یک میلیون کشته ی قساوت فرانسوی های استعمارگر:
در روز هشتم ماه مه سال 1945 زمانی که در سراسر الجزایر، مستعمره آن روز فرانسه، جشن‌های پیروزی بر نازیسم برگزار می‌شد، سرکوب الجزایری های استقلال طلب به دست استعمارگران فرانسوی به کشته شدن 45 هزار نفر از مردم این کشور در منطقه سطیف در شرق الجزایر انجامید .
این کشتار آغاز مبارزاتی بود که به گفته تحلیلگران سال ها بعد به استقلال الجزایر و پایان استعمار فرانسه در این کشور منجر شد.
در اول ژوئیه ۱۹۶۲، طی یک رفراندوم، ۹۰ درصد از مردم الجزایر خواهان جدایی از فرانسه و استقلال کشور خویش شدند و مقرر شد که سوم ژوئیه ۱۹۶۲ رسماً به این کشور، استقلال داده شود. از زمان نطق ژنرال دوگل درباره اعطای استقلال به مردم الجزایر، ارتش سری فرانسه به رهبری ژنرال “سالان“ تشکیل شد که با خط‌مشی سیاسی – نظامی ژنرال دوگل مخالف بود. این ارتش عده زیادی از اعضای ارتش آزادی‌بخش الجزایر و مردم عادی را می‌کشت و حتی یکی از اعضای مذاکره‌کننده با فرانسه نیز به دست گروه ارتش سری کشته شد.
با آغاز درگیری‌ها بین دو طرف، دولت فرانسه حاضر نشد، مسئله را به عنوان جنگی علیه استعمارگری به رسمیت بشناسد، چرا که در این صورت، طرف مقابل یعنی جبهه آزادی‌بخش ملی، به عنوان یک نهاد مشروع مطرح می‌شد. از آن‌جا که فرانسه، این درگیری ها را یک “جنگ” نمی‌دانست، بنابراین ارتش خود را ملزم به رعایت کنوانسیون ژنو نکرده بود، کنوانسیونی که فرانسه سال ۱۹۵۱ به آن متعهد شده بود. کنوانسیون ژنو، علاوه بر منع استفاده از شکنجه، به کمیته بین‌المللی صلیب سرخ نیز اجازه دسترسی به بازداشت‌شدگان را می‌داد. بنابراین، بازداشت‌شدگان الجزایری که نه تنها اعضای جبهه آزادی‌بخش ملی، بلکه افراد مسن، زنان و کودکان بودند، “اسیر جنگی“ به حساب نمی‌آمدند، بلکه به عنوان “تروریست” معرفی و از حقوق قانونی که به طرف متخاصم در طول جنگ داده میشود، محروم می‌شدند.
خشونت بین دو طرف از سال ۱۹۵۴ تا سال ۱۹۵۶ شدت گرفت و در سال ۱۹۵۷ وزیر کشور فرانسه، حالت فوق العاده در الجزایر اعلام کرد. دولت فرانسه نیز اختیارات فوق‌العاده‌ای به “ژنرال ژاک ماسو“ اعطا کرد. یکی از شدیدترین درگیری‌ها بین دو طرف که به نام “نبرد الجزیره“ مشهور شد، از ژانویه تا اکتبر سال ۱۹۵۷ طول کشید و در این مدت، لشکر ۱۰ هوابرد تحت امر ژنرال ماسو، در ابعاد گسترده از روش‌های مختلف برای سرکوب انقلاب مردم استفاده می‌کردند، از جمله به‌کارگیری سیستماتیک شکنجه علیه غیرنظامیان، اعدام‌های غیرقانونی و “ناپدید شدن اجباری“ به ویژه از طریق روشی که بعدها “پرواز مرگ” نامیده شد.
انقلاب الجزایرنیروهای هوابرد فرانسه صدها زندانی الجزایری را از بندر الجزیره و یا طی “پروازهای مرگ“ از هلیکوپتر به دریا می‌ریختند تا غرق شوند. بعد از مدتی، از آن‌جا که اجساد زندانیان روی آب می‌آمدند، نیروهای فرانسوی تصمیم گرفتند قبل از انداختن زندانیان به دریا، روی پای آنها بتن بریزند تا پس از مرگ در اعمال دریا بمانند. این قربانیان به خاطر “مارسل بیگارد“ فرمانده لشکر سوم هوابرد فرانسه، به “میگوهای بیگارد“ مشهور شدند. به علاوه، کشیش‌های نظامی هم بودند که نیروهای فرانسوی را از نظر ذهنی آماده می‌کردند و اجازه بیداری به وجدان آنها نمی‌دادند.
اگرچه استفاده از شکنجه توسط دولت فرانسه، به سرعت آشکار شد، اما مقامات این کشور بارها و بارها این موضوع را انکار کردند. سانسور بیش از ۲۵۰ کتاب، روزنامه و فیلم فقط در مناطق شهری فرانسه و ۵۸۶ عنوان درون الجزایر از جمله این انکارها بود. با این حال، بسیاری از فعالان جناح چپ، از جمله نویسندگان معروفی مثل “ژان پل سارتر“ و “آلبرت کامو“ استفاده فرانسه از شکنجه را محکوم کرده‌اند.
