مدافع پیشین تیم ملی فوتبال ایتالیا و اسطوره باشگاه میلان در حال حاضر به عنوان سفیر این باشگاه فعالیت می‌کند.
فرانکو بارسی متولد تراواگلیاتو، یکی از معدود بازیکنان در سطح برتر فوتبال دنیا است که تمام دوران فوتبالش را در یک باشگاه سپری کرد. او کارش را در سال 1978 برای آث میلان شروع کرد و در اولین فصل حضور کاملش در این تیم یعنی در سال 1979 توانست قهرمان سری آ شود. فرانکو یکی از این بازیکنانی بود که در مقایسه با آنچه ممکن است از یک مدافع میانی انتظار داشته باشید، از لحاظ بدنی چندان فوق‌العاده نبود. او معمولا به عنوان یک مدافع آزاد پشت خط دفاعی بازی می‌کرد و سرعت بازی را از همان جا کنترل می‌کرد. بارسی مهارت‌های بازی‌خوانی فوق‌العاده‌ای داشت که بهترین دلیل برای فوق‌العاده بودنش بود.
ایتالیا؛ 1977-1997
آث میلان
بارسی نیز در دو دهه حضورش در میلان مانند بکن‌باوئر نقش بازیکن آزاد را به تکامل رساند. باره‌سی بر خلاف بکن‌باوئر تمرکزش بیشتر روی وظایف دفاعی، عقب نگه داشتن خط میانی بود و خیلی راحت توپ را از کسی که جرأت می‌کرد وارد محوطه جریمه‌ای که او به عنوان مدافع در آن ایستاده بود، بشود، می‌گرفت. نمی‌گوییم که او رو به جلو حرکت نمی‌کرد، زیرا در واقع این کار را می‌کرد. به هر حال نقش اولیه او محافظت از دروازه و به دست آوردن توپ بود که موفقیتی خیره‌کننده در آن داشت.
باره‌سی در میلان دوران خارق‌العاده و موفقی داشت، سه قهرمانی در اروپا، 6 قهرمانی در اسکودتو و چهار سوپرجام ایتالیا از افتخارات او در این تیم است. باره‌سی در ترکیب تیم ملی ایتالیا در جام‌جهانی 1982 حضور داشت اما در سن 22 سالگی جانشینی غیرمعمول برای گاتانو شیرآ بود. او جام‌جهانی 1986 را از دست داد و تا 1990 که ایتالیا میزبان جام‌جهانی بود، نتوانست در این رقابت‌ها بازی کند.
برای بارسی کمی زمان برد تا بتواند در تیم ملی حاضر شود زیرا انزو بیرزوت، سرمربی وقت تیم ملی ایتالیا کابرینی، جنتیل و شیرآ، سه مدافع یوونتوس را برای حضور در ترکیب اصلی ترجیح می‌داد. شیرآ در جام‌جهانی 1982 و قهرمانی ایتالیا در آن مسابقات جای بارسی را اشغال کرده بود. بارسی در آن تیم حضور داشت اما هرگز یک دقیقه هم به میدان نرفت. پس از آن هم بارسی از حضور در تیم ملی تا زمانی که بیرزوت هدایت آن را بر عهده داشت، اجتناب کرد تا جام‌جهانی 1986 را از دست بدهد. بیرزوت سپس بازنشسته شد و بارسی یک بار دیگر به آتزوری بله گفت. ایتالیا در یورو 88 به نیمه‌نهایی رسید، اولین حضور بارسی در ترکیب تیم ملی ایتالیا در یک تورنمنت بود و یک نیمه‌نهایی دیگر را نیز با این تیم در جام‌جهانی 1990 تجربه کرد. ایتالیا در ضربات پنالتی مقابل آرژانتین شکست خورد اما با شکست دادن انگلیس در رده‌بندی توانست به مقام سوم برسد.
بارسی کاپیتان بود وقتی که ایتالیا برای جام‌جهانی 1994 به آمریکا سفر کرد. وی در سن 34 سالگی می‌دانست که این آخرین فرصتش برای رسیدن به قهرمانی در جام‌جهانی است اما یک مصدومیت در دور اول مسابقات مقابل نروژ باعث شد که او چندین مسابقه را از دست بدهد و تا فینال مقابل برزیل آماده نشود؛ وی در فینال بهترین مسابقه عمرش را انجام داد. برزیل در ضربات پنالتی برنده شد و فرانکو یکی از ضربات پنالتی را برای ایتالیا از دست داد اما به اندازه هم‌تیمی‌اش روبرتو باجو که به خاطر از دست دادن پنالتی، جام قهرمانی را به برزیل تقدیم کرد، مورد انتقاد قرار نگرفت. باره‌سی در طول دوران بازی‌اش در 81 مسابقه ملی به میدان رفت و اگر رقیب او در تیم ملی شیرآ نبود، می‌توانست تعداد بازی‌های ملی خود را سه رقمی کند.
بزرگترین تأثیر او را می‌توان روی پائولو مالدینی دید. بارسی زمان زیادی را برای آموزش جانشین جوانترش صرف کرد در حالی که هر دوی آنها در میلان بازی می‌کردند. به همین دلیل وقتی بارسی بازنشسته شد، بازوبند کاپیتانی را در لحظه‌ای به یاد ماندنی در اختیار مالدینی قرار داد. تنها مالدینی بیشتر از بارسی توانست در مسابقات بیشتری به پیروزی برسد، در بازی‌های بیشتری به میدان برود و افتخارات بیشتری در سطح باشگاهی کسب کند.
بارسی سه سال دیگر هم برای میلان بازی کرد و سپس کفش‌هایش را آویخت. وی 6 عنوان قهرمانی در سری آ، سه جام اروپا و دو جام باشگاه‌های جهان را به دست آورد. آث میلان پیراهن شماره 6 بارسی را ابدی کرد تا به او ادای دین کرده باشد. هیچ بازیکنی در آینده این پیراهن را دوباره برای میلان بر تن نخواهد کرد.
بارسی اول ژوئن 2002 رسما به عنوان مدیر فوتبالی باشگاه فولام انتخاب شد اما تنش‌ها بین او و سرمربی وقت فولام باعث استعفای او از این سمت در ماه آگوست شد.
وی پس از آن به عنوان سرمربی تیم زیر 20 سال آث میلان انتخاب شد. وی در سال 2006 در همین باشگاه هدایت تیم زیر 19 سال را بر عهده گرفت وی در سال 2008 از مربیگری کناره‌گیری کرد.
فرانکو بارسی نماد روسورنری در سراسر دنیا است. وی در حال حاضر به عنوان سفیر باشگاه میلان فعالیت می‌کند و در پروژه‌ها و کارهای خیرخواهانه‌ای که با میلان و بنیاد میلان در ارتباط است و او در آن حضور دارد، همکاری می‌کند.
