اوضاع بزرگان فوتبال ایتالیا در آستانه فصل جدید
احسان خراسانی
اگر سری به سایت‌ها و روزنامه‌های روزِ ایتالیا بزنیم، می‌بینیم که در کنار همه حس غرور نشأت گرفته از صعود تیم ملی والیبال این کشور به جمع ۴ تیم نهایی المپیک، حس انتظار برای شروع فصل جدید سری‌آ هم موج می‌زند. شروع فصلی که می‌تواند دوباره همه را دور هم جمع کند.
هر چند لیگ ایتالیا چند سالی‌ست که دیگر همان شور و حال قبلی خودش را ندارد اما به هر حال باز هم بهترین بهانه برای آخر هفته‌های مردم این کشور است که «فوتبالی» سپری شود. این انتظار گاهی وقت‌ها به حدی می‌رسد که حتی مردم شهر رم برای لحظه‌لحظه دعواهای «دلاکاپیتاله» هم روزشماری می‌کنند. لیگ ایتالیا از شنبه شب در حالی شروع می‌شود که رم و یوونتوس باید به مصاف حریفان خود بروند.
قهرمانی‌های متعدد یوونتوس در سال‌های اخیر که با آنتونیو کونته شروع شد و با آلگری ادامه پیدا کرد، کاری کرده که انتظار طرفداران این تیم فقط در حد قهرمانی باشد. آن هم درست در سال‌هایی که هیچ تیمی به صورت خیلی جدی رقیب یووه برای کسب قهرمانی نبوده.
با این حال این فصل اتفاق عجیبی برای یووه افتاد. بیانکونری فصل را پر سروصدا آغاز خواهد کرد. ابتدا فروش پوگبا به عنوان گران‌ترین بازیکن دنیا به منچستر و سپس جذب گونزالو ایگواین که اصلاً وضعیت جسمانی مناسبی ندارد. درباره ایگواین همین بس که روبرت پروسینچکی، بازیکن سابق بارسا و رئال گفته گونزالو حتی از او هم چاق‌تر است! از این دست انتقادها به ایگواین را اینروزها زیاد می‌خوانیم اما فراموش نکنیم او فقط یک مهره است و بیانکونری در طول این چند فصل نشان داده که تنها در قامت یک تیم واقعی ظاهر می‌شود، تیمی که رهبری آن از عقب زمین با بوفون و مثلث دفاعی کیلینی، بارتزالی و بونوچی شروع می‌شود. این مثلث به همراه بوفون دوباره اصلی‌ترین نقطه امیدواری طرفداران یوونتوس است. طرفدارانی که نه با چاقی ایگواین کار دارند و نه با رفتن پوگبا. آنها فقط ششمین اسکودتوی پیاپی در سری‌آ را از بانوی‌پیر می‌خواهند. بانوی‌پیری که هیچوقت تنها نمانده و هنوز هم حسابی سرپا است. در این چند ساله اینتر و رم و ناپولی تیم‌هایی بودند که پشت سر یووه حرکت می‌کردند و به احتمال زیاد این فصل هم همین اتفاق را شاهد باشیم.
شاید برای خود اینتری‌ها قرار گرفتن در رده‌ای که آنها را به لیگ قهرمانان اروپا برساند راضی‌کننده باشد ولی خاطرات فوتبال هرگز با این عملکرد قانع نمی‌شوند. تیمی که روزی با مورینیو ۳ گانه فتح می‌کرد حالا فقط و فقط یک تعقیب‌کننده درجه ۲ برای مدعیان درجه یک قهرمانی تلقی می‌شود.
البته این اتفاق هم معمولاً یک سال در میان افتاده، یعنی در طول سال‌های اخیر شاهد عملکرد سینوسی اینتر بودیم. روبرتو مانچینی اگرچه نرآتزوری را چهارم کرد اما با توجه به اختلافات‌اش با باشگاه، کنار گذاشته شد. هدایت اینتر حالا دست فرانک دی‌بوئر هلندی‌ست. مربی‌ای که آژاکس را فصل قبل در لیگ هلند نایب قهرمان کرد و حالا برای تعبیر رویای نسبتاً غیرممکن اینتری‌ها پا به میلان گذاشته است.
گفتیم میلان. متاسفانه زودتر از این که فکرمان به سمت چیزی مثل قهرمانی‌های این تیم در لیگ قهرمانان اروپا برود، یاد سال‌ها ناکامی روسونری افتادیم. دل بستن میلان به دوناروما ۱۶ ساله اصلاً بد نیست ولی چه کنیم که مدام یاد دوران خوش دیدا و کلی ستاره دیگر می‌افتادیم. ۳ سال است که میلان در لیگ قهرمانان اروپا و در لیگ اروپا، حضور ندارد. کوچِ رفته‌رفته ستارگان این تیم هم عامل دیگری بود که ذره‌ذره میلان را به یک تیم معمولی در اروپا تبدیل کرد. خیلی‌ها گالیانی را مقصر همه این اتفاقات می‌دانستند، می‌گفتند او باشگاه را با خانه‌اش اشتباه گرفته، هر کار می‌خواهد می‌کند، کارهایی که اصلاً سودی به حال باشگاه ندارد.
حالا کار دست کنسرسیوم چینی افتاده است. اوضاع فقط از این نظر بهتر شده که دیگر همه چیز دست گالیانی نیست! وگرنه «فینین‌وست» به نظر شرکتی نمی‌آید که بتواند میلان را از این اوضاع نجات دهد. میلان در فصل نقل‌وانتقالات یکی از بیکارترین تیم‌ها بوده و این خساست مرد چینی مالک باشگاه، صدای هواداران را درآورده است. هوادارانی که وفادار ماندند ولی معلوم نیست تا کی قرار است با رویاهای مربوط به قهرمانی اروپا سال ۲۰۰۷ دل خوش کنند.
