب آرژانتینی وی، لیونل مسی می شد. اما این عوامل هرگز باعث نشد تا انگیزه های CR7 کم شود و او انگیزه های خود را برای فصل بعد، چندین برابر می کرد.
شاید به خاطر همین انگیزه بود که در شروع فصل 13-2012 در هر دو بازی رفت و برگشت سوپر جام اسپانیا به بارسا گل زد و افتخاری دیگر برای هواداران مادرید به ارمغان آورد. اگرچه با وجود درخشش اش این بار توپ طلای اروپا به اینسیتا رسید تا پسرک مغرور پرتغالی، بازهم اندوهگین شود. در ال کلاسیکوی فصل بعد در نیوکمپ دو گل به بارسا زد تا کمی آتش خشمش را کمتر کند و رکورد گلزنی های متوالی در این بازی ها را بشکند. در فصل 11-2010 و با آمدن ژوزه مورینیو به رئال مادرید، بر شدت گلزنی های کریس در این تیم افزوده شد. کریستیانو در این فصل با 40 گل زده در 34 بازی لالیگا علاوه براین که جایزه پیچیچی و کفش طلای اروپا را در آن فصل به دست آورد، بلکه توانست رکوردهای «تلمو زارا» و «هوگو سانچز» را نیز بشکند. رونالدو در همین فصل توانست به اولین قهرمانی خود در رئال مادرید پس از دو سال حضور در این تیم دست یابد و با شکست بارسا در فینال کوپا دل ری که با گل خودش نیز این اتفاق صورت پذیرفت، قهرمان جام حذفی اسپانیا گردد.
در همین فصل رکورد گلزنی فرانس پوشکاش را هم شکست و با 53 گل به منتقدانش ثابت کرد آن قدر ها که می گویند بی خاصیت و مغرور نیست.. ژوزه مورینیو سرمربی رئال مادرید در آن زمان در مورد شاگرد و هموطنش این چنین می گوید:
رونالدو عالی و حیرت‌انگیز است و من او را با لیونل مسی مقایسه نخواهم کرد. به نظر من امسال رونالدو بهتر از مسی بوده‌است.
کریس رونالدو در سال های آخر حضورش در رئال مادرید با مدیریت باشگاه، فلورنتینو پرز دچار اختلافاتی شد و همین اختلافات باعث شد تا در تابستان سال 2018 و در یکی از بزرگترین نقل و انتقالات تاریخ فوتبال، کریستیانو رونالدو در ازای مبلغ 100 میلیون یورو راهی باشگاه یوونتوس ایتالیا شود و دوران جدیدی را با این تیم ایتالیایی آغاز نماید. کریستیانو 9 سال باشکوه را در رئال مادرید گذراند و رکوردها، افتخارات و جام های فراوانی را با این تیم اسپانیایی کسب نمود. در زمینه ملی کریس رونالدو از سال 2003 تا کنون که نزدیک به 15 سال می گذرد در 154 بازی با پیراهن تیم ملی پرتغال به میدان رفته و موفق به زدن 85 گل نیز شده است (این آمار تا سپتامبر 2018 می باشد).
کریستیانو هم در زمینه تعداد بازی های ملی و هم گل های زده در تیم ملی پرتغال رکوردار بوده و نفر دوم گلزنی در رده ملی پس از علی دایی از ایران و بالاتر از اسطوره هایی هم چون فرانس پوشکاش و پله قرار گرفته است. این ستاره تیم ملی پرتغال، اولین گل ملی خود را در یورو 2004 در مرحله گروهی این مسابقات در برابر یونان به ثمر رساند که پرتغالی ها آن بازی را با نتیجه 2-1 واگذار کردند. تنها افتخار مهم CR7 در تیم ملی پرتغال، کسب مقام قهرمانی با این تیم در جام ملت های اروپا در سال 2016 بود که با پیروزی در برابر فرانسه میزبان این اتفاق صورت پذیرفت. کریستیانو رونالدو سابقه حضور در چهار جام جهانی 2006، 2010، 2014 و 2018 را نیز در کارنامه افتخارات خود داشته که در سال 2006 توانسته به همراه پرتغال در جمع 4 تیم برتر جام قرار گیرد. این بازیکن در دو جام جهانی 2006 و 2018 در ترکیب تیم ملی پرتغال، با تیم ملی کشورمان نیز بازی کرده که یک برد و یک تساوی حاصل کار رونالدو در مقابل تیم ملی ایران بوده است.
