10. میشائیل برادلی – تورنتو اف.سی
میشائیل برادلی یکی از بزرگ ترین بازیکنان آمریکا در تاریخ این کشور بود و همیشه عضو مهمی از تیم ملی این کشور به حساب می آمد و در تمام آمریکا توانست احترام خاصی نسبت به خود جلب کند. او که یک قهرمان آمریکایی بود طی تصمیمی حیرت آور در یک باشگاه گمنام در کانادا شروع به بازی کرد. او بالای 120 بار برای کشور خود به میدان رفت و بزرگترین تیمی هم که برایش بازی کرد رم بود تا آن که سر از تورنتو اف.سی درآورد.
9. هالک - شانگهای
کمتر بازیکنانی هستند که به چین رفتند و توانستند به این فهرست راه یابند، اما هالک معروف ترین آنهاست. معروف ترین است زیرا او را هالک صدا می زنند، اما این برزیلی به واقع توانست شهرت خاصی برای خود دست و پا کند. مایه ی تأسف است که وی به جای تمرکز روی فعالیت حرفه ای خود به دنبال پول راهی چین شد، او پیشتر در روسیه جیب های خود را پر کرده بود. به نظر می رسد وی بی آن که مهارت های خود را در یک باشگاه بزرگ اروپایی محک بزند، به کار خود در دنیای فوتبال خاتمه خواهد داد. شاید در آینده لیگ چین به لیگی قدرتمند تبدیل شود، در حال حاضر اما تمام ستارگان این لیگ یک سر و گردن بالاتر از آن هستند.
8.دیمیتری پایت–وستهامیونایتد
دیمیتری پایت بازیکن خوبی در باشگاه مارسی بود اما هیچ کس فکرش را نمی کرد او در این حد خوب باشد. وی یک سال فوق العاده را در وستهام گذراند و توانست در تمام اروپا مشهور شود اما عملکرد او در یورو 2016 بود که نام او را جهانی کرد. وستهام امیدوار است این بازیکن را نزد خود نگاه دارد. او هم از حضور در لندن خوشحال است و هر تیمی که بخواهد او را جذب کند باید رقم کلانی به این باشگاه نه چندان بزرگ بپردازد.
7. کاکا – اورلاندو سیتی
کاکا در بزرگترین سالهای فوتبالی خود یکی از معروف ترین بازیکنان جهان بود. حتا بی طرف ترین هواداران هم شیفته ی این برزیلی بودند زیرا یک فوتبال تماماً زیبا را به نمایش می گذاشت. او پیش از مسی و رونالدو آخرین کسی است که توپ طلا را به دست آورده و آن هم به دوران حضور او در میلان بازمی گردد. لیگ آمریکا یک لیگ رو به بهبود است و باشگاه هایی مانند گالکسی و نیویورک هر روز بر شهرت خود در جهان می افزایند با این حال باشگاهی مانند اورلاندو سیتی هنوز راه درازی تا حضور در صحنه ی اول فوتبال جهان دارد.
6. مت له تیسیر - ساوتهمپتون
خودش می گوید عاشق این باشگاه بود، هواداران ساوتهمپتون هم می گویند او وفادارترین است، اما تردیدی نیست که له تیسیر می توانست دوران فعالیت حرفه ای درخشان تری داشته باشد اگر از فرصت های خود برای انتقال به باشگاه بزرگ استفاده می کرد. برخی به رکوردهای او در انگلستان اشاره می کنند و می گویند اگر در باشگاهی بزرگ بازی می کرد می توانست بازی های ملی بیشتری هم داشته باشد، و شاید این حرف درست باشد. بعد از کناره گیری از دنیای حرفه ای بازیکنی هنوز از دنیای فوتبال کناره نگرفته و هنوز او را یکی از فوتبالیست ها با عملکردی زیبا می شناسند.
