مطلب ارسالی کاربران
این تماشاگران مظلوم
همیشه و همه جا از تمشاشگران ایرانی بد گفته شده ولی در این مقاله سعی میشود به گونه ای دیگر به موضوع فرهنگ تماشاگران نگاه شود.
موضوعات فرهنگی و جامعه شناختی موضوعاتی نیستند که با نگاه کردن به یک جنبه آن حل شوند. متاسفانه خیلی ها فکر میکنند تماشاگران ایرانی مانند خمیر هستند که بتوان آن ها را با چیزی به نام "فرهنگ سازی"(تازه اگر بشود نام آن را فرهنگ سازی گذاشت) شکل داد و به حالت مطلوب درآورد. در مقاله ای با عنوان "اینجا ایران است: آبجی بیا بریم استادیوم" به مقایسه ی تماشاگران انگلیسی و ایرانی پرداخته شده بود و تماشاگران ایرانی مورد ملامت قرار گرفته بودند. سوال من این است :
آیا وضعیت اقتصادی و همچنین وضعیت ورزشگاه های انگلستان با ایران قابل مقایسه است؟
تماشاگران ایرانی(که قالبا از قشر ضعیف جامعه (از لحاظ مالی) هستند و همین امر به اندازه ی کافی به آنان فشار می آورد) هنگامی که وارد ورزشگاه میشوند دنبال فضایی برای بیرون کردن خستگی خود هستند. اما کافی است مراحل رفتن با استادیوم را برای آنان مرور کنیم:
1-مینیبوس های شلوغ (البته این مشکل با وجود مترو تا حدودی کم شده)
2-بلیط فروشی: هرکس فقط یک بار برنامه ی نود را دیده باشد نیازی به خواندن این توضیح ندارد. از صف های شلوغ بلیط بگیرید تا بلیط های گران و بلیط هایی که بیش از ظرفیت ورزشگاه فروخته شده است.
3-ورود به استادیوم: رفتار نیروی انتظامی به قدری زشت است که گویی تماشاگران مشتی قاتل فراری هستند. آن ها هیچگونه احترامی برای تماشاگران قائل نیستند.
4-بوفه: کافی است یک بار به استادیوم آزادی (که مثلا بهترین استادیوم کشور است) مراجعه کنید و بهداشت را در محصولات بوفه مشاهده نمایید.
5-مکان نشستن: در جایی که هیچگونه نظارتی بر مکان نشستن افراد نیست، قانون جنگل حاکم است و این خود تماشاگران را عصبی تر میکند.
6-دستشویی و آبخوری:تعداد ورزشگاه هایی که تعداد آبسرد کن های آنان به عدد 2 هم نمیرسد کم نیستند.
7-کیفیت بازی: کافی است بازی پزسپولیس و نفت را دیده باشید. تماشاگرانی که بعد از هفته ای خسته کننده به امید چند ساعتی هیجان و تفریح به استادیوم می آیند ناگهان دیدن بازی را کسل کننده تر از هرچیزی می یابند و برای پر کردن جای خالی چیزی که به دنبالش آمده اند آشوب به پا میکنند و فحاشی میکنند.
8-برگشت از استادیوم: برگشت از استادیوم هایی دور از شهر آن هم با اتوبوس هایی که به قدری گرم، شلوغ و غیر استاندارد است که گاهی نمیتوان به راحتی در آن نفس کشید.
همان طور که ملاحضه میکنید وضعیت ورود به استادیوم ها حتی به اندازه ی سرسوزنی آن چیزی نیست که باید باشد و شاید اصلا نتوان امروزه نام همچین مکان هایی را "استادیوم" نهاد.
آنچه که گفته شد تنها بخشی از محرومیت های تماشاگران ایرانی است و همان طور که در ابتدای مقاله ذکر شد، این مساله از بی نهایت جنبه برخوردار است! البته نگارنده به هیچ وجه رفتار تماشاگران را تایید نمی کند اما برای تصحیح این رفتار به چیزی فراتر از "فرهنگ سازی" نیاز است.
