Mojtaba barcaاحتمالا هنوز این جمله که "بهترین کار حفظ کیروش تا جام جهانی بعد است" برای خیلی ها یک واکنش احساسی ایرانی ناشی از جو زدگی است تا یک گزاره منطقی. این شخصیت تیمی و ترسی که میشد توی نگاه نگران فرناندو هیرو و سانتوس پرتغالی دید و خیلی چیزهای دیگر را آقای سی کیو به ما داده ولی این را هم نباید از یاد ببریم که فوتبال امروز یک چیزی فراتر از هر چیزی است که بتوان تصورش کرد، وقتی میلیون ها نفر با هم می نشینند و یک برنامه را نود دقیقه می بینند، وقتی هنر و مدیریت و اقتصاد و سیاست و برنامه ریزی و خیلی چیزهای دیگر همه و همه می شوند یک بخشی از فوتبال. آن وقت دیگر جای هیچ شک و تردیدی نمی ماند که برای داشتن یک فوتبال توسعه یافته باید فکری به حال هنر و مدیریت و اقتصاد و سیاست و برنامه ریزی و خیلی چیزهای دیگر کرد، چرا که هر قدر هم کیروش مربی بزرگی باشد که هست و هر قدر تیم ما را صاحب شخصیت کرده باشد که کرده، یک دست واقعا صدا ندارد و ته ترقیش مشخص است. جام جهانی و نمایش خارق العاده سربازان کی روش به ما نشان داد که صرف نظر از تمام شایستگی های بچه های ما و اندیشه های به درد بخور کارلوس، ما باید کار کنیم، باید با ذره بین بیفتیم دنبال استعدادهامان و از ایرانشهر و گمیشان و پاوه گرفته تا سرخس و آران و بیدگل و عجب شیر استعدادهایی مثل بیرانوند و حسینی و امیری و .... را پیدا کنیم، شاید آدم هایی که شکل و شمایل ظاهری آنها برای خیلی از ماها مسخره به نظر بیاید، کلید شادی یک ملت در دستشان باشد، شاید دیگر فوق بازیکنی نظیر وحید امیری در بیست و چند سالگی کشف نشود، شاید بالاخره یک روز دویدم و دویدم و بالاخره رسیدم....