این انکارگری تا به امروز هم ادامه داشته است. شبکه العالم دو سال پیش گزارش داد که بعد از گذشت بیش از ۵۰ سال از اعلام آتش‌بس میان جبهه آزادی‌بخش ملی الجزایر و نیروهای استعمارگر فرانسوی در تاریخ ۱۹ مارس ۱۹۶۲، هنوز تفکر استعمارگرانه بر دولت فرانسه حاکم است. محافظه‌کاران فرانسوی به ریاست “نیکولا سارکوزی“ رئیس جمهوری وقت این کشور سعی داشتند پرونده جنایتکاران فرانسوی را که همراه با ارتش فرانسه از الجزایر فرار کردند، در چارچوب تبلیغات انتخاباتی مورد استفاده قرار دهند. آنها برای این کار اطلاعات تاریخی را معکوس کرده و مبارزان ارتش آزادی‌بخش الجزایر را به ارتکاب جنایت‌های جنگی متهم کردند.
این اتهامات خشم مبارزان الجزایری را برانگیخت و این مبارزان در کنگره سالانه خود بر ضرورت تهیه لایحه ای برای مجرم معرفی کردند استعمارگران و ارائه آن به پارلمان آینده تاکید کردند. “ابراهیم شبوط” وزیر اسبق مبارزان اظهار داشت: “برخوردهایی که استعمارگران با مردم الجزایر داشتند به هیچ وجه انسانی نبود و استعمارگران هیچ بویی از آموزه های مسیحیت که پیرو آن بودند، نبرده بودند و هیچ چیزی از مسیحیت یا حتی یهودیت نمی دانستند.“
در حاشیه کنگره سالانه مبارزان، عکس هایی به نمایش گذاشته شد که جنایت های وحشتناک نیروهای فرانسوی را نشان می دهد و ثابت می کند که فرانسوی ها حتی از بمب های ممنوعه “ناپالم“ ضد مردم الجزایر استفاده کرده اند. “علی شایب ذراع” از مبارزان انقلاب الجزایر که در آن زمان در معرض بمب های ناپالم قرار گرفته و به شدت دچار سوختگی شده بود، پس از گذشت بیش از پنج دهه از پایان دوره استعمار، هنوز آثار سوختگی های شدید روی بدنش باقی مانده است. وی می گوید: در قلب استعمارگران، حتی ذره ای عطوفت و شفقت وجود نداشت. آن ها برای نابود کردن مردم الجزایر از هر سلاحی که در اختیار داشتند استفاده کردند و به هیچ وجه به مردم رحم نکردند.“ از دیگر جنایات فرانسه میتوان به شهادت هزار زن و کودکی بود که از ترس حمله نظامیان فرانسه به غار پناه بردند که در اثر آتش زدن آن توسط دژخیمان فرانسوی زنده زنده در آتش سوختند.
در کل حدود یک میلیون نفر از مردم الجزایر برای استقال خود از فرانسه جان خود را از دست دادند که شامل ده ها جنایت جنگی علیه انان میشود حقیقتی که در طی سالهای متوالی به راحتی نادیده گرفته شده.
سرطان خون و ده‌ها بیماری ناشناخته حاصل آزمایش هستهای فرانسه در الجزایر:
الجزایری‌های آسیب دیده از آزمایش اتمی فرانسه سال‌هاست که از بیماری‌های ناشناخته رنج می‌برند. آزمایش‌های اتمی فرانسه در خاک الجزایر به سالهای پایانی حضور استعماری فرانسه در این کشور باز می‌گردد. برخی اطلاعات در این زمینه نشان می‌دهد در فوریه سال ۱۹۶۰ میلادی فرانسوی‌ها، اولین بمب اتمی خود را در جنوب الجزایر منفجر کردند.دو بار دیگر نیز این آزمایش ها را در الجزایر تکرار کردند.فرا‌تر از آزمایش‌های هستهای که آثار مخرب زیست محیطی آن همچنان پا برجا است، گفته میشود که استعمارگران فرانسوی برای مطالعه آثار تشعشعات هستهای بر روی انسان، بیش از ۲۴ هزار زندانی الجزایری از جمله مبارزان بازداشت شده جبهه آزادی‌بخش ملی الجزایر را در معرض این تشعشعات قرار دادند. ضمن آنکه از این طریق، میزان مقاومت لباس‌های ضد تشعشعات هستهای را نیز ارزیابی کردند.
تحقیقات انجام گرفته پس از آزمایش‌های هستهای مشخص کرد که تشعشعات ناشی از انفجار اولین بمب هستهای فرانسه تا شعاع ۷۰۰ کیلومتری آن را آلوده ساخته است و این آثار مخرب و زیانباری را بر محیط زیست و سلامتی افراد بر جا گذاشته است
سربریدن انقلابیون:
چند ماه پیش، خبرگزاری عراقی “الغدپرس“ تصاویری را افشا کرد که نشان می‌داد برخورد ارتش فرانسه با آزادی خواهان الجزایری و حتی زنان و کودکان غیرنظامی در این کشور، بیش از آن‌چه قابل‌باور باشد به جنایات داعش در سوریه و عراق شباهت داشته است.
http://s5.picofile.com/file/8165111850/daesh.jpg
انتشار کتابی در فرانسه از زوایای پنهان جنایتی پرده برداشت که در جریان آن رئیس جمهور اسبق فرانسه در سال 1957دستور قتل ده‌ها نفر از مبارزان الجزایری را با گیوتین صادر کرد. به گزارش پایگاه خبری "محیط "، انتشار کتابی با عنوان "فرانسوا میتران و جنگ الجزایر "، از جنایتی پرده برداشت که رئیس جمهور اسبق فرانسه در سال 1957 که به عنوان وزیر دادگستری فرانسه فعالیت می‌کرد، دستور قتل ده‌ها مبارز الجزایری با گیوتین را صادر کرد.
