همه برزیلی ها یک زخم کهنه مشترک دارند؛ از دست دادن قهرمانی در تنها جام جهانی که در کشورشان برگزار شد. از دست دادن قهرمانی جام جهانی 1950 اتفاقی است که بعد از نزدیک به هفت دهه، هنوز از خاطره جمعی مردم برزیل پاک نشده اما آنها امیدوارند
بارسا نیوز
در این تابستان، سلسائو آن خاطره تلخ را برای همیشه پاک کند. این ماموریت مردی است که آخرین قهرمانی برزیل در جام های جهانی با هدایت او رقم خورده است؛ لوئیس فیلیپه اسکولاری.
1- "اگر از این چالش می ترسیدم، در دوران حرفه ای خود به هیچ چیز نمی رسیدم. قهرمان شدن یا نشدن در جام جهانی 2014، قهرمانی را که من در سال 2002 با برزیل به دست آوردم پاک نمی کند." مطمئنا قهرمانی در جام جهانی 2014 باعث نمی شود کسی فراموش کند اسکولاری در کره و ژاپن چه دستاوردی داشت، اما اگر تیم او شکست بخورد، بعید است منتقدان اسکولاری به دلیل آن قهرمانی به او رحم کنند. او محکوم به قهرمانی است و خود نیز بخوبی این را می داند. برزیلی ها تنها به بالاکردن جام در ماراکانا فکر می کنند و هر سناریوی دیگری یک ناکامی بزرگ است و مطمئنا به همین دلیل، فدراسیون فوتبال برزیل، اسکولاری را برای این ماموریت بزرگ انتخاب کرد. تنها اوست که می تواند بدون ترس در این راه دشوار قدم بردارد بدون این که دورنمای شکست احتمالی جرات تصمیم گیری را از او بگیرد. 2- "اگر می خواهید جامی ببرید، برعکس کاری را انجام بدهید که پله گفته است". قبل از جام جهانی 2002، پله تصمیم اسکولاری برای استفاده از دفاع سه نفره را بشدت زیر سوال برده و گفته بود آنها با چنین شرایطی، دستاوردی نخواهند داشت. اسکولاری به انتقادات پله توجهی نکرد و سیستمی را به کار گرفت که اسطوره برزیلی آن را ناکارآمد توصیف کرده بود. نتیجه را هم همه می دانند. برزیل قهرمان جام جهانی شد تا اسکولاری نیش تندی به پله بزند. حالادر فاصله چند ساعته تا جام جهانی، بد نیست اسکولاری صفحات روزنامه ها را بیشتر ورق بزند. پله مثل همیشه این روزها پر کار شده و بد نیست اسکولاری بیشتر از نظرات او مطلع باشد!!!!!!!!!!
3- "من یک بازیکن باکلاس و تکنیکی نبودم، اما در مجموع بازیکن خوبی بودم. من یاد گرفتم چطور از قدرت بدنی ام برای کمک به تیم استفاده کنم. جاگیری های خوبی داشتم و یک رهبر بودم. من از بیست سالگی کاپیتان تیمم بودم و در همه تیم هایی که بازی کردم، بازوبند را به بازو بستم.» ویژگی های اسکولاری مربی شبیه اسکولاری بازیکن است. او یک تئوریسین نیست و تیم هایش خیلی جذاب بازی نمی کنند، اما این قدرت رهبری اوست که کمک می کند بتوانند جام ها را فتح کنند. برزیل 2002 در حالی پای به جام جهانی گذاشت که در دور مقدماتی 13 امتیاز کمتر از آرژانتین کسب کرد، اما برخلاف تیم بیلسا که در همان مرحله گروهی با جام وداع کرد، سلسائو تا فتح جام پیش رفت. اگر برزیلی ها در این جام جهانی به دنبال ژوگو بونیتو بودند، مطمئنا به سراغ اسکولاری نمی رفتند، اما حالاکه او روی نیمکتشان نشسته، هدف مشخص است؛ فتح جام.
