مطلب ارسالی کاربران
سیاه همچون اعماقِ پاریسِ خودم... *لیلیان تورام* در برابر سارکوزی و لوران بلان
آنچه که پای لیلیان تورام، بازیکن سیاه ِپوست و دفاع میانی یوونتوس، بارسلونا و البته تیم ملی فرانسه را به سیاست باز و او را به یک مبارز خستگی ناپذیر علیه تبعیض نژادی و سرمایه داری تبدیل کرد، شورش در حومه های مهاجرنشین پاریس و شهرهای بزرگ فرانسه در سال 2005بود که تا سال 2006هم ادامه داشت. لیلیان تورام این جوانان شورشی و عاصی را به خوبی می شناخت چرا که خودش نیز به نوعی مهاجر بود. تورام در سن 9سالگی از جزیره ی گوادلوپ، یکی از مستعمرات فرانسه به مادرش پیوست که چند سال قبل به فرانسه مهاجرت کرده بود و سالها در همین حومه ها زندگی میکرد تا به لطف فوتبال توانست از حومه های فقیرنشین خارج شود. به همین دلیل بود که در باران تحقیر و توهینی که از رسانه های رسمی و مقامات دولتی به سوی حومه نشینها روان شده بود، موضع متفاوتی اتخاذ کرد که نام او را سر زبانهای جوانان مناطق محروم انداخت. او گفت: «اکثر این بچه ها هیچ راهی ندارند و به همین دلیل است که اعتراضاتشان خشونت آمیز است. من با خشونت موافق نیستم اما آنها را به خوبی درک میکنم». چند روز بعد وقتی نیکولا سارکوزی، وزیر کشور کابینه ی ژاک شیراک و رییس جمهور بعدی فرانسه بچه های شورشی را پست خواند، تورام در موضع گیری دیگری اعلام کرد: اگر آنها پست هستند، پس منم پست هستم. این اظهارات از زبان فوتبالیست مشهوری بیان می شد که هفت سال پیش از آن نشان افتخار «لژیون دونور» را از دست ژاک شیراک دریافت کرده بود.
رویارویی بعدی تورام با مقامات بر سر اظهارنظر لوران بلان، سرمربی وقت تیم ملی فرانسه در یک جلسه ی خصوصی در سال 2011 بود که توسط محمد بلکاسمی، مشاور فنی تیم ملی در حومه های مهاجرنشین پاریس، مخفیانه ضبط و چند روز بعد افشا شد. بلان در این جلسه گفته بود: ما فقط یک تیپ خاص بازیکن تولید می کنیم: درشت هیکل، قوی و سریع. و کدام بازیکنها درشت هیکل، قوی و سریع هستند؟ سیاهها... من فکر میکنم ما نیاز داریم دوباره روی تمام بچه های 12تا 14ساله تمرکز کرده و معیارهای جدیدی [برای انتخاب بازیکن] در نظر بگیریم، معیارهایی که با فرهنگ خود ما مطابقت دارد». این اظهارات خشم تورام را برانگیخت و او را به موضع گیری واداشت. تورام گفته بود: حداقل ترین گناه بلان نژادپرستی ناخودآگاه و ترویج کلیشه های نژادی است. بلان هرچند به سرعت اظهارات خودش را پس گرفت و اعلام کرد از حرفهای او سوءبرداشت شده و حتا اگر تمام بازیکنان تیم ملی سیاهپوست باشند برای او اهمیتی ندارد اما بعد از چندی با مطرح شدن طرح ایجاد «سهمیه»ی نژادی برای انتخاب پسرانی که جذب برنامه های آموزشی فوتبال می شوند، آشکار شد که خشم تورام بی دلیل نبوده است. او به درستی فهمیده بود گفتن این حرف که بازیکنان سیاه قویتر و قدرتمندتر از دیگران هستند و دیگران قابلیتهای دیگری دارند تنها قدمی با گفتن این حرف فاصله دارد که بازیکنان سفید از بازیکنان سیاه باهوشتر هستند.