رونالدو بسیاری از عناوین، رکوردهای گلزنی و افتخارات دوران ورزشی خود را در رئال مادرید به دست آورده که در ادامه به اختصار به آن ها اشاره می کنیم. رونالدو در 438 دیداری که برای لوس بلانکوس به میدان رفته موفق به ثبت 450 گل شده است که میانگین بیش از یک گل در هر دیدار را به نام خود ثبت نموده است. هم چنین رونالدو در 9 سال حضورش در برنابئو، 119 پاس گل نیز برای هم تیمی های خود ارسال کرده است. رونالدو در مجموع بر روی 569 گل رئال مادرید تاثیر مستقیم داشته و این یعنی میانگین 1.299 گل و پاس گل در هر بازی. اوج عملکرد رونالدو در زمینه گلزنی به فصل 15-2014 برمی گردد که رونالدو در آن فصل، 61 گل برای سپید پوشان مادریدی به ثمر رساند. اعجوبه پرتغالی پیش از پیوستن به رئال مادرید، در منچستر یونایتد یک توپ طلا و یک کفش طلا تصاحب کرده بود و با رویای افتخارات و جوایز بیشتر به پایتخت نشینان اسپانیا ملحق شد و به تنها فوتبالیست تاریخ بدل گشت که در دو تیم مختلف، توپ طلا و کفش طلا کسب نموده است.
رونالدو با پیراهن رئال مادرید 4 توپ طلا در سالهای 2013، 2014، 2016 و 2017 به دست آورد و سه کفش طلا نیز در سالهای 2011، 2014 و 2015 کسب نمود. فوق ستاره رئال مادرید در دوران حضور نه ساله خود در این تیم، موفق به کسب 15 جام مختلف شد که هشت مورد آن فقط در دو سال به دست آمد. رونالدو که در چهار فصل ابتدایی حضورش در اسپانیا تنها سه جام بدست آورده بود با خروج پپ از بارسلونا و سپس تحت هدایت کارلو آنچلوتی و بعدها زین الدین زیدان، دوران پرافتخاری را در رئال مادرید سپری کرد که اوج آن ها کسب سه لیگ قهرمانان اروپای متوالی بود. رونالدو در دوران حضورش در ترکیب لوس بلانکوس موفق به کسب دو جام قهرمانی لالیگا، دو قهرمانی کوپا دل ری، دو قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا، چهار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، دو قهرمانی سوپرجام اروپا و سه قهرمانی جام جهانی باشگاه ها شد. اگر بخواهیم حتی دقیق تر به آمار CR7 و این بار در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا بپردازیم، باید بگویم که به مانند رئال مادرید در این تورنمنت مهم نیز، افتخارآفرین و در بسیاری از موارد شماره یک بوده است.
1. کریستیانو رونالدو هم اکنون (سال 2018) با 120 گل، بهترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست.
2. کریستیانو رونالدو همچنین با به ثمر رساندن 17 گل در فصل 14-2013، رکورددار گلزنی در یک فصل لیگ قهرمانان اروپاست.
3. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 19 گل در سال 2017، رکورددار گلزنی در یک سال میلادی در لیگ قهرمانان اروپاست.
4. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 104 گل در رئال مادرید، بهترین گلزن در یک باشگاه در لیگ قهرمانان اروپاست.
5. کریستیانو رونالدو با شش بار آقای گلی، رکورددار کسب کفش طلای اروپاست.
6. کریستیانو رونالدو به اولین بازیکنی بدل شد که موفق به کسب پنج قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا می شود. وی از نظر آمار کلی در این مسابقات (جام باشگاه های اروپا/لیگ قهرمانان اروپا) فقط یک قهرمانی، از دیگر اسطوره رئال مادرید پاکو خنتو (با 6 قهرمانی) کمتر دارد.
7. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 11 گل در مرحله گروهی فصل 16-2015 رکورددار گلزنی در یک دوره مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا است.
8. کریستیانو رونالدو در فصل 18-2017 موفق شد در تمامی 6 دیدار مرحله گروهی دروازه حریفان را بگشاید.
9. کریستیانو رونالدو در فصل 18-2017 با گلزنی در تمامی بازی های مرحله گروهی، دیدار رفت و برگشت مرحله یک هشتم نهایی مقابل پاری سن ژرمن و دیدار رفت و برگشت مرحله یک چهارم نهایی مقابل یوونتوس به اولین بازیکن تاریخ لیگ قهرمانان اروپا بدل شد که در تمامی هفت، هشت و نه و ده دیدار نخست یک فصل از مسابقات موفق به گلزنی می شود.
10. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 60 گل، مشترکاً با لیونل مسی بهترین گلزن مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپاست.
11. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 22 گل، بهترین گلزن مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپاست.
12. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 13 گل، بهترین گلزن مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپاست.
13. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 4 گل، بهترین گلزن فینال لیگ قهرمانان اروپاست.
14. کریستیانو رونالدو موفق شده در فینال های 2008 برای منچستر یونایتد و 2014 و 2017 برای رئال مادرید گلزنی کند. (البته گفتنی است که این رکورد در لیگ قهرمانان اروپا در اختیار CR7 بوده و در مورد جام باشگاه های اروپا، دیگر اسطوره رئال مادرید، آلفردو دی استفانو با گلزنی در 5 فینال جام باشگاه های اروپا در این زمینه رکوردار است).
15. کریستیانو رونالدو از فصل 12-2011 به بعد در هفت فصل متوالی لیگ قهرمانان اروپا، تعداد گل هایش را دو رقمی کرده است.
16. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 12 گل، بهترین گلزن از روی ضربات آزاد مستقیم در تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست.
17. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 14 گل، بهترین گلزن از طریق ضربات پنالتی (در جریان بازی) لیگ قهرمانان اروپاست.
18. کریستیانو رونالدو موفق شده در 77 دیدار لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کند و رکورد منحصر به فردی به ثبت رساند. 97 گل در 70 بازی.
19. کریستیانو رونالدو موفق شده در 27 دیدار لیگ قهرمانان اروپا بریس کند و در این زمینه نیز رکورددار باشد.
20. کریستیانو رونالدو با 7 هت تریک، به صورت مشترک با لیونل مسی رکورددار هت تریک در تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست.
21. کریستیانو رونالدو در 10 دیدار متوالی لیگ قهرمانان اروپا موفق به گلزنی شد. وی در مقابل یوونتوس، آپوئل (رفت و برگشت)، دورتموند (رفت و برگشت)، تاتنهام (رفت و برگشت) و پاری سن ژرمن (رفت و برگشت) و یوونتوس (رفت) گلزنی کرده است.
22. کریستیانو رونالدو با 95 برد به صورت مشترک با ایکر کاسیاس رکورددار پیروزی در لیگ قهرمانان اروپاست و به راحتی قادر است که این رکورد را منحصر به خود نماید.
23. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 10 گل مقابل یوونتوس، رکورددار گلزنی در مقابل یک باشگاه در تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست. لیونل مسی 9 گل در مقابل آژاکس به ثمر رسانده است.
24. کریستیانو رونالدو تاکنون موفق شده دروازه 32 باشگاه مختلف را در لیگ قهرمانان اروپا باز کند و رکورددار گلزنی در مقابل باشگاه های مختلف لقب بگیرد.
25. کریستیانو رونالدو 52 بار با پیراهن منچستریونایتد و 96 بار با پیراهن رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا به میدان رفته است.
26. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 60 گل، بیش از هر بازیکن دیگری در مسابقات خانگی در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کرده است.
27. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 55 گل، بیش از هر بازیکن دیگری در مسابقات خارج از خانه در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کرده است.
28. کریستیانو رونالدو با به ثمر رساندن 81 گل، بیشتر از هر بازیکن دیگری با پای راست در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کرده است.
29. کریستیانو رونالدو موفق شده 20 بار و بیشتر از هر بازیکن دیگری با ضربه سر در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کند.
30. کریستیانو رونالدو موفق شده در دو دیدار متوالی مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا در فصل 2016/17 مقابل بایرن مونیخ و اتلتیکو مادرید هت تریک کند و به اولین و تنها بازیکنی بدل شود که در دو دیدار متوالی مرحله حذفی مسابقات موفق به ثبت هت تریک می شود.
با تشکر از سردبیر سایت طرفداری، آقای شهروز حدادیان برای گردآوری این آمارهای فوق العاده
همان طور که ملاحظه کردید این موارد فقط آمارهای این اعجوبه دنیای فوتبال در لیگ قهرمانان اروپا محسوب می شود و رونالدو حتی می تواند در تیم جدید خود، یوونتوس نیز آماری هم چون بیشترین بازی در لیگ قهرمانان اروپا که با 167 بازی در اختیار ایکر کاسیاس است و نیز رکوردهای دیگری را از آن خود سازد. ضمن اینکه در رده ملی نیز همان طور که قبلا به آن پرداخته شد، رونالدو می تواند با حفظ فرم بدنی ایده آل خود، با عبور از رکورد علی دایی نیز، به عنوان بهترین گلزن رده ملی نیز محسوب گردد.
