باشگاه فوتبال آرسنال با نام باشگاه دیال اسکوئر در سال ۱۸۸۶ توسط کارگران کارخانه اسلحه‌سازی سلطنتی در منطقه وول‌ویچ در جنوب شرقی لندن شروع به کار کرد و در مدت کوتاهی پس از آن به آرسنال سلطنتی تغییر نام داد. این باشگاه دوباره پس از تبدیل شدن به یک شرکت محدود در سال ۱۸۹۳ به آرسنال وول‌ویچ تغییر نام داد.این باشگاه اولین عضو جنوبی لیگ فوتبال در سال ۱۸۹۳ میلادی بود که از لیگ دسته دوم شروع کرده و در سال ۱۹۰۴ میلادی به لیگ دسته اول راه یافت.انزوای جغرافیایی نسبی باشگاه منجر به جذب تماشاگران کمتر نسبت به باشگاه‌های دیگر و همچنین دچار شدن باشگاه به مشکلات مالی و ورشکسته شدن آن در سال ۱۹۱۰ شد، در این زمان باشگاه توسط دو تاجر به نام‌های هنری نوریس و ویلیام هال خریداری شد. به دنبال این ماجرا، نوریس این باشگاه را به نقاط دیگر منتقل کرد و در سال ۱۹۱۳ بلافاصله پس از سقوط به دسته دوم، آنها به شمال لندن و ورزشگاه آرسنال در منطقه هایبوری بازگرداند؛ آنها در سال بعد «وول‌ویچ» را از نام باشگاه خود حذف کردند. آرسنال در سال ۱۹۱۹ در مکان پنجم لیگ قرار گرفت.
در سپتامبر ۱۹۹۶ میلادی آرسن ونگر به عنوان مربی آرسنال منصوب شد. ونگر تاکتیک‌های جدیدی را به ارمغان آورد، یک نظام آموزشی جدید و چند بازیکن خارجی که استعدادهای انگلیسی موجود را تکمیل میکردند را به این تیم آورد. آرسنال باز هم به طور همزمان در یک فصل (۹۸−۱۹۹۷) قهرمان لیگ برتر و قهرمان جام حذفی شد. علاوه بر این، به فینال جام یوفا در فصل ۲۰۰۰−۱۹۹۹ راه پیدا یافت اما در ضربات پنالتی مقابل تیم گالاتاسرای شکست خورد. در سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ قهرمان جام حذفی شدند و در لیگ برتر در فصل ۰۴−۲۰۰۳ قهرمانی را بدون باخت حتی در یک بازی به دست آوردند. این باشگاه در ۴۹ بازی لیگ در آن فصل شکست نخورد که یک رکورد ملی به حساب می‌آید.
آرسنال در یازده فصل اول حضور ونگر، هشت فصل در رتبه‌های اول یا دوم قرار می‌گرفت، اگرچه آنها در هیچ زمان قادر به حفظ عنوان خود نبودند. آنها در فصل ۱۱-۲۰۱۰ میلادی در رده چهارم لیگ برتر انگلستان قرار گرفتند. آرسنال در فصل ۰۶−۲۰۰۵ برای اولین بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد اما با نتیجه ۲ بر ۱ مغلوب تیم بارسلونا شد. سرانجام در ژوئیه ۲۰۰۶، آنها پس از ۹۳ سال ورزشگاه هایبوری را ترک کردند و به ورزشگاه جدیدشان یعنی ورزشگاه امارات نقل مکان کردند.
از تاریخ بیرون بی آییم پس از قهرمانی با اقتدار آرسنال در لیگ ۰۴-۲۰۰۳ شاید کمترکسی فکر آن را میکرد که آرسنال و آرسن ونگر دیگر روی قهرمانی در لیگ را نبینند.
آرسنال در چند سال اخیر موفقیت خاصی را تجربه نکرده است البته قبل از خریدهای اخیر این ناکامی بیشتر
به چشم می آمد،آرسنال در آن سال ها بازیکنان خوبی مانند:فان پرسی،سمیرنصری و فابرگاس (که پس از ترک پاتریک ویرا در سال ۲۰۰۶ از تیم آرسنال به تیم اصلی اضافه شد)که البته هیچ کس در آن زمان فکر نمی‌کرد که او با سن کم بتواند در جمع یازده نفرهٔ اصلی آرسنال دوام بیاورد اما او با درخشش در بازی‌های جام قهرمانان اروپا و لیگ انگلستان کیفیت بازی خود را به همگان نشان داد.