5. سباستین جووینکو – تورنتو
جووینکو راه خود را در یوونتوس گم کرد. وقتی به صحنه آمد گفته می شد یکی از بهترین استعدادهای جوان اروپا است اما هیچگاه نتوانست در ایتالیا استعدادهای خود را پرورش دهد. انتقال های قرضی به امپولی و پارما هم جواب نداد و این در حالی بود که یوونتوس به تیم بهتر و بهتری تبدیل می شد و دیگر به او نیازی نداشت. وی تصمیم به ترک ایتالیا گرفت و انتقال به تورنتو اف.سی. از زمانی که به این باشگاه رفت میزان گلزنی اش شکوفا شد. او حالا یکی از بزرگترین بازیکنان حاضر در ام.ال.اس است.
4. ژاوی – السعد
حتا یک بازیکن معمولی از اروپا هم اگر در یکی از باشگاه های نه چندان برتر قطر بازی می کرد بازهم سرتر می بود. اما هافبک ما یکی از تجلیل شده ترین بازیکنان جهان است و می توانست در شماری از باشگاه های باشخصیت تر از فوتبال خداحافظی کند. البته کسی نمی تواند او را به خاطر این تصمیم سرزنش کند، هرچند همه می دانیم که ژاوی برای پول چنین تصمیمی گرفت. ژاوی یکی از بزرگترین نامهای تاریخ فوتبال است و این را نمی توان انکار کرد، سرتری او نسبت به السعد هم قابل انکار نیست.
3. والدز – میدلزبورو
وقتی ویکتور والدز تصمیم به ترک بارسا گرفت، به نظر عجیب می آمد. او می گفت دیگر نمی تواند فشار چنین نقش مهمی را در باشگاه تحمل کند و راه خود را گفت و رفت. انتقال به منچستر یونایتد احمقانه بود و هیچ وقت نتوانست جای دخیا را بگیرد و نیمکت نشین شد. به نیمکت نشینی هم عادت نداشت، در نتیجه مدیر برنامه هایش میدلزبورو را برای او پیدا کرد. اگر در بارسا می ماند هنوز می توانست بازی کند، اما تصمیم نابودکننده ای گرفت.
2. پله – سانتوس و نیویورک کازموس
اگر در این فهرست بازیکنی باشد که واقعاً در باشگاهی زیر سطح خود بازی کرده، پله است. سانتوس باشگاه بزرگی بود و یکی از باشگاه های بزرگ آمریکای جنوبی به شمار می آمد، اما عمده ی شهرت خود را مدیون پله است. این را هم باید گفت اگر پله برای نیویورک کازموس بازی نمی کرد مردم تا امروز فراموش می کردند که اصلاً چنین باشگاهی وجود دارد. باعث تأسف است که وی هیچگاه در اروپا بازی نکرد. پله در صحنه ی بین المللی توانست صاحب نام شود و در سال های 1958، 1962 و 1970 قهرمانی در جام جهانی را به کشور خود هدیه کرد.
1. مارادونا – ناپولی
مارادونا در دوران فعالیت حرفه ای خود برای هفت باشگاه ایفای نقش کرد و می تواند ادعا کند از تمام آن باشگاه ها سرتر بود، البته به استثنای بارسلونا. بارسلونا اما جایی نیست که مارادونا را با آن به خاطر آوریم زیرا فقط دو فصل را در آن گذراند. مارادونا هفت سال مداوم را در ناپولی بود و مردم این شهر او را بهتر و گرامی تر از هر کس دیگری در یاد دارند. پیش از آن که این آرژانتینی به این باشگاه برسد ناپولی هرگز فاتح سری آ نشده بود اما با نبوغ خود ناپولی را دو بار به این مهم رساند. ناپولی پس از رفتن مارادونا هم هرگز نتوانست آن افتخار را تکرار کند و این گویای تأثیر عظیم این اسطوره ی فوتبالی بر این باشگاه ضعیف است.