افتخارات کریستیانو رونالدو در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در چهار فصل 14-2013، 16-2015، 17-2016 و 18-2017
قهرمانی در رقابت های لالیگا در دو فصل 12-2011 و 17-2016
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال های 2014 و 2017
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 11-2010 و 14-2013
قهرمانی در سوپر جام باشگاه های اسپانیا در سال های 2012 و 2017
قهرمانی در جام باشگاه های جهان در سال های 2014، 2016 و 2017
افتخارات فردی و ملی کریستیانو رونالدو
قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 2016 به همراه تیم ملی پرتغال
نفر دوم بهترین گلزنان ملی در جهان پس از علی دایی از ایران با 85 گل
رکوردار بازی در تیم ملی پرتغال با 154 بازی
برنده پنج توپ طلای جهان در سال های 2008، 2013، 2014، 2016 و 2017
کسب جایزه The Best فیفا در سال های 2016 و 2017
برنده چهار کفش طلای اروپا در فصل های 08-2007، 11-2010، 14-2013 و 15-2014
کسب عنوان بهترین بازیکن سال اروپا در سال های 2014، 2016 و 2017
کسب عنوان بهترین بازیکن باشگاهی در اروپا در فصل 08-2007
کسب عنوان بهترین بازیکن سال فوتبال جهان از نگاه سایت ورلد ساکر در سال های 2008، 2013، 2014، 2016 و 2017
برنده جایزه بهترین گل سال (جایزه پوشکاش) در سال 2009
آقای گل رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در 7 فصل 08-2007، 13-2012، 14-2013، 15-2014، 16-2015، 17-2016 و 18-2017
کسب جایزه پیچیچی در لالیگا در سه فصل 11-2010، 14-2013 و 15-2014
رکوردار بیشترین گل زده در تاریخ باشگاه رئال مادرید با 450 گل
رکوردار بیشترین هت تریک در تاریخ رقابت های لالیگا با 34 هت تریک
رکوردار بیشترین گل زده در تاریخ باشگاه رئال مادرید در رقابت های لالیگا با 311 گل
رکوردار بیشترین گل زده در تاریخ باشگاه رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا با 105 گل
رکوردار بیشترین پاس گل در رقابت های لالیگا برای رئال مادرید با 85 پاس گل
رکوردار بیشترین پاس گل در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا برای رئال مادرید با 25 پاس گل
بهترین پاسور رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در فصل 14-2013
کسب عنوان بهترین بازیکن جوان جهان از سوی فیفا در سال های 2004 و 2005
قرارگیری در تیم منتخب فیفا به طور متوالی از سال 2007 تا سال 2017 به مدت 10 سال
قرارگیری در تیم منتخب یوفا در سال های 2004 و از 2007 تا 2017
قرارگیری در تیم منتخب لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 14-2013، 15-2014، 16-2015، 17-2016 و 18-2017
قرارگیری در تیم منتخب جام ملت های اروپا در سال های 2004، 2012 و 2016
کسب کفش نقره رقابت های جام ملت های اروپا در سال 2016
قرارگیری در تیم منتخب جام جهانی 2018
کسب عنوان بازیکن سال اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای انگلستان در دو فصل 07-2006 و 08-2007
بهترین بازیکن لیگ برتر انگلستان در دو فصل 07-2006 و 08-2007
برنده کفش طلای لیگ برتر انگلستان در فصل 08-2007
بهترین گلزن رقابت های جام ملت های اروپا 2012 مشترک با چندین بازیکن
آیتم اختصاصی طرفداری به مناسبت تولد رونالدو
1. آلفردو دی استفانو (1964-1953)
آلفردو دی استفانو یک «ارتش تک نفره» فوتبالی به حساب می‌آمد. بازیکنی که یک فوتبالیست کاملا توانمند بود و از دفاع کناری و میانی گرفته تا هافبک و مهاجم، تمام این نقش‌ها را در دوران فوتبالش بازی کرد و به خوبی هم از پس تمامی این پست ها برمی آمد. هواداران لوس بلانکوس به آلفردوی کبیر لقب شائتا روبیا یا «تیرِ بلوند» را داده بودند، چرا که این بزرگترین اسطوره پرافتخارترین تیم باشگاهی جهان، به همراه این باشگاه 17 جام برد، 282 بازی در رقابت های لالیگا انجام داد و 216 گل زد. نابغه ای که فوتبال مدیون اوست و این ورزش جذاب و البته بعضا بی رحم، حق مطلب را در مورد این افسانه به خوبی ادا نکرده است. آلفردو استفانو دی استفانو لائوله، متولد 4 جولای 1926 (تیرماه 1305 شمسی) در بوینس آیرس کشور آرژانتین است. آلفردو تاریخ سازی خود را در 11 سال حضورش در مادرید شروع کرد، درست زمانی که بعد از اختلافات بسیار بین پایتخت نشین ها و کاتالان ها وی بازی برای قوهای مادرید را انتخاب کرد.
او که متولد آرژانتین بود، فوتبالش را از باشگاه ریورپلاته شروع کرد اما درخشش، بعد از حضور در پایتخت اسپانیا آغاز شد و او موفق شد در 393 دیدار 307 گل به ثمر برساند و بعد از کریستیانو رونالدو و رائول گونزالس به عنوان سومین گلزن برتر، پرافتخارترین باشگاه جهان شناخته شود. دی استفانو گلزنی مادرزاد بود که شامه گلزنی بالایی داشت. قدرت بدنی‌اش فوق‌العاده بود و مهارت تکنیکیش در بالاترین حد ممکن قرار داشت و زمانی که اراده می‌کرد، با حرکات دیدنی که انجام می داد، نظم دفاعی هر تیمی را به‌هم می‌ریخت و برای خودش و هم‌تیمی‌هایش موقعیت گل می‌ساخت. وی تحت تعلیم پدرش مهارت های اولیه فوتبال را آموخت. او با تیم محلی بارانکاش شروع کرد و در 17 سالگی توسط مدیر باشگاه ریور پلات کشف شد و به این تیم پیوست. در اوایل چون امکان خودنمایی و درخشش در این تیم مشهور را نداشت، به مدت يك سال در هوراكان به طور قرضى بازى كرد و در 25 بازى 10 گل براى اين تيم به ثمر رساند.
