SHAHAB Zamaniاین اولین اظهار نظر من درمورد توپ طلای امشبه. اصلا نمیخواستم نظر بدم ولی برای تو،، نادر جان، قضیه فرق میکنه. اگه این مطلب درمورد مسی هم بود نظرم رو میگفتم. میدونم که نوع چیدن کلماتت کنار هم با خیلی ها فرق میکنه. میدونم که بلدی کی متنت رو بنویسی.
این توپ حاصل زحمت های خیلی زیاد یه انسان بود. کسی که امشب چه طرفدارش باشی و چه نباشی نمیتونی بگی حقش نبود. کسی که امشب موقع دریافت جایزه میتونستی ببینی انتظار کشیدن و زحمت کشیدن و نتیجه دادن چه حسی رو به آدم میده. فکر کنم این مراسم یهو طوری پیش رفت که ناخواسته حتی خیلی ها که دل خوشی از رونالدو هم نداشتن اصلا نتونستن بهش اعتراض کنن. نتونستن سختی های پشت سر یه انسان رو نبینن. حتی اگه شده فقط ظاهری قبول کردن نتیجه رو ولی نتونستن زیر سوال ببرنش. الان که یبار دیگه مراسم رو دیدم میبینم این حرف ها رو اصلا نیاز نبود من هم بزنم یا نادر جان تو بگی. بچه شدن رونالدو توی اون لحظه همه چیز رو بیان میکنه. احساس نزدیکان رونالدو، افراد حاضر در اونجا و طرفداران فوتبال خیلی از هم فاصله نداشت و همه به یه چیز میتونن در مورد رونالدو فکر کنن.
هرچند که طولانی شد اما نمیخواستم مثل همیشه طولانیش کنم فقط میخوام بگم چقدر خوبه که یه سری افراد هستن که صادقانه بلدن از فوتبال لذت ببرن. درسته امسال جایزه رونالدو طعم ویژه انتظار رو میداد ولی هرکدوم از این سه نفر که بودن لایق چنین احترام و حرف هایی بودن. لایق تشکر کردن از زحماتشون بودن. مرسی از تو نادر عزیز. واقعا متن قشنگی بود.
درآخر هم باید بگم باشگاه مادرید برای همیشه مدیون فرگوسن میمونه. شاید اگه رونالدو گریه نمیکرد صحبت های ویژه ای رو به سر الکس فرگوسن اختصاص میداد.