بگذریم این مقاله نقدی بر شرایط آرسنال است و برای شروع باید بگویم که تیم آرسنال قطعا در سالهای اخیر یابهتر بگم در دهه اخیر نه لیگ را فتح کرده است و نه قهرمانی درلیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرده است.
شاید در سالهای اخیر طرفداران آرسنال به نتایج پر فراض و نشیب عادت و از قهرمانی های نچندان دلچسب در جام حذفی و جام اتحادیه تیم محبوب خود تاحدودی دلگرم میشدند پیروزی ها و قهرمانی هایی که بعضی مواقع واقعا هم شیرین و دلچسب بود مثل پیروزی در آخرین لحظات در برابر لستر سیتی و اولین قهرمانی آرسنال پس از سالها در جام حذفی.
اما پس از سال ها پول خرج نکردن و بعد از انتقاد های زیادی که به این تیم میشد نهایتا و البته با کمک اسپانسر های ثروتمندی که با باشگاه قرارداد امضاء کردند و با فروش بازیکنان کلیدی و مهم،آرسنال بالاخره شروع به خریدن بازیکنانی کرد تا بتواند ناکامی هایی که در سالهای اخیر دچار آن شده بود رهایی پیدا کند تیم محبوب من و شما بازیکنان مختلفی را جذب کرد اولین آنها مسعود اوزیل بود ستاره ترک تبار رئال مادریدکه البته با لطف مورینیو از جمع کهکشانی ها جدا شد و به توپچی ها پیوست همه طرفداران آرسنال شدیدا خوشحال بودند که اوزیل به تیم اضافه شده است که متأسفانه حدود یک فصل طول کشید تا اوزیل با آرسنال هماهنگ شود که شاید کمی طبیعی باشد.
خرید دیگر توپچی های لندن الکسیس سانجز بود که البته آرسنال نیاز مبرمی به بازیکنانی به مانند او داشت بازیکنی باکیفیت جهانی و بسیار تکنیکی
آرسنال در ادامه نفراتی همچون دبوشی (که به نظر من خرید موفقی برای تیم نبود) پیترچک،ژاکا،دانی ولبک مصطفی و جوان های مثل بلرین به خدمت گرفت.
با اضافه شدن این بازیکنان به تیم مطمئنا کیفیت آرسنال به مراتب بیشتر از گذشته شده بود و تیم ونگر امیدواری دوچندانی برای بدست آوردن موفقیت پیدا کرد.
اما بعد از گذشت 1 فصل و تغیرات کلی واقعا تغیر جدی در نتایج تیم آرسنال ندیدیم البته منصفانه تر است که بگویم آرسنال پس از تغیرات و خریدهای مختلف حداقل یک سطح بالاتر رفته است و در چند سال اخیر همواره در جمع 4 تیم برتر لیگ برتر حضور داشته است اما نمیتوانیم خود را قانع کنیم که تیمی که سال های نچندان دور همیشه جزو مدعیان عنوان قهرمانی در لیگ و حتی لیگ قهرمانان بوده و خیلی از بازیکنان دوست داشتن در این تیم به میدان بروند نمیتوانیم فراموش کنیم زمانی را که برکمپ،آنری،ویرا و ....در آرسنال و در لیگ قدرت نمایی میکردند.
حالا شرایط تغیر کرده و تیم ارسنال نتایج بهتری میگیرد ولی بازهم کافی نیست آرسنال مشکلات زیادی داره آرسنال بازهم دوباره داره به جایگاه چهارم برمیگرده چرا؟؟شاید شما و خیلی های دیگه بگویید تیم کلی خرج کرده و بازیکن خریده ولی نباید فراموش کنیم که تیم های دیگری هم هستن که برای قهرامانی میجنگن چلسی،سیتی،یونایتد،تاتنهام،لیورپول و ......تازه بین همه ی اینها به یکباره تیمی مثل لستر سیتی هم به جمع مدعیان اضافه میشود اگر لستر و حتی شاید تاتنهام رو فاکتور بگیریم تیم های دیگر خیلی زیاد در نقل و انتقالات فعال هستند.
