این پرسش در ذهن همه می‌چرخد.
می‌چرخد و می‌چرخد و گاهی بر زبان می‌آید و در اکثر موارد نمی‌آید، چرا که تکراری شده. سال به سال. فصل به فصل. 14 هفته سپری شده و آن‌ها هنوز طعم شکست را نچشیده‌اند. ولی آیا به‌راستی بایرن مونیخ رقابت‌های بوندس لیگا را کسالت بار نکرده؟ احتمالا چرا چنین است.
بوندس‌لیگا فصل 52 خود را سپری می‌کند و مونیخی‌ها به دنبال کسب عنوان 24 قهرمانی‌شان پیش می‌روند و مهم این است که بی‌دغدغه پیش می‌روند. 14 هفته سپری شده و با 7 امتیاز بیشتر از وولفسبورگ در صدر جدول نشسته‌اند و مهم‌تر این که همه می‌دانند فاصله بایرن با وولفسبورگ به عنوان دومین تیم جدول بیش از این‌ها است و وولفسبورگ هرگز این فاصله را پر نخواهد کرد. فاصله اکسبرگ تیم سوم جدول با بایرن 12 امتیاز است و بایر لورکوزن تیم چهارم 13 امتیاز. فاصله بوروسیا دورتموند بزرگ‌ترین حریف بایرن در سال‌های اخیر خنده‌دار است: 22 امتیاز.
بایرن تا این هفته جز سه تساوی با شالکه، هامبورگ و مونشن گلادباخ همه حریفان را شکست داده و این سه تیم هم دور از مونیخی‌ها بسر می‌برند. شالکه و گلادباخ 23 امتیازی هستند و 13 امتیاز کمتر از بایرن دارند. شالکه 5 بار شکست خورده و گلادباخ 3 بار. بایرن از آخر اگوست تاکنون یک گل خورده، فقط یک گل، آن هم طی پیروزی 2-1 برابر دورتموند. آن‌ها تا امروز 33 گل زده‌اند و 3 گل دریافت کرده‌اند. وولفسبورگ نزدیک‌ترین رقیب‌شان 5 گل کمتر زده و از آن مهم‌تر 10 گل بیشتر گل خورده.
طرفداران بایرن خوشحال هستند ولی این مسیر یک طرفه تا چه حد به سود فوتبال است و شوق مشتاقان را برخواهد انگیخت؟
این سناریو در لیگ‌های دیگر بدین شکل جاری نیست. در لالیگا نه یک باشگاه که دو غول فوتبال یعنی رئال مادرید و بارسلونا بسان دو خط موازی پیش می‌روند. ضمن این که فصل پیش آتلتیکو توانست انحصار یک دهه ای آن‌ها را بشکند و عنوان قهرمانی اسپانیا را کسب کند.
چلسی در لیگ برتر انگلیس نامزد نخست کسب عنوان قهرمانی است ولی نیوکاسل کوچک می‌تواند ژوزه مورینیو و ستاره‌هایش را با شایستگی مغلوب کند. قهرمان فصل پیش هم منچسترسیتی بوده که در تعقیب چلسی به سر می‌برد.
در فرانسه پاری سن ژرمن تیم یکه‌تاز بشمار نمی‌رود و مارسی توانسته گرمی فراوانی به رقابت‌های لوشامپیونا ببخشد. آن‌ها تا هفته هفدهم سه بار شکست خورده‌اند - برابر مون پلیه، لیون و پاری سن ژرمن - و با این وصف صدرنشین هستند. حتی فاصله بوردو تیم پنج جدول با مارسی فقط 7 امتیاز است.
یوونتوس قهرمان سه ساله ایتالیا است و هنوز هم در صدر جدول قرار دارد ولی رم با فقط 3 امتیاز اختلاف تعقیب‌کننده سرسختی بشمار می‌رود و مسابقات پیش روی دو تیم را مثل فصل پیش تماشایی نگاه داشته. در عین حال یووه در دیدار آخرش در لیگ برابر فیورنتینا به تساوی قناعت کرد و برخلاف بایرن شکست ناپذیر نمانده و در جدول شکست یک - صفر برابر جنوا خودنمایی می‌کند.
تماشای بازی‌های بایرن شیرین است و این باشگاه باواریایی با فلسفه پپ گواردیولا همساز شده. ستاره‌های بایرن بی‌بدیل هستند. میانشان مانوئل نوئر بهترین سنگربان جهان است، فیلیپ لام یکی از بهترین مدافعان جهان، توماس مولر هم هافبک تهاجمی است و هم یک مهاجم برجسته و ماریو گوتزه همان کسی است که تک گل فینال جام جهانی را زده. به این‌ها فرانک ریبری فرانسوی و مارتینز اسپانیایی و روبن هلندی را هم بیفزایید.
با این وصف و در کنار همه این‌ها تماشای دیدارهای بایرن کسالت بار شده‌اند. با کنار رفتن دورتموند و یورگن کلوپ دیگر کسی تصور نمی‌کند تیمی بتواند بایرن را از آن بالا پایین بکشد. نه لورکوزن به رهبری راجر اشمیت، نه اینتراخت فرانکفورت با مربیگری توماس شاف، نه وولفسبورگ با دیتر هکینگ و نه شالکه با روبرتو دی‌ماتئو. نه هیچ کس دیگر. هیچ کس. کلوپ که می‌توانست جدی‌ترین رقیب باشد هم اکنون با دغدغه سقوط کردن و سقوط نکردن کلنجار می‌رود و همه انتظار دارند پس از رهایی دورتموند از سقوط راهی باشگاهی خارج از مرزهای آلمان شود... همه این‌ها یعنی بایرن مونیخ رقابت‌های بوندس‌لیگا را کسالت بار کرده. این طور نیست؟
منبع: دیلی تلگراف