در بازگشت به ريورپلاته، دى استفانو در طى سه فصل بازی براى تيمش 19 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با اين تيم، قهرمان آرژانتين شد. سپس راهى ميلوناريوس يكى از باشگاه هاى كلمبيا شد و طى 4 سال در 111 بازی برای این تیم کلمبیایی 100 گل به ثمر رساند. به دنبال اخراج آرژانتين از فيفا، امكان ادامه فوتبال حرفه اى برايش ممكن نبود، بنابراين راهى اسپانيا شد و به دنبال توافق مديران ميلوناريوس با رئال مادريد، به اين تيم پيوست. باشگاه بارسلونا كه پيش از آن با ريورپلاته بر سر انتقال دى استفانو به توافق رسيده بود جنجالى به راه انداخت كه موجب دخالت فدراسيون فوتبال اسپانيا شد و مقرر گرديد كه دى استفانو يك سال براى رئال مادريد و سال ديگر براى بارسلونا بازى كند. البته این اولین اختلاف رئال و بارسا بر سر انتقال یک بازیکن نبود، قبل از آن هم این دو باشگاه بر سر انتقال «کوبالا»، ابر ستاره مجارستانی اختلاف داشتند که که باشگاه آبی اناری برنده کامل انتقال بازیکن بود. اما وقتى مسئولان بارسلونا تمرين دی استفانو وى را ديدند، عملکرد او چندان به مذاق مدیران آبی اناری خوش نیامد.
دى استفانو اما هنر خود را در اولين ديدار با بارسا به نمايش گذاشت و با 4 گلى كه به ثمر رساند باعث پيروزى 5 بر 0 رئال مادريد شد. دی استفانو در آن بازی چنان از اعماق وجودش خوشحالی می کرد که گویی سال های سال، پیراهن رئال مادرید را برتن داشته است. خوشحالی بی حد تیر طلایی در آن بازی موجب عصبانیت سران بارسا گشت و آن ها عطای این بازیکن را به لقایش بخشیدند. آلفردو به رئال مادرید آمده بود تا با کمک مدیریت وقت آن زمان «سانتیاگو برنابئو یسته» دوران شکوهمند و تاریخی رئال مادرید را رقم بزنند. دورانی که قبل از دی استفانو رئال مادرید از نظر افتخار به مانند روزهای باشکوه فعلی نبود و تیمی درجه سه پس از بیلبائو و بارسلونا در فوتبال اسپانیا شناخته می شد. دی استفانو و دون سانتیاگو برنابئو با هم شالوده و پی باشگاهی را رقم ریختند که چندین سال بعد از یک تیم درجه سه اروپایی و اسپانیایی به قدرت شماره یک فوتبال جهان و اروپا تبدیل شده بود.
قبل از دوران دی استفانو بارسا و بیلبائو در اسپانیا حکومت می کردند و رئال مادرید تا قبل از دوران طلاییش با دی استفانو حتی در گرفتن یک لالیگا هم عاجز بود و به مدت نزدیک به دو دهه هیچ قهرمانی در رقابت های لالیگا به دست نیاورده بود. این گلزن افسانه ای در همان بدو وردش به این تیم توانست رئال را پس از چندین سال به مقام قهرمانی در لالیگا برساند و هم با زدن 27 گل در 28 بازی فصل، عنوان پیچیچی را ازآن خود سازد. البته همان طور که گفته شد تمام این موفقیت ها را نمی توان به حساب گل های زده دی استفانو نوشت و به همان اندازه مدیریت توانمند رئال دون سانتیاگو برنابئو هم در آن نقش بسزایی داشته است. اصول مدیریتی او چنان قوی بود که هیچگاه نه قبل او و نه بعد او دیده نشد و با فوتبال و بر اساس فوتبال، فرهنگ و مذهب مادریدیسمو بودن را گسترش داد. دون سانتیاگو برنابئو تیمش را خوب می شناخت. ماجراجویی در اسپانیا و مقابل حریفان کوچک با دی استفانوی طلایی روحیه مادریدیسمویی او را ارضا نمی کرد.
زمان، زمان خودنمایی بود. رییس آن قدر یوفا را تحت فشار گذاشت تا با برگذاری رقابت های اروپایی موافقت کردند. زمان درخشش دی استفانو و دوستان تازه شروع شده بود. این برترین بازیکن و اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید، رکن اصلی تمامی موفقیت‌های رئال در دهه 50 میلادی بود و با این تیم پنج بار پیاپی قهرمانی در اروپا را تجربه کرد. از جمله رکوردهای جاودان دی استفانو که تاکنون نیز به یادگار به نام او باقی مانده و شاید کمتر کسی به آن توجه می کند، گلزنی وی در هر پنج فینالی است که او با رئال مادرید به قهرمانی رسیده است و به نوعی مرد تاثیرگذار تمام این پنج قهرمانی بوده است. اولین دوره رقابت های اروپایی تنها با حضور تیم های «قهرمان» و «بهترین» های اروپا برگذار شد. فدراسیون فوتبال انگلیس به رسم همیشگی خودش همان رویه جام جهانی را در پیش گرفت و رقابت ها را به رسمیت نشناخت. البته اهمیت چندانی هم نداشت،کسی افتضاح بریتانیایی ها را در اولین حضورشان در جام جهانی فراموش نمی کرد.
