روزگار خوش تیکی تاکا را دوستداران و طرفداران بارسا، هرگز فراموش نمی کنند. روزگاری که پیروان این فلسفه، در اتاق فکر جوزپ گواردیولا جمع می شدند تا به تحلیل این مسئله بپردازند که چگونه تسلط خود را بر فوتبال اروپا بیش از همیشه گسترده کنند و غول های فوتبال اروپا را به زنجیر بکشند. شاید این طرفداران خیلی باید منتظر بمانند تا دوباره مشابه آن روزگار پر شکوه را ببینند.
یادداشت: بارسایی ها از زمان رایکارد و بخصوص بعد از آغاز دوران پپ، یاد گرفتند که عمل گرا باشند و گول اسم های بزرگ بازیکنان را نخورند و هر بازیکنی به درد تیم نمی خورد، را با احترام بیرون کنند. رونالدینو و دکو از نمونه های برجسته این بازیکنان در آن موقع و والدس یا فابرگاس از نمونه های اخیر این بازیکناند.
برای یک دوره چند ساله روزگار بر وفق مراد بارسایی ها بود اما اگر قرار بود سمفونی هماهنگ بارسا به صدا در آید، این سمفونی تنها یک رهبر داخل سن مستطیل سبز می خواست تا همه روحی شوند برای به صدا در آوردن ضربان قلب پیکر تنومند "تکی تاکا". مسی با جلب اعتماد پپ ثابت کرد که بهترین گزینه برای رهبری این ارکستر برای اجرای سمفونی "سلطه بارسا بر اروپا" بود. البته همه بازیکنان باید در این ارکستر به ترتیب، نقش هایی تاثیر گذار بر عهده می گرفتند.
در میانه میدان بازیکن خوب زیاد بود. این بازیکنان قرار بود، نبض تپنده تیکی تا و موتور محرکه آن باشند. بهترین هافبک بارسا در این دوره اما به زعم بسیاری از کارشناسان ژاوی (خاوی) هرناندس بود. او با پاس های فوق العاده اش، در واقع زمین را به دو قسمت "پشت سر ژاوی" و "روبروی ژاوی" تقسیم کرده بود. قدرت خارق العاده او در بازی‌سازی و کنترل کردن ضرباهنگ مسابقه باعث شده بود که به او لقب استاد خیمه شب بازی بدهند. او را قطعا باید هم شان بازی‌سازان بزرگ هم نسلش مانند آندره پیرلو، فرانک لمپارد و حتی بالاتر از آنها به حساب آورد. بدون شک بدون وجود ژاوی و پاس گل ها و خلاقیت هایش و البته هم تیمی های فوق العاده ای مانند اینیستا، لئو هرگز بهترین نمی شد و بارسلونا هم هرگز روی آن همه موفقیت را نمی دید.
ژاوی نقش ویولون اول ارکستر سمفونیک بارسا را بر عهده گرفته بود تا بهترین شرایط را برای رهبر گروه فراهم کند. ویولن دوم هم قطعا در دستان آندرس اینستا بود تا با تکنیک و هوش سرشارش، دیگر ستون اصلی گروه باشد. البته ژاوی آنقدر بزرگ بود که او را به "ال مایسترو" در بارسا ملقب کنند اما وجود ابرستاره بی نظیری به نام مسی با لقب "کک" باعث شده بود، ژاوی شماره اول بارسا نباشد. البته شاید مسی، ژاوی و اینیستا هرگز بدون هم، به جایی نمی رسیدند که الان هستند و موفقیت هایشان کمتر می شد.
می توانیم ژاوی را بعد از مسی بهترین بازیکن تاریخ طولانی باشگاه بارسلونا بدانیم. این بازیکن اسپانیایی، اگرچه دیر اوج گرفت اما زمانی که به اوج رسید یکی از بهترین شد و چندین فصل متوالی، برای بارسا جز بهترین ها بود. هیچ کس شاید حتی در طول تاریخ فوتبال، به اندازه ژاوی بلد نبود که چطور چگونگی تقسیم مالکیت توپ را بر زمین دیکته کند و چطور همه توپ را به هم تیمی هایش برساند. بی خود نبود که بارسا و تیم ملی اسپانیا می توانستند همواره آمار بیش از هفتاد درصد مالکیت توپ داشته باشند. درصد پاس های سالم ژاوی در بسیاری از بازی ها بیش از 90 درصد بود و حتی یک بار در یک بازی به طرز باور نکردنی به 100 درصد رسیده بود.
ده روز پیش تولد ژاوی بود و او 35 ساله شد. ژاوی این روزها شاید به اندازه گذشته خوب نباشد اما این هم باعث نمی شود او را بهترین هافبک و بازیکن خط میانی تاریخ باشگاه بارسلونا ندانیم.