اشاره ای بکنیم به زمانی که آرسنال و آرسن ونگر میتوانستند باشکستن طلسم قهرمان نشدن خود دوباره دل هواداران را بدست بیاورند فصلی که منچستر یونایتد ،چلسی و حتی لیورپول شرایط خوبی نداشتند و منچستر سیتی هم تیم آماده ای نبود،و آرسنال تنها تاتنهام و لسترسیتی ای را پیش روی خود میدید که که برعکس تیم ونگر بسیار مسمم به قهرمانی در لیگ بودند من هیچ وقت نمیتونم گلی که ولبک در آخرین ثانیه ها در امارت به لستر سیتی زد را فراموش کنم وقتی که بعد از مدت ها دوباره حس رقابت هیجان انگیز و جدی برای قهرمانی در لیگ برتر به من القا شد لستری که دیگر هیچ تیمی انگار تیمی جلودارش نبود همه را میبرد و مثل تانک از روی تیم ها عبور میکرد و به جلو پیش میرفت را بردیم بله بردیم خوشحال بودیم و امیدوار به قهرمانی ول جه فایده که این خوشحالی خیلی دوام نیاورد و دوباره تیم به همان روش قبلی برگشت مثل ماشینی که پس از گذراندن یک مسیر صاف و هموار و یکدست داخل چاله ای میرود و دوباره از آن خارج میشود.
قبل از شروع فصل اخیر همیشه میگفتم که اگر آرسنال برای فصل جدید برنامه ای برای اضافه کردن حد اقل یک مدافع و یک مهاجم نوک خوب نداشته باشد با اضافه شدن مربیانی مثله کلوپ و مورینیو و کونته و پپ به لی برتر دیگه باید فاتحه تیم را خواند اما خدارا شکر که حداقل مصطفی را خریدیم تاوضع از این بدتر نشود فصل شروع شد و مدتی از آن گذشت و خوشبختانه دیگر خبری از مصدومیت هایی بلند مدت نبود امیدوارم شدیم البته کمی فقط تا آنکه دوباره شروع شد!!!!رمزی مصدوم شد،ولبک مصدوم شد و باز ادامه داشت و بنظر دارد قطعا یکی از دلایل نتیجه نگرفتن تیم محبوب ما مصدومیت های عجیب و طولانی بازیکنان بخصوص بازیکنان کلیدی تیم بود که جایگزین درست و درمانی هم برای آنها نبود.البته خدارابازهم شکر که حداقل ولکات دوباره مصدوم نشد البته فعل که بنظر تاثیر تمرینات اختصاصی خودش هست. نمیتونم بگم که بازیکنان تیم خوب بازی نمیکنن مثلا اوزیل که بعضی وقت ها با خودم فکر میکنم که چطور قبول کرد به آرسنال بیاد با وجود تیم های دیگر یا الکسیس سانچزی که اگه از تیم جدا شود قطعا باشگاه با خشم طرفداران مواجعه خواهد شد و یا هکتور بلرین که اصلا دوست ندارم مثل ستاره های دیگه به بارسلونا و یا تیم های دیگه بره
آرسنال در فاصله 20 دقیقه، سه گلِ خورده را جبران کرده و حالا 5 دقیقه فرصت دارد تا با زدن گل چهارم، یک پیروزی حیاتی را در یکی از مهمترین مقاطع فصل لیگ برتر از آن خود کند اما دیدن دو تصویر بعد از این گل، هواداران توپچی ها را مطمئن می کند که خبری از گل چهارم نخواهد بود.
در حالی که انتظار می رفت بازیکنان آرسنال بعد از گل بلافاصله توپ را به مرکز زمین برگردانند و به دنبال زدن گل چهارم باشند، ژیرو به سمت جایگاه طرفداران خودی می رود و شادی ای را به نمایش می گذارد که یادآور گل چند روز قبلش به کریستال پالاس با ضربه عقربی است.
چند لحظه بعد و پس از اینکه تصویر آهسته گل پخش شد، نمایی از دو مربی نشان داده می شود؛ لحظه ای که توپ وارد دروازه می شود و آرسن ونگر از خوشحالی مشت هایش را گره می کند؛ در حالی که تیمش فقط یک امتیاز مقابل بورنموث کسب کرده و این به معنای این است که اگر چلسی 24 ساعت بعد تاتنهام را شکست بدهد، فاصله توپچی ها به رقیب همشهری به 11 امتیاز افزایش پیدا خواهد کرد.
هرچند جبران سه گل در 20 دقیقه را می توان به روحیه جنگندگی تیم ونگر تعبیر کرد اما خوشحالی او و ژیرو دقیقا نشان دهنده ذهنیتی است که در همه این سال ها آرسنال را از قهرمانی در لیگ برتر دور نگه داشته است؛ تیمی که مدت هاست به چهارمی و کسب سهمیه چمپیونزلیگ راضی است و در حالی که فرصت پیروزی مقابل یک تیم 10 نفره را دارد، برای کسب تساوی شادی می کند.