خنتو، مونیوس و سانتاماریا در کنار دی استفانو همه چیز را به واقعیت تبدیل می کردند. در هم کوبیدن تیم ها مسئله ای کاملا عادی و پیش پا افتاده برای افسانه های سپیدپوش مادریدی بود. 5 سال از حضور تیرطلایی در رئال مادرید می گذشت که باشگاه یکی از بهترین مهاجمانی که دنیای فوتبال به چشم خود دیده است را به برنابئو آورد. از آن سال زوج پوشکاش - دی استفانو یکی از برترین زوج های تمام تاریخ لقب گرفت. دی استفانو 49 گل در 58 بازی در جام های اروپایی به ثمر رسانده که برترین آمار در طول تاریخ بود تا زمانی بود که رائول در 2005 و شوچنکو و نیستلروی در 2006 این آمار را شکستند و البته همین رکوردها نیز توسط کریستیانو رونالدو و لیونل مسی شکسته شد. زمان آقایی رئال مادرید بر اروپا بود. آن ها تمام تیم های مدعی و طراز اول را یکی پس از دیگری از میان برمی داشتند و قهرمان و باز هم قهرمان می شدند.
فرقی نداشت آن تیم رنس فرانسه به همراه اعجوبه ای به نام ریموند کوپا باشد یا تیم های ایتالیایی به مانند میلان و فیورنتینا و حتی تیمی به مانند آینتراخت فرانکفورت از دیار ژرمن ها که توسط دی استفانو و بازیکنان رئال در هم کوبیده شود. ستارگان رئال مادرید به همراه دی استفانو در دو فصل رویایی 57-1956 و 58-1957 موفق به کسب هر دو جام لالیگا و باشگاه های اروپا شدند و به نوعی در دو سال متوالی، موفق به کسب دوگانه شدند. اتفاقی که تا 59 سال بعد و در دوران سرمربی گری زیدان دیگر برای رئال مادرید تکرار نشد. «سر بابی چارلتون» اسطوره تیم ملی انگلیس و باشگاه منچستر یونایتد که در آن سال ها در ترکیب منچستر در رقابت های جام باشگاه های اروپا حضور داشت، در مورد بازی های دی استفانو و بازی کردن در مقابل او می گوید:
اولین بار که بهترین بازیکن تاریخ (آلفردو دی استفانو) را دیدم، در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو بود. بازی او حیرت انگیز و غیر قابل باور بود. در همه جای زمین حضور داشت. توپ را می گرفت و به هر کجا که دلش می خواست می فرستاد. او واقعا بهترین بود.
دی استفانو سخت ترین فینال اروپایی خودش را مصاف با «میلان ایتالیا» می داند. بازی با میلان آن هم با ستارگانی هم چون چزاره مالدینی، شیافینو و لیدهلم نبرد طاقت فرسایی برای تمامی تیم ها و حتی تیم قدرتمند رئال مادرید در آن سال ها بود. دی استفانو خودش در مورد مصافش با میلان این چنین می گوید:
هرچند نهایتا جام را از چنگ میلانی ها در آوردیم، اما باید اعتراف کنم سخت ترین فینالمان بود. میلان به خاطر بازیکنان بزرگ و صاحب نامش سرسخت ترین حریف ما بود. بازیکنان ایتالیایی یا خارجی که هر کدام در پست خود یک پدیده بودند. در طول بازی از آنها عقب بودیم و نهایتا گل خنتو در وقت های اضافه بود که حکم پیروزی را به نام رئال نوشت. آن مسابقه دشوارترین آزمایش مردان رئال بود، اما هرگز به شکست فکر نکردیم. میلان تیمی خوب با مهاجمان عالی بود. کافی است نگاهی به فینال جام های اروپایی بیاندازید، تا متوجه شوید همیشه قوی ترین تیم ها در فینال حاضر می شوند.
بازی های فوق العاده دی استفانو در ترکیب رئال مادرید سبب شد وی در سال های 1957 و 1959 برنده دو توپ طلای جهان باشد و اولین و تنها بازیکن تاریخ فوتبال لقب بگیرد که توانسته برنده سوپر توپ طلای جهان در سال 1989 و پس از بازنشستگیش از میادین فوتبال، کسب نماید. ولی شاید خاطره سازترین سال جام باشگاه های اروپا برای رئال مادرید و دی استفانو در فصل 60-1959 بود که رئال مادرید در بازی نیمه نهایی آن دروه توانست با 6 گل و با نتیجه 2-6 در مجموع بازی های رفت و برگشت بارسلونا را درهم بکوبد و در بازی نهایی نیز نماینده آلمان، اینتراخت فرانکفورت را با حساب 3-7 از پیش رو برداشته و برای پنجمین بار پیاپی قهرمان این رقابت ها لقب بگیرد. دی استفانو در بازی رفت مقابل بارسلونا که با نتیجه 1-3 در برنابئو به پایان رسید، دو گل و در بازی پایانی نیز سه گل از هفت گل تیمش را به ثمر رساند تا سهم بسزایی در این قهرمانی رئال مادرید نیز داشته باشد.
