دروازبانان:
دیدا: این دروازبان برزیلی یکی از بهترین دروازبانان تاریخ به شمار می رود. او نقش عمده ای در نسلی که دو بار فاتح لیگ قهرمانان شد و 3 بار به فینال آن رسید ایفا کرد.
×
مدافعان:
فرانکو بارزی: یک مدافع اسطوره ای از نسل طلایی میلان. فوتبال ایتالیا همیشه از او به عنوان سمبل دفاع ایتالیایی یاد خواهد کرد.
پائولو مالدینی: همه چیز از پدر، چزاره، آغاز شد. سپس پسرش پائولو و حالا نوه هایش که ادامه دهنده راه آن ها هستند. پائولو همیشه و هنوز به میلان وفادار است. حتی پس از بازنشستگی هم، پیشنهادهای متعدد از باشگاه های بزرگ اروپا برای نشستن بر روی نیمکت آن ها را نیز رد کرده است. او خود آث میلان است! او در طی حضورش در میلان 26 جام کسب کرد. 7 مدال سری آ، 5 جام اروپایی، 5 سوپر کاپ، 5 سوپر کاپ ایتالیا، 2 جام بین قاره ای، 1 کوپا ایتالیا و 1 جام باشگاه های جهان.
الساندرو کاستاکورتا: یک مدافع سطح بالای دیگر که شاید به اندازه های بارزی و مالدینی نرسد اما بدون شک کاستاکورتا جایگاه ویژه و گرمی در قلب هواداران روسونری دارد.
کافو: در رم فوق العاده بود اما در میلان حتی بهتر! کافو تنها مدافع در سن سیروست که 3 بار در فینال جام جهانی با تیم کشورش یعنی برزیل حضور داشته است. این مرد جام های متعددی را در کلکسیون افتخاراتش دارد و هنوز هم بهترین مدافع کناری به شمار می رود که میلان تاکنون به خود دیده است.
الساندرو نستا: این مدافع خاطرات قهرمانان گذشته را به یاد هواداران می آورد. با بدشانسی، مصدومیت های زیادی گریبان گیرش شد که دوران بازیگری او را تحت تاثیر قرار داد اما هنوز هم یکی از بهترین مدافعانیست که در میلان بازی کرده است.
×
هافبک ها:
دیمیتری آلبرتینی: یک نابغه در میانه میدان با استعداد و دیدی بی نظیر. این سخت بود که دوران پایانی بازیگریش را در باشگاه دیگری گذراند چون او می خواست در میلان بازنشسته شود.
روبرتو دونادونی: هیچ کس هیچ وقت میلان رویایی دهه 90 را بدون خاطرات دونادونی به یاد نخواهد آورد. او در همه جای زمین بود. پاس می داد و به حمله و دفاع می پرداخت. مدل موی او نشانگر او بود. یک اسطوره ی واقعی!
کارلو آنجلوتی: یک بازیکن ستاره و یک مربی ستاره! کارلو در هر دو جهان بهترین بود. مثل مالدینی 5 جام اروپایی کسب کرد که 2 تای آن ها به عنوان مربی بود. نمی توان موفقیت میلان را با نادیده گرفتن نقش او بیان کرد.
فرانک رایکارد: یکی از 3 بازیکن هلندی که برلوسکونی برای احیای میلان به سن سیرو آورد. رایکارد نقش مهمی در دفاع و حمله ایفا می کرد و گل های بیشماری به ثمر رساند. او یک مربی موفق نیز بود و باعث تاسف است که میلان برای این حرفه به دنبال او نرفت.
دژان ساویسویچ: هیچ هوادار میلانی، 4 گلی که میلان در فینال 94 به بارسا زد را از یاد نخواهد برد، مخصوصا آن ضربه چیپ ساویسویچ را. این مرد خودش را به عنوان اسطوره ی میلان بین اسطوره ها تثبیت کرده است.
زوونیمیر بوبان: یک پاسور بی نظیر و یک جنگجو در خط میانی. او تاثیر و نبوغش را در تیم ملی اش یعنی کرواسی نیز نشان داد. یکی از نام های فراموش نشدنی در سن سیرو!
