در سینما ضرب المثلی وجود دارد با این مضمون که نمی شود روی درخشش یک بازیگر در رل اولش حساب خاصی باز کرد زیرا ممکن است او تنها بر آمدن از پس آن کاراکتر را بلد باشد. این اتفاق در فوتبال نیز رخ می دهد. چه بسیار بوده اند بازیکنانی که در سطح پایه تصویری خیره کننده از خود به نمایش گذاشته اند و همه را به ظهور پله و مارادوناهای جدید امیدوار کرده اندو فایل های ویدئویی شان منتشر شده و شعر شلوغ گشته و بازار رقابت بر سر آنها به بالاترین حرارت رسیده و در نهایت باشگاه های پیروز در خرید آنها فهمیده اند چه کلاه گشادی سرشان رفته و چه بد باخته اند. واقعیت اینکه هیچ تضمینی برای خوب بودن یک بازیکن در تیم های ملی پایه و یا در باشگاه های کوچک وجود ندارد.
فرانسیس جفرز
او متولد بندر لیورپول بود و فوتبالش را نیز از اورتون آغاز کرده بود. فرانسیس پس از ۴ سال موفق در تیم اصلی اورتون توجه آرسن ونگر را به خود جلب کرد اما اورتونی ها ابدا تمایلی به دست دادنش نداشتند. سرمربی فرانسوی آرسنال اما در نهایت با مبلغی خیره کننده جفرز را از اورتون جدا کرد. آرسنال در سال ۲۰۰۱ برای این مهاجم ۸ میلیون پوند پرداخت که همین حالا نیز برای یک جوان ۲۰ ساله مبلغ قابل توجهی است. فرانسیس جفرز قرار بود ۳ سال در جمع توپچی ها بماند اما به اندازه ای ونگر را ناامید کرد که در نهایت در سال سوم با قراردادی قرضی به اورتون بازگشت. جالب اینجا است که او در این بازگشت کمی بهتر شد و حتی به تیم ملی فراخوانده شد و در همان یک بازی ملی برای تیمش گلزنی نیز کرد اما بار دیگر به وادی تنزل افتاد و به لیگ های اسکاتلند و استرالیا پناه برد. او حالا در ۳۱ سالی در تسه دوم جزیره برای اکرینگتون استنلی توپ می زند.
فرانسیس جفرز
ساویولا
دوران درخشان حضور در ریورپلاته، این بازیکن ۲۰ ساله را در کانون توجه باشگاه های مختلف جهان قرار داد. خود آرژانتینی ها معتقد بودند مارادونای بعدی از راه رسیده است و ساویولا پتانسیل تبدیل شدن به بهترین بازیکن جهان را دارد. او که به قراردادی ۱۵ میلیون پوندی راهی بارسا شده بود، شروع خوبی در این تیم نداشت و خیلی زود ثابت کرد که قرار نیست به بازیکنی ویژه در تاریخ فوتبال بدل شود. ساویولا دما بین قرارداد ۶ ساله اش با بارسا، دو بار به موناکو و سویا قرض داده شد و در نهایت در شرایطی نه چندان صلح آمیز و با مصاحبه هایی تند از این باشگاه جدا شد و به رئال مادرید رفت تا دو فصل ناکام دیگر را برای خود رقم بزند. او با پیراهن رئال تنها ۴ گل در لالیگا به ثمر رساند. بنفیکا، مقصد بعدی ستاره کوتاه قامت آرژانتینی بود که به احیای نسبی او کمک کرد. او سپس در مالاگا نیز نمایش بدی نداشت اما در بهترین حالت چیزی فراتر از یک بازیکن متوسط نبود. ال کونخو یا همان خرگوش، حالا در ۳۱ سالگی در فوتبال یونان و باشگاه المپیاکوس توپ می زند. او آخرین بار در سال ۲۰۰۷ به تیم ملی کشورش دعوت شد.
