red devil'sکلوپ بی شک مربی خوب,با شخصیت و قابل احترامی هست به طوری که طرفداران منچستریونایتد هم دوستش دارن.
درمورد موضوع دوم,بالاخره همه یه روز همونطوری که اومدن همونطوری هم میرن,من خوب یادمه ,من از روز اول عاشق منچستریونایتد شدم در فوتبال,روزگاری بازیهای منچستر رو می‌دیدم و به خودم می‌گفتم اگه یه روزی لی شارپ,پل اینس,مارک هیوز,کانتونا,اشمایکل,کانچلسکیس,دنیس اروین,مک کلییر تو تیم نباشن آیا واقعا این فوتبال ارزش تماشا کردن داره?زمان گذشت و نسل عوض شد,نسلی آمد که همشون ساخته و پرداخته های خود فرگی بودن.رایان گیگز,روی کین,نیکی بات,بکهام,سولسکایر,گری نویل,پل اسکولز,فیل نویل و چندتا بازیکن جدید که عالی نبودن ولی دوس داشتنی بودن مثل سیلوستره,وس براون,فابین بارتز,,فورچون و گل سرسبدشون ریو فردیناند..تیمی که تا حدودی تونست خلا نسل قبلی رو پر کنه.بعدها خوب هایی مثل رونی,نیستلروی,ویدیچ و... هم بهشون اضافه شد تا یکی از تو دل برو ترین تیمهای تاریخ باشگاه تشکیل بشه که با اومدن رونالدو و وان در سار هم کلکسیون کامل شد و فینال مسکو مزد کار بود.
ولی امان از این سال 2013.سالی که بغض رو تو گلوی هر یونایتدی اصیل میاره.بعد از مدت کمی که منچستر بیشتر ستاره هاش یا کوچ کردن یا تموم شد عمر فوتبالی شون نوبت خداحافظی گری نویل و اسکولز و بکهام رسید و گیگزی که خداحافظی نکرد هنوز ولی به وضوح دیدیم که دیگه تموم شده.سرگرم این بودیم که چطور با این دلتنگی ها سر کنیم که بدترین خبر ممکن رو شنیدیم.آخرین سال مربیگری سرالکس.مگه میشه همچین چیزی?بازی منچستر رو ببینیم و فرگی رو نیمکت نباشه?چیز محالی به نظر می‌رسید ولی حقیقت داشت.
ولی الان باز ماییم و منچستریونایتد.با اون تیم دوست داشتنی ما فرسنگها فاصله داره ولی بازم عاشقشیم.هنوز عادت نکردیم به نیمکت بدون فرگی ولی تحمل میکنیم به امید تکرار روزهای خوب.
روزهایی که فوتبال انگلستان با رقابت جذاب لیورپول و لیدزیونایتد و منچستریونایتد پیگیری میشد و دلبری نیوکاسل و بلکبرن.و روزگاری که در افت غم انگیز دو رقیب اصلی آرسنال و نیوکاسل اوج گرفتن.آرسنالی که همیشه جز خوبها بود ولی بهتر شد.