رود گولیت: تنها بازیکن هلندی که با مارادونا و پلاتینی مقایسه می شد و یکی از مهم ترین هافبک ها در عصر طلایی میلان بود. او در کنار دو هم تیمی هلندی اش، فن باستن و ریکارد، یک نیروی اعجاب آور بودند.
کلارنس سیدورف: اولین بازیکن تاریخ که سه جام لیگ قهرمانان را با سه تیم مختلف کسب کرد و با میلان به چهارمین جام نیز رسید. میلان نتوانسته آینده ی نزدیک را بدون او تصور کند و این فصل او در میلان، به عنوان سرمربی نقش ایفا می کند.
ریکاردو کاکا: همه ی جهان او را با نمایش های منحصر به فردش در میلان می شناسند. او اولین بازیکن تاریخ میلان است که عنوان بهترین بازیکن سال دنیا را کسب می کند. اما بعد از پیوستن به رئال، افت زیادی کرد. اما حال دوباره به میلان برگشته و نشانه های زیادی از تکرار کاکای سابق را از خود نشان می دهد. ما او را باید به عنوان بازیکن اعجاب انگیز میلان بشناسیم.
جنارو گتوزو: او کارش را در پروجیا آغاز کرد و سپس به رنجرز اسکاتلند رفت. اما وقتی به میلان آمد، دنیا دید که او چه نیروی جنگنده ای در میانه میدان است. جنگندگی خیره کننده ی او تنها با بازیکنانی مثل روی کین از منچستر و پاتریک ویرا از آرسنال قابل مقایسه است و این به تنهایی او را یک اسطوره از نوع خودش معرفی می کند.
آندرا پیرلو: پیرلو 10 سال را در میلان سپری کرد و سپس به یوونتوس رفت. به خاطر دید فوق العاده بالای او، مهارتش در پاسوری و نواختن ضربات ایستگاهی، به طور خودکار بازیکن فیکس همه ی بازی ها بود. رفتن او شکست بزرگی برای میلان بوده و خواهد بود. چون او هنوز هم فوتبال منحصر به فرد خودش را ارائه می دهد.
×
مهاجمان:
مارکو فن باستن: او بدون شک یکی از بهترین مهاجمانیست که دنیای فوتبال به خودش دیده. اولین بازیکنی بود که در یک مسابقه در لیگ قهرمانان 4 گل به ثمر رساند. فوتبال وقتی او به خاطر مصدومیت خیلی زود بازنشسته شد، یکی از بهترین هایش را از دست داد.
فیلیپو اینزاگی: پیپو دوران شگفت انگیزی در یوونتوس داشت اما به عنوان بازیکن میلان، یکی از بهترین گلزنان تاریخ بازی های اروپایی به شمار می رود. پیپو اغلب اوقات در میلان تعویض طلایی بود و وقتی بازی گره می خورد، به عنوان فرشته ی نجات وارد زمین می شد. خوشحالی های دیوانه وار او بعد از گل، همیشه در یاد هواداران روسونری خواهد ماند.
ژرژه وآ: این بازیکن لیبریایی تنها فوتبالیست آفریقاییست که عنوان بهترین بازیکن جهان را کسب کرده است. استعداد او بی همتا بود. ژرژه از فوتبال خداحافظی کرد و توانایی هایش را وارد سیاست کرد و این روز ها یکی از سیاستمداران اصلی کشورش است.
آندری شوچنکو: وقتی شوا از دینامو کیف به میلان آمد، هیچ کس تصورش را هم نمی کرد که او قلب میلانی ها را تسخیر کند و به پسر طلایی آن ها تبدیل شود. او یک ماشین گلزنی بود و خیلی کم پیش می آمد که موقعیت گلزنی را از دست بدهد، حتی در سخت ترین موقعیت ها. او دو سال به چلسی رفت و موفق نشد خودش را نشان دهد و دوباره به جایی بازگشت که همه چیز برای او آغاز شده بود، کیف. حتی در کیف هم مثل سابق نشد. اما همیشه او به عنوان یک مهاجم اسطوره ای بین روسونری ها یاد خواهد شد.