همین کاهش سطح جاه طلبیِ تیمی است که همیشه ستاره های اصلی تیم را برای ماندن در امیریتس مردد می کند. زمانی که بازیکنانی مانند سسک فابرگاس، رابین فن پرسی، سمیر نصری و ... آرسنال را به مقصد تیم های دیگر ترک کردند، ونگر تلویحا آنها را به پول پرستی متهم کرد و عدم تمایل باشگاه آرسنال برای افزایش دستمزد این بازیکنان را دلیل جدایی شان اعلام کرد اما احتمالا بهترین دلیل را فن پرسی در یکی از مصاحبه هایش بعد از پیوستن به منچستریونایتد فاش کرد:" ما در آرسنال می خواستیم قهرمان شویم اما در منچستریونایتد باید قهرمان می شدیم."
برای آرسنالی ها مدت هاست که رسیدن به قهرمانی از لیست "باید"ها حذف شده و در مقابل قرار گرفتن در جمع 4 تیم اول جدول جای گرفته است. پس عجیب نیست که الکسیس سانچس و مسوت اوزیل، تنها ستاره های در کلاس جهانی تیم، برای تمدید قرارداد مردد هستند.
و حرف آخر
شرایط در حال حاظر برای آرسنال پیچیدست تیم نتیجه نمگیره و تقریبا خیلی ها خواهان جدایی مربی هستند جدایی که البته نمیتوان به قطع گفت به نفع آرسنال است اما از طرفی آرسنال نیاز مبرمی به یک تلنگر و تکان جدی دارد نمیتوان فراموش کرد صحبت هایی که بازیکنان سابق آرسنال درباره مربی و تیم داشتند فابرگاسی که میگوید دچار روزمرگي شده بوديم. سالها از پي هم مي آمدند و ما همان نتايج سابق را مي گرفتيم. مي جنگيديم ولي روحيه و انرژي لازم براي رسيدن به فينال را نداشتيم.و یا رابین فان پرسی که که حال آرسنال برای موفقیت نیاز زیادی به مهاجمی همانند او دارد،که گفته بود زمانی که در آرسنال بودم ما میخواستیم که قهرمان شویم اما در مچستر ما باید قهرمان میشدیم. ویا ویرا که میگوید: وقتی به آرسنال نگاه می کنید بازی هایی زیبایی از این تیم می بینید اما گاهی اوقات در فوتبال واقعا لازم است برای نتیجه گیری از فکر بازی زیبا بیرون بیایید در حالی که آرسنال بیش از اندازه سعی می کند فوتبال زیبای خود را به نمایش بگذارد و عرض اندام کند. در آرسنال یک نوع کمبود فرماندهی احساس می شود. آرسنالی ها دیگر در ترکیب خود بازیکنانی نظیر تونی آدامز، مارتین کوئن و یا سول کمپل را ندارند.
حالا و در فصلی که به نظر می رسد شاید آخرین روزهای هدایت آرسنال توسط ونگر را به نظاره نشسته ایم، او تصمیم به جذب دو مدافع وسط مطمئن و یک هافبک قدرتمند گرفته است. حتی تصور این رویا که این مرد باهوش، درخشان، خسته کننده و دوست داشتنی، نیمکت آرسنال را با کسب یک افتخار ترک کند، برای هواداران این تیم بسیار شیرین است.
مطمئن با خروج آرسن ونگر سوال بزرگی پیش می آید که چه کسی جایگزین خواهد بود، نیمکتی بسیار پرفشار که هر کس روی آن بنشیند قطعا با ونگر مقایسه خواهد شد و فشاری بیشتری هم تعمل خواهد کرد.
خاطرات شیرین دوره اول حضور ونگر و آن ستارگان رویایی، افتخارات و فوتبالی که ارائه می شد، به حدی رویایی و تکرار نشدنی بوده است که ناکامی های دوره دوم و سوم، به سرعت از ذهن من پاک شود. احترام و جایگاهی که ونگر در سالهای اول حضورش در ذهن من برای خود به وجود آورد، به راحتی ضامن پاک شدن ناکامی های او در سالهای بعدی خواهد بود.
به امید موفقیت و دوباره اوج گرفتن توپخانه محبوب ما
