مکس آلگری از بازی‌هایِ هفته‌یِ پیش چمپیونز لیگ خیلی لذت برد: «کلی بهم خوش گذشت. وقتی همچین بازی‌هایی را تماشا می‌کنید میتونید ازش ایده‌هایی بگیرید که در تمرین‌هایِ تیمِ خودتون به کار ببرید.»
آلگری درباره‌یِ این ایده‌ها توضیحِ بیشتری نداد و ترجیح داد به تکرار و تاکید رویِ نکته‌یِ همیشگی‌اش بپردازد، اینکه در این سطح از فوتبال یک لحظه تکنیک انفرادی است که سرنوشت بازی‌ها را تغییر می‌دهد: «فقط کافیه به لوکا مودریچ نگاه کنید.» اشاره‌یِ آلگری به پاسِ عمقی‌ای بود که هافبکِ کرواتِ رئال مادرید در پیروزیِ 1-3 تیمش مقابل ناپولی برای کریستیانو رونالدو ارسال کرد: «این حرکت هیچ ربطی به پرس کردن و باقی تاکتیک‌هایی که ما این همه رویش تمرکز داریم نداشت. این خلاقیت و تواناییِ تکنیکیِ انفرادیِ یک بازیکن بود. جذابیتِ محض. زیبا و تماشایی.»
کم رنگ جلوه دادنِ نقش مربی یکی از رفتارهایِ همیشگیِ آلگری است. از منظرِ او بهترین مربیان آن‌هایی هستند که ضرر کمتری به تیمشان می‌زنند. بعد از پیروزیِ یووه در نوامبر پیش مقابل کیوو که با تعویض‌هایِ تاثیرگذارِ او همراه بود، آلگری به اسکای ایتالیا یادآوری کرد که گلِ پیروزی را میرالم پیانیچ از روی یک ضربه‌یِ آزاد زد: «چنین تکنیکی را نمیشه به بازیکنی یاد داد. انگار اینکه بخواهی به یک پرنده پرواز کردن یاد بدی.»
جدا از فروتنیِ بیش از حد او و نادیده گرفتنِ نقش خودش در موفقیت‌هایِ یوونتوس، از لا به لایِ این سخنان می‌توان رویکردِ آلگری نسبت به چمپیونز لیگ را هم درک کرد: «در اروپا این توانایی تکنیکی است که شما را پیروز میکنه نه دویدن. چمپیونز لیگ مثل لیگ نیست. اینجا ممکنه تیمی زیاد بدوه اما وقتی که به صورت طبیعی یک لحظه متوقف میشه تا نفسی تازه کنه، اگه تیم مقابل تواناییِ تکنیکیِ لازم را داشته باشه، یکهو حمله میکنه و ضربه میزنه و کار تمومه. این راه و رسمِ چمپیونز لیگه.»
از فینالِ دو سال پیشِ برلین بدین سو خریدهایِ یونتوس غالبا بر همین ایده و اصل استوار بوده‌اند. الکس ساندرو و دنی آلوس به جمعِ فول‌بک‌ها اضافه شده‌اند، میرالم پیانیچ به مرکزِ زمین آمده، خوان کوادرادو و مارکو پیاتسا به عنوانِ وینگرهایِ خریده شده‌اند و گونزالو هیگوایین و پائولو دیبالا در خط حمله قرار گرفته‌اند، بازیکنانی که همه تکنیکی هستند و قابلیت رد کردنِ یک به یک را دارند و البته می‌توانند در یک لحظه از هیچ یک گل بسازند؛ نمونه‌یِ بارزش ضرباتِ آزاد پیانیچ و دیبالا.
یکی از انتقاداتی که این فصل از یووه بوده همین اتکایِ گاهی بیش از حد به تکنیکِ فردیِ بازیکنانش، حداقل در مقاطعِ ابتدایی لیگ بوده، جایی که آن‌ها نمایشِ تیمیِ قانع‌کننده‌ای نداشتند. این فصل ناپولی جایگاهِ تیم‌ترین تیمِ سریِ آ را گرفته، اما همانطور که آلگری می‌گوید به هیچ تیمی فقط به خاطر سبکِ زیبایش امتیاز نمی‌دهند. نمی‌توان همیشه انتظارِ خاویار و شامپاین داشت و گاهی باید به یک همبرگر رضایت داد. یوونتوس با این ذهنیت برای پیروزی به هر کاری که لازم باشد دست می‌زند، چون از نظرِ بیانکونری «بردنِ مهمترین چیز نیست، بلکه تنها چیزیست که اهمیت دارد.»
اما آلگری به تنها بردن راضی نیست و در حالی که تیمش بهتر از هر زمانِ دیگری در این فصل بازی می‌کند و درست به موقع اوج گرفته، مدام از بازیکنانش نمایش‌هایی بهتر می‌خواهد: «ما باید بهتر بشیم. حالا وقت اونه که بازیمون پیشرفت کنه و سرعت پاس‌هامون بیشتر بشه. بایرن و رئال با سرعت فوق‌العاده بالایی پاس میدن. اما ما هم چیزی از اونا کم نداریم و میتونیم پا به پاشون پیش بریم.»