ساویولا
بویان کرکیچ
او که روزی قرار بود مسی شماره دو بارسلونا باشد، پس از تکرار نمایش های ضعیف پی در پی، راهی جز قرض دادنش را پیش روی مدیران بارسا نگذاشت. بویان در دره پایه بازیکن بی نظیری بود و شروع خوبی نیز در خط حمله تیم اصلی داشت اما کمبود قدرت بدنی و ناتوانی فیزیکی او در جنگ های تن به تن که پیش از این در دوران کودکی مشهود نبود، نشان داد او هرگز نزدیکاستانداردهای لئو مسی نیز نخواهد شد. کرکیچ در سال ۲۰۱۱ به رم قرض داده شد و پس از طی یک فصل بد، به میلان رفت تا باز هم به یک نیمکت نشین دائمی تبدیل گردد. او در فصل جدید و در شرایطی که باشگاه علاقه زیادی به فروشش داشت، باز هم به صورت قرضی راهی آژاکس شد تا همچنان در مالکیت بارسا باقی بماند. این بازیکن در آژاکس نیز شروع خوبی نداشته و با این روند احتمالا تیم هلندی آخرین تیم خوب دوران بازی او خواهد بود. بویان البته هنوز ۲۳ ساله است و شانس تغییر شرایط را دارد.
بویان کرکیچ
داویده سانتون
«او مرا به یاد جوانی های مالدینی می اندازد». این جمله را مارچلو لیپی بزرگ در توصیف داویده سانتون به کار برده بود. نظریه ای که تنها مختص این مربی سرشناس نبودو بسیاری از تعقیب کننده های فوتبال ایتالیا به این باور رسیده بودند که یک مالدینی جدید متولدشده. البته این بار در باشگاه اینتر. سانتون که نوجوانی را در آکادمی نراتزوری گذرانده بود، پس از شروعی خیره کننده در سال ۲۰۰۸، رفته رفته افت محسوسی داشت و در نهایت کار به جایی رسید که در سال ۲۰۱۱ به چزنا قرض داده شد. او که ۸ دیدار ملی نیز برای ایتالیا انجام داده، توسط موراتی به فروش رسید تا فوتبالش را در لیگ برتر و در ترکیب نیوکاسل ادامه دهد. این بازیکن ۲۲ ساله، آخرین بار در فوریه ۲۰۱۳ به تیم ملی دعوت شده وامیدوار است این اتفاق یک بار دیگر برای او رخ دهد.
داویده سانتون
روبینیو
در شرایطی که آرژانتینی ها روی هر ستاره جدید لقب مارادونای ثانی می گذاشتند، برزیلی ها نیز به صورت موازی به ستاره هایشان پله دوم می گفتند. روبینیو سرشناس ترین بازیکنی بود که در فوتبال برزیل لقب پله دوم را دریافت کرد و این موضوع حتی از جانب خود پله نیز تایید شد. این بازیکن تکنیکی که با سر و صدای زیادی از سانتوس به رئال رفته بود و وارث پیراهن لوییز فیگوی بزرگ شده بود، از فوتبال تنها حرکات تکنیکی را به یاد داشت و به سرعت اهالی سانتیاگو برنابئو را ناامید کرد.
روبینیو در سال ۲۰۰۸ و در اعتراض به سیاست های پرز حاضر به تمدید قرارداد با مادریدی ها نشد. اتفاقی که البته آنها را چندان ناراحت نکرد. بازیکن ریز نقش برزیلی در این سال با قراردادی ۴۲ میلیونی به من سیتی رفت و دو سال بعد و پس از طی دورانی نه چندان موفق، به کشورش بازگشت تا برای سانتوس بازی کند. روبینیو حالا بازیکن ذخیره باشگاه میلان است. خوره های فوتبال اروپا او را اینگونه توصیف می کنند: «حقه های زیاد، فوتبال کم!»
روبینیو
جرمن پنانت
وقتی تنها ۱۵ سال داشت، آرسنالی ها دو میلیون پوند برای خرید او پرداخت کردند. مبلغی که برای یک نوجوان رکورد محسوب می شد. خیلی زود اما مشخص شد که این هافبک مهاجم راست به اندازه انتظار آرسنالی ها خوب نیست. این بازیکن که مدام توسط آرسنال به باشگاه های دیگر قرض داده می شد تا شاید به فرم حد انتظار بازگردد، در نهایت در سال ۲۰۰۵ به بیرمنگام و یک سال بعد به لیورپول فروخته شد. او ۳ سال متوسط را در لیورپول طی کرد و باز هم قرضه داده شد و آنقدر قرض داده شد تا سرانجام به پایان راه رسید.
جرمن پنانت
فرناندو گاگو
خیلی ها او را شبیه فرناندو ردوندو می دانستند. شاید باورتان نشود اما روزی انتظار می رفت تا یکی از بهترین هفابک دفاعی های جهان شود و مدتی طولانی خط میانی آرژانتین را بیمه کند. فرناندو بازیکن توپ پخش کنی بود و به خاطر همین خاصیت پا به توپ بودن که در بسیاری از هافبک های دفاعی وجود ندارد مورد توجه قرار گرفت اما کیفیت فنی اش در اندازه ای نبود که تبلیغ می شد. گاجگو در دوران حضور در مادرید ابدا در حد قرارداد ۲۰ میلیونی اش ظاهر نشد. او نتوانست جایگاه ثابتی در رئال به دست بیاورد و در مدت ۴ سال تنها یک بار برای این تیم گلزنی کرد.
