طرفداری- هر بار که استعداد جوان و بزرگی با درخشش خیره کننده وارد عرصه فوتبال می شود و چشم ها را به خود خیره می کند، همه فوتبال دوستان، حتی یک مرد میانسال 40 ساله هم هیجان زده می شود. انگار که یک اتفاق علمی بزرگی را مشاهده کرده باشد، در حیرت به سر می برد.
طبق قانون فیزیک، هر عملی عکس العملی دارد، اما گاهی به قدری در اعمال و خشم خود غرق می شویم که از یاد می بریم چنین استعدادهای می توانند خیلی زود تخریب شوند. این امر به عادتی بد تبدیل شده. با این حال باید قبول کرد تمام بازیکنان جوان و شگفت انگیز، کمی بیشتر از حد توانایی های خود برجسته نشان داده می شوند. برخی در دام این مقایسه ها می افتد و با سقوطی خطرناک، از سطح اول فوتبال دور می شوند، اما خب این امر می تواند کاملا برعکس هم رخ دهد.
در چنین سن حساسی و با این مهارت های بزرگ و باورنکردنی، هیچ محدودیتی وجود ندارد. گاه باید باور کرد و تا آخرین جایی که امکان دارد، پیش رفت. آن موقع است که با نگاهی به گذشته، می توان به دستاوردهای خود افتخار کرد.
اگر اینطور به ماجرا نگاه کنیم، کیلیان ام باپه شاید هیچ تفاوتی با بازیکنان مستعد قبل از خود نداشته باشد، اما تفاوت بزرگی وجود دارد. پتانسیل بالقوه و نامحدود او در کنار سن پایینش، باعث شده آینده فوق العاده ای در انتظارش باشد. از مهم ترین تفاوتش هم نگذریم، قهرمانی جام جهانی و کسب عناوین مختلف و حضور در رقابت های سطح بالایی چون لیگ قهرمانان اروپا، از او یک ستاره بزرگ ساخته است. حتی اگر 19 سال داشته باشد.
قهرمان دوران کودکی ام باپه، کریستیانو رونالدو بود. حتی عکسی از این دو موجود است که تا مدت ها در فضای مجازی دست به دست می شد و تا پیش از انتقال این ستاره جوان به پاری سن ژرمن، بر شایعات احتمال انتقالش به رئال مادرید دامن زده بود. دنیای کوچکی است، در 14 سالگی به فوتبالیست محبوبت عکس یادگاری بگیری و در 18 سالگی در لیگ قهرمانان اروپا مقابلش بازی کنی. آن هم سانتیاگو برنابئو، یکی از باپرستیژترین استادیوم های دنیا.
پیرو این داستان، مصاحبه ام باپه را با مارکا به یاد می آوریم:
کریستیانو الگوی من بود. همیشه در کودکی او را تحسین می کردم، اما آن دوران تمام شد.
به نظر می رسد کیلیانِ جوان تصمیم گرفته است برگی جدید در تاریخ فوتبال ورق بزند و خودش را به عنوان اسطوره در اذهان ثبت کند. در حال حاضر می توان گفت در مسیر درستی قدم بر می دارد و با این سرعت از پیشرفت، به زودی شاهد آغاز عصرِ امباپه خواهیم بود. کمی به عقب تر برگردیم.
همین سال 2013 بود که استعدادیاب های موناکو، کیلیان ام باپه را از تیم شهرش، آاس بوندی، به خدمت گرفتند. او تقریبا بازیکن غیرحرفه ای بود و اصلا نمی شد اسم بوندی را تیم گذاشت، چون بوندی در هیچ لیگی عضویت نداشت. شاید جالب است بدانید او به پشتوانه پدرش که یکی از کارکنان با سابقه باشگاه بود، به ترکیب تیم راه یافت. جثه کیلیان همچنان یکی از مشکلات اصلی‌اش محسوب می شد، چون بسیار ریز بود.
با داشتن یک پدر کاملا فوتبالی و مادری که هندبال بازی می کرد، کیلیان ناخواسته وارد دنیای ورزش شد. شاید حتی قبل از اینکه بتواند راه برود، خانواده اش تصمیم گرفته بودند او ورزشکار شود.
کیلیان همیشه اینجا بود. حتی در این باشگاه به دنیا آمد. به عنوان یک کودک و حتی نوزاد هم اینجا حضور داشت. به واسطه حضور پدرش در اینجا که هم مربی و هم بازیکن بود، فوتبال را یاد گرفت.
عطمان آیروچه، رئیس باشگاه آاس بوندی این صحبت ها را در گفتگو با BBC بر زبان آورده بود. آنتونیو ریکاردی، سرمربی ام باپه در زیر 13 ساله های بوندی، اخیرا با بی بی سی مصاحبه کرده بود و او هم حرف های مهمی در خصوص ستاره پاری سن ژرمن بر زبان آورد.
پدر او مثل پدر دوم خودم است. کیلیان را از وقتی نوزاد بود می شناسم. برای شخص من، او فردی متفاوت بود. کسی که قدرت دریبل زنی خارق العاده ای داشت. او یکی از بهترین بازیکنانی بود که در طی 15 سال اخیر مربیگری کرده ام. در پاریس استعدادهای زیادی وجود دارد، اما هیچکس مثل او نبود. معمولا او را «craque» یعنی بهترین صدا می زدیم.
به قلم ویل شارپ در Thesefootballtimes