دی استفانوی 35 ساله، 5 بار قهرمانی در اروپا را جشن گرفت و قهرمانی های اروپایی او همین جا به پایان رسید. اما افسانه سازی او نه. در 4 سال بعد 4 بار قهرمانی لالیگا را جشن گرفت. دو بار دیگر راهی فینال اروپا شد و یک بار دیگر آقای گل اروپا و لالیگا و در سال 1962 جام حذفی را هم برد تا ویترین خود را کامل کرده باشد. وقتی که در سن 38 سالگی تصمیم گرفت کوله بارش را برای بندر بارسلون و باشگاه اسپانیول ببندد، ماحصلش حضور 11 ساله اش در رئال مادرید 17 جام باارزش شامل پنج قهرمانی جام باشگاه های اروپا، هشت لالیگا، یک جام بین قاره ای، یک کوپا دل ری و دو جام Latin Cup بود. پس از دو سال بازی برای اسپانیول، آلفردو دی استفانو در سن 40 سالگی و با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصه ملی و به خصوص رقابت های جام جهانی، آلفردو دی استفانو یک ناکام بزرگ به شمار می رود. دی‌استفانو برای تیم‌های اسپانیا، کلمبیا و آرژانتین بازی کرد و فوتبالش یک شخصیت ویژه ایتالیایی- اسپانیایی - آرژانتینی از او ساخته بود.
او 6 بازی با تیم ملی آرژانتین، 4 بازی با کلمبیا و 31 بازی ملی برای اسپانیا انجام داد، در حالی که او هیچ گاه در مرحله پایانی جام جهانی حاضر نشد. اولین جام جهانی که او می توانست در آن حاضر باشد، جام جهانی 1950 بود. با مخالفت کادر مربی گری آرژانتین او از بازی در این رقابت ها بازماند. در جام جهانی 1954 آرژانتین در این بازی ها حاضر نشد و فیفا قبول نکرد که دی استفانو برای تیم ملی اسپانیا بازی کند؛ چرا که او قبلا برای آرژانتین و کلمبیا بازی کرده بود. پس از آن که آلفردو تبعیت اسپانیا را در سال 1956 کسب کرد، در مرحله انتخابی جام جهانی در سال 1957 برای اسپانیا به میدان رفت ولی این بار این اسپانیا بود که موفق نشد جواز حضور در این بازی ها را ازآن خود سازد و این فوق ستاره آن سال های دنیای فوتبال، در عین شایستگی از حضور در این تورنمنت مهم بازماند. پس از بازنشستگی از دنیای فوتبال، آلفردو به مانند دیگر بازیکنان سرشناس آن دوره، رو به مربی گری آورد و تا قبل از هدایت رئال مادرید در دهه 80 میلادی، سرمربی تیم هایی نظیر الچه، بوکاجونیورز، والنسیا، اسپورتینگ لیسبون، رایو وایکانو و ريورپلاته بود.
دی استفانو با وجودی که تنها یک قهرمانی آن هم در سوپرکاپ اسپانیا در سال 1990 در دوره دوم مربی گری خود در رئال کسب کرده ولی پایه گذار اصلی تیمی شد که چند سال بعد 5 بار پیاپی قهرمان اسپانیا و 2 بار قهرمان یوفا شد. در سال 1989 فرانس فوتبال برای انتخاب بهترین بازیکن بین برندگان توپ طلا، با شایستگی هرچه تمام تر، سوپر توپ طلا را به این بازیکن داد و دی استفانو را به عنوان طلایی ترین برنده توپ طلا معرفی کرد. عدم حضورش در جام های جهانی بهانه ای شد تا در پایان قرن در اغلب رده بندی ها پشت سر دیگران قرار گیرد. اما سزار منوتی مربی بزرگ آرژانتینی جمله معروفی دارد:
تاکنون در فوتبال چهار بازیکن تاج پادشاهی را بر سر گذاشته اند. پله، مارادونا، کرایف و دی استفانو.
پله و مارادونا و کرایف هرکدام درخشش بی بدیلی در جام جهانی داشتند، اما دی استفانو در رده باشگاهی آن قدر درخشید که جایی برای هیچ گونه بهانه جویی به وجود نیاورد. در سال 2000 و به طور رسمی فلورنتینو پرز او را در مراسمی باشکوه به عنوان مدیر افتخاری این باشگاه منصوب کرد و هواداران مادرید به رویای حضور همیشگی نماد باشگاه در کنار باشگاه محبوبشان رسیدند. او که شروع کننده دوران طلایی بزرگ ترین باشگاه جهان بود، سال ها منتظر ماند تا در فصل 14-2013 درست چند ماه پیش از درگذشتش موفق شد، دهمین قهرمانی اروپایی لوس بلانکوس «لا دسیما» را ببیند و با خیالی آسوده در 88 سالگی چشم از جهان فرو ببندد.