پس از این ۴ سال، هافبک آرژانتینی به رم قرض داده شد و در یک فصل حضورش در المپیکو زیاد بازی کرد اما پشت این کمیت، به آن اندازه کیفیت وجود نداشت تا رمی ها تصمیم به دائمی کردن قرارداد قرضی او بگیرند.
گاگو سپس یک سال نه چندان موفق در والنسیا داشت و پس از دوران کوتاهی در ولز سارلسفیلد،بار دیگر به تیمی بازگشت که فوتبال را در آن آغاز کرده بود. بوکاجونیورز، او حالا در ۲۷ سالگی از فوتبال اروپا رانده شده اما همچنان به اردوی تیم ملی کشورش دعوت می شود. اتفاقی که نشان از ضعف خط هافبک آلبی سلسته دارد.
فرناندو گاگو
خواکین
توانایی وحشتناک خواکین در دریبلینگ و استعداد بالای او، اسپانیایی ها را امیدوار کرده بود که توپ طلا در آینده به بازیکنی از این کشور خواهد رسید. او یکی از بهترین مهره های تیم ملی اسپانیا بود اما تنها یک سال پس از جدایی از بتیس در سال ۲۰۰۶، آخرین روزهای حضورش در تیم ملی را پشت سر گذاشت. می گویند خراب کردن پنالتی برابر کره در جام جهانی ۲۰۰۲، آینده او را در لاروخا تحت تاثیر قرار داد و سبب شد او نتواند به خوبی خودش را جمع و جور کند. جدا از مصدومیت های فیزیکی، خواکین از آن دست بازیکنانی است که مدام با مصائب روحی درگیرند و پتانسیل بالایی برای افسرده شدن دارند. خواکین سانچز برخلاف توقعات، هیچ وقت به یک باشگاه غول اروپایی نرفت و پس از ۱۴ سال حضور در لالیگا، حالا ۳۲ سالگی اش را در سری آ و تیم فیورنتینا سپری می کند.
خواکین
کاز پاتافتا
این هافبک هجومی یکی از منحصر به فردترین داستان های نزول را پشت سر گذاشته است. کاز وقتی تنها ۱۸ سال داشت و هنوز به صورت رسمی در هیچ باشگاهی بازی نکرده بود، در تورنمنت زیر ۲۰ سال فیفا فوق العاده درخشید و انواع و اقسام القاب مختلف را به خود اختصاص داد. او پس از این جام مد نظر بنفیکا قرار گرفت تا فوتبالش را از چنین باشگاه مطرحی استارت بزند. این بازیکن حتی نظر کاس هیدینگ را هم جلب کرد و جزوی از برنامه آماده سازی استرالیای هیدینک برای جام جهانی هم بود. بازگشت قرضی به لیگ استرالیا و حضور در ملبورن ویکتوری اما همه چیز را تغییر داد. او ناگهان به اندازه ای متوسط شد که انگار تا آن لحظه روحی دیگر در بدنش حلول کرده بود! او که روزگاری قرار بود ستاره درخشانی شود، حالا همچنان در ۲۴ سالگی در لیگ استرالیا دست و پا می زند.
کاز پاتافتا
فردی آدو
به طور معمول هر جا صحبتی از بازیکنان با استعدادی که توانستند این استعداد را در مسیر صحیحی بیاندازند می شود، نام فردی آدو می درخشد. او توانایی فنی مسحور کننده ای داشت. فاتح دو جایزه بهترین بازیکن ام ال اس، در ۱۷ سالگی به بنفیکا رفت. باشگاه پرتغالی اما فرصت زیادی در اختیار ستاره آمریکایی اش قرار نداد. آدو که با کمپانی نایک نیز قرارداد امضا کرده بود سپس به موناکو قرض داده شد و در نهایت حتی تا سطح لیگ ترکیه هم پایین آمد و بار دیگر به ام ال اس بازگشت. او خیلی زود از فوتبال اروپا کنار رفت اما حالا نیز تنها ۲۴ سال داردو می تواند باز هم از این محو شدگی رهایی پیدا کند.
