مطلب ارسالی کاربران
باجو؛ بودایی کوچک در قلب واتیکان
شاید پسرک چشم سبز ایتالیایی وقتی در کالدونیو به دنیا آمد نمی دانست به زودی باید ردایِ یک اسطوره را بر تن کند، آنهم نه فقط برایِ کشوری با طرح چکمه، بلکه برایِ همه یِ عاشقانِ فوتبال. حتی زمانی که در سال ۱۹۹۳ مرد سال فوتبال اروپا شد و آتزوری برای داشتن این دم اسبیه آسمانی سجده شکر به جا می آورد، کسی فکرش را هم نمی کرد
کمتر یک سال بعد، درست کمتر از یک سال بعد، حسرتی ابدی بر دل خودش و هوادارانش بگذارد، حسرتی که همچون یک داغ بر پیشانیِ کارنامه حیرت انگیزش خودنمایی می کند و هنوز بعد از گذشت بیش از دو دهه، همه باجو را با آن حسرت در خاطر دارند. وقتی بارزی و ماسارو پنالتی هایِ ایتالیا در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ را خراب کردند، ایتالیا چکمه هایش را سوراخ شده می دید، ولی بودایِ کوچک بازهم نمی خواست فرصت پرواز را از مردم سرزمینش بگیرد. وقتی پشت توپ ایستاد، می دانست چشم همه یِ ایتالیا به ساق هایِ معجزه گر او دوخته شده. اما باجو توپ را به آسمان آبیِ کالیفرونیا فرستاد و سرش را پایین انداخت و غریبانه بغض کرد و دستانش را به کمر گرفت تا از سقوط یک تاریخ جلوگیری کند.
شاید خوشحال ترین فرد آن روز کلودیو تافارل گلر سلسائو و مردم برزیل بودند که دیوانه وار خوشحالی کردند، غافل از اینکه زیدانِ ۲۰ساله و دوس داشتنی، خودش را برایِ تاریخ سازی آماده می کند.
پایان