جرات و جسارت اصل جدا نشدنی شخصیت دی استفانو بود و همانند سانتیاگو برنابئو، قلبی مالامال از عشق به رئال مادرید، پادشاه اسپانیا، اروپا و جهان داشت. دی استفانو فراتر از هرچیزی، یک مادریدیسمو بود. چیزی فراتر از 5 قهرمانی اروپا، توپ طلا و خیلی چیز های دیگر. این که باعث شد در پایان این یادداشت، وی به عنوان نفر اول اسطوره های رئال مادرید قرار بگیرد، فقط و فقط عشق بیش از حد او به رئال مادرید و هواداران این باشگاه بوده است. دون آلفردو رفت تا پرچم رئال مادرید در آن دنیا هم بالا برود. کارنامه او، سفید سفید بود.
افتخارات آلفردو دی استفانو در رئال مادرید (بازیکن)
قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در 5 فصل متوالی 56-1955، 57-1956، 58-1957، 59-1958 و 60-1959
قهرمانی در رقابت های لالیگا در 8 فصل 54-1953، 55-1954، 57-1956، 58-1957، 61-1960، 62-1961، 63-1962 و 64-1963
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل 62-1961
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960
قهرمانی در رقابت های Latin Cup در سال های 1955 و 1957
افتخارات آلفردو دی استفانو در رئال مادرید (سرمربی)
قهرمانی در رقابت های سوپرجام اسپانیا در سال 1990
نایب قهرمانی در رقابت های لالیگا در دو فصل 83-1982 و 84-1983
نایب قهرمان جام برندگان یوفا در فصل 83-1982
افتخارات فردی و ملی آلفردو دی استفانو
قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال 1947 با تیم ملی آرژانتین
برنده دو توپ طلا در سال های 1957 و 1959 به همراه رئال مادرید
برنده سوپر توپ طلا در سال 1989 از سوی مجله فرانس فوتبال
آقای گل رقابت های باشگاهی در اروپا در دو سال 1958 و 1962
کسب جایزه پیچیچی در لالیگا در پنج سال 1954، 1956، 1957، 1958 و 1959
کسب عنوان بهترین بازیکن (ورزشکار) اسپانیایی در سال های 1957، 1959، 1960 و 1964
رکوردار بیشترین گل زده در فینال جام باشگاه های اروپا با 7 گل (مشترکا با فرانس پوشکاش)
تنها بازیکنی در تاریخ که در 5 فینال اروپایی موفق به گلزنی شده است
تنها بازیکنی در تاریخ که برنده سوپر توپ طلا شده است
برنده جایزه شایستگی فیفا در سال 1994
قرارگیری در تیم منتخب جهان در سال های 1960، 1961، 1962، 1963 و 1964
قرارگیری در تیم منتخب بهترین بازیکنان قرن بیستم در سال 1998
کسب جایزه بازیکن طلایی اسپانیا در سال 2004
قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله
کسب جایزه کفش طلای اسطوره های فوتبال در سال 2004
کسب جایزه ریاست فیفا در سال 2007
قرارگیری در تیم منتخب تمام اسطوره های فوتبال از نگاه سایت ورلد ساکر در سال 2013
آقای گل لیگ آرژانتین در سال 1947 به همراه تیم ریورپلاته
آقای گل لیگ کلمبیا در سال های 1951 و 1952 به همراه تیم میلوناریوس
قهرمانی با بوکاجونیورز در رقابت های لیگ و حذفی در سال 1969 به عنوان سرمربی این تیم
قهرمانی با والنسیا در رقابت های لالیگا در فصل 71-1970 به عنوان سرمربی این تیم
قهرمانی با والنسیا در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 80-1979 به عنوان سرمربی این تیم
چهارمین سالگرد درگذشت دی استفانو
سخن پایانی
این مجموعه حاصل تلاش شبانه روزی اینجانب و کمک ها و مساعدت های بی دریغ عوامل سایت طرفداری، به خصوص جناب آقایان شهروز حدادیان، مهدی جوانی و سامان خدائی و دیگر دوستان عزیزم در این سایت بوده است. امید است دوستان و همراهان سایت طرفداری و به خصوص هواداران رئال مادرید، از این مجموعه، با همه کمی و کاستی هایش راضی بوده باشند و هر هشت بخش این یادداشت، قدمی هرچند کوچک در شناخت اساطیر بزرگِ تاریخ لوس بلانکوس بوده باشد.
بخش اول معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش دوم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش سوم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش چهارم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش پنجم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش ششم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش هفتم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