هر چه فصل جلوتر رفت آلگری بیشتر به این خواسته‌اش رسید، به خصوص بعد از تصمیمی که بعد از شکست مقابلِ فیورنتینا گرفت. مشکلِ بزرگ یووه در این فصل نداشتنِ تعادل لازم بوده. جورجو کیلینی بعد از باخت در آرتمیو فرانکی اعلام کرد تیم همچنان دنبال این تعادل می‌گردد، اما هنوز پیدایش نکرده است. واکنشِ آلگری به این مشکل در بازیِ بعدی فرستادنِ نامتعادل‌ترین ترکیبِ ممکن، حداقل رویِ کاغذ، به زمین بود، ترکیبی که تمامِ مهره‌هایِ هجومیِ یووه، یعنی هیگوایین، دیبالا، پیانیچ، ماریو مانزوکیچ و خوان کوادرادو را همزمان در خودش می‌دید.
این شاهکاری استادانه از سویِ آلگری بود، نه صرفا از منظرِ تاکتیکی بلکه همچنین از نظر روحی و انگیزه‌ای. مهره‌هایِ هجومیِ یووه برایِ اینکه ترکیبِ جدید جواب دهد و باز هم تکرار شود، همه بیش از هر وقت دیگر دویدند و طرحِ مربیشان را به بهترین شکل در زمین پیاده کردند. از این بهتر نمی‌شد. یووه در هفت بازیِ اخیرش پنج کلین شیت داشته، هیگوایین بیش از هر بازیکنِ دیگری در پنج لیگ اول اروپا در سالِ 2017 گل زده و نوعِ بازیِ جنگنده و فداکارانه‌یِ مانزوکیچ نقشِ ساموئل اتوئو در اینترِ قهرمانِ سه‌گانه در 2010 را به یاد آورده است.
حالا رسانه‌هایِ ایتالیا از سیستمِ جدیدِ 1-3-2-4 به عنوانِ کلیدی برای قهرمانی در اروپا یاد می‌کنند، اما آلگری همچنان بهشان گوشزد می‌کند که این دیگر سیستم‌هایِ یووه، از 2-5-3 سنتی گرفته تا درختِ کریسمس بود که تا ژانویه آن‌ها را در صدرِ سریِ آ نگه داشت. از این منظر یووه بیش از هر تیمِ دیگری در اروپا قابلیت تطبیق با سیستم‌هایِ مختلف دارد و در چمپیونز لیگ هم کنارِ اتلتیکو مادرید از مستحکم‌ترین خطِ دفاعی برخوردار است.
با اینکه از فینالِ برلین تا امروز 16 بازیکن از باشگاه رفته‌اند، اما این تیم از قدرتِ حال حاضرش برای رقابت در اروپا آگاه است. فوتبالِ پیچیده‌یِ دورانِ آنتونیو کونته حالا کاملا فراموش شده و یووه فصل پیش هم بدشانس بود که در همین مرحله مقابلِ بایرن مونیخ حذف شد. کاری که آن‌ها در 70 دقیقه‌یِ اول جدال در آلیانتس آرنا کردند شبیهِ بلایی بود که پاریس سن ژرمن هفته‌یِ پیش سر بارسلونا آورد. فقط اگر آن گل آلوارو موراتا پذیرفته شده بود...
آلگری در آستانه‌یِ بازی امشب مقابل پورتو اجازه نداده تیمش را برنده‌یِ از پیش تعیین شده بداند و احترامِ زیادی برایِ تاریخِ این باشگاه، که به اندازه‌یِ خودِ یووه، یعنی دو بار فاتح اروپا شده‌اند، قائل شده است. پورتو به حضور در این مرحله عادت دارد و برایِ همین تحت تاثیرِ جو آن قرار نخواهد گرفت. همین دو سال پیش بود که آن‌ها بایرن را در دراگائو شکست دادند و این فصل هم رم را از دورِ مقدماتی حذف کردند و در بازیِ آخر دورِ گروهی هم پنج گل به لستر سیتی زدند.
با این حال آلگری اعتقاد دارد دیبالا در جهانِ پسا-مسی و رونالدو توپ طلا را خواهد برد. هیگوایین هم در سال جدید به فرمِ عالیِ فصلِ پیشش در ناپولی بازگشته و عمقِ اسکوادِ یووه در حدی غنی است که شاید در کل اروپا تنها بایرن با آن برابری کند. پس این شاید آخرین فرصت برایِ کهنه‌سوارانِ بیانکونری از جمله جی‌جی بوفون باشد. یوونتوس آماده است.
منبع: Isport.ir
