سرمربی سابق یوونتوس به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد تا با وجود موفقیت در تورین، مجددا بتواند برخی چیزها را اثبات کند.
آی اسپورت- در مواجهه با موضوع انتخاب سرمربی جدید تیم ملی، بخت واقبال بیش از این نمی توانست به میل فدراسیون فوتبال ایتالیا باشد. آنها نیاز به یک مربی داشتند و مربی تیم قهرمان سری آ نیاز به یک شغل داشت. به نظر می رسد آنتونیو کونته آماده است تا این کار را بپذیرد.
اما با انتصاب کونته 45 ساله به این سمت، برخی سوالات در رابطه با او مطرح شده است؛ چرا که خرد جمعی نشان می دهد مربیگری تیم ملی نیاز به یک مربی جا افتاده تر دارد.
پس از ترک یوونتوس در اواسط ماه جولای، کونته چند گزینه مشخص را در کوتاه مدت در مقابل خود می دید. با توجه به اینکه باشگاه های برتر اروپا در حال حاضر برنامه خود را برای مسابقات سال آینده مشخص کرده بودند، او مجبور بود یا برای یک فصل خارج از مسابقات قرار بگیرد و یا فشار کار برای فدراسیون فوتبال ایتالیا، همان نهادی که در سال 2012 به علت اطلاع از شرط بندی او را برای 10 ماه محروم کرده بودند، را قبول کند.
برای کونته به عنوان مردی که واقعا به فوتبال علاقمند است، مشخص بود که انتخاب چه خواهد بود. با این حال تصمیمی که فدراسیون فوتبال ایتالیا در انتخاب بازیکن اسبق تیم ملی به عنوان سرمربی آتزوری گرفت، نیاز به بررسی بیشتری دارد.
سه اسکودتوی متوالی به همراه یوونتوس به عنوان سرمربی، تایید کننده این مسئله است که او از بهترین شرایط برای انتخاب به این سمت برخورداراست. اما مشکلات یوونتوس در اروپا نشان می دهد که تیم او برای آماده سازی در مقابل آرایش های تاکتیکی و تکنیکی متفاوت دارای مشکلات بالقوه ای است.
تحت هدایت کونته یوونتوس از وضعیتی اسف باری که در کالچو داشت، توانست مجددا تسلط خود را بر این رقابتها دیکته کند. این مربی اهل لچه توانست با آوردن روحیه "یوونتوسی"، که تحت هدایت امثال کلودیو رانیری، چیرو فرارا، آلبرتو زاکرونی و لوئیجی دل نری در این تیم از بین رفته بود، این کار را انجام دهد.
آندره آ پیرلو در کتاب بیوگرافی خود این گونه نوشته است که هنگامی که او به باشگاه آمد به بازیکنان گفت:" زمان آن رسیده است که ما دست از خرابکاری برداریم. ما نیاز داریم تا هر کاری را که ما را بالا می کشد انجام دهیم و مجددا خود را به عنوان یووه اثبات کنیم. تغییر جهت این کشتی به سمت موفقیت یک درخواست مودبانه نیست، بلکه یک دستور است، یک وظیفه اخلاقی است."
او دوباره بازیکنانی را به یوونتوس آورد که پیراهن تیم را با افتخار بپوشند؛ ذهنیت غالبی که سر الکس فرگوسن به منچستر یونایتد تزریق کرده بود، در یوونتوس شکل داد و در بازگشتش ثبات در نتیجه گیری را به نیمکت یوونتوس برگرداند.
با این حال، زمانی که او با تیم خود در رقابتهای اروپایی حاضر می شد، متوجه شد که برای موفقیت تنها انگیزه کافی نیست. در اولین حضور در لیگ قهرمانان، تیم او پس از کسب سه تساوی در سه دیدار ابتدایی که آنها را به حذف نزذیک کرده بود، توانست سه پیروزی متوالی کسب کند تا از دردسر بزرگی که گرفتارش شده بودند نجات پیدا کنند. با مربیگری کونته، هواداران خیالشان راحت بود؛ او بهترین نمایش را از بازیکنان خود می گرفت. متاسفانه آنها در یک چهارم نهایی مقابل بایرمونیخ قرار گرفتند و در حالی که از بلوغ تاکتیکی لازم برای شکست دادن این تیم برخوردار نبودند، مقابل این تیم حذف شدند.
در فصل بعد هنگامی که به استانبول برای دیدار با گالاتاسرای رفتند، آنها به همراه رئال مادرید گزینه های اصلی صعود از گروه خود بودند اما آنها نتوانستند این کار را انجام دهند. یوونتوس نتوانست برنامه مناسبی برای مهار وسلی اسنایدر و دیدیه دروگبا داشته باشد و در نتیجه وسلی اشنایدر باعث حذف آنها شد.
در حال حاضر شرایط برای ایتالیا هم همین طور است. " لازم است تا ایتالیا دست از خرابکاری بردارد و دوباره تبدیل به ایتالیا شوند." اما آیا او همان روشی را که در یوونتوس به کار برد می تواند در تیم ملی ایتالیا به کار ببرد؟
این احتمال وجود دارد که او قبل از اینکه سیستم مورد نظر خود را انتخاب کند، تمام گزینه های محتمل را بررسی کند. او برای استفاده از سیستم 4-2-4 در سینا مشهور شده بود، قبل از آنکه با ورود به وینووو (مجموعه تمرینی یوونتوس)، سیستم 2-5-3 را به عنوان سیستم انتخابی خود برای برای یوونتوس محبوبش برگزیند. اما زمانی که او در مورد یک سیستم تصمیم می گیرد به ندرت آن را تغییر می دهد، هرچند این امر به خصوص با توجه به نتایجی که یوونتوس در اروپا گرفت به نظر اشتباه می رسید.
نه تنها او باید در تاکتیک های خود به عنوان مربی تیم ایتالیا انعطاف پذیری بیشتری نشان دهد، بلکه او همچنین باید برای کنار آمدن با شرایط سخت منظم نگه داشتن بازیکنان در اردوهای تیم ملی، آماده باشد. به عنوان رهبری که باید تیم خود را به عنوان یک گروه متحد به موفقیت برساند، او کار دشواری در مدیریت کردن بازیکنان در تیم ملی خواهد داشت، چرا که آنها بین جلسات تمرینی مدت زمان زیادی را برای وقت گذرانی دارند.
با این حال اگر یک چیز قطعی باشد این است که کونته لیاقت این شانس را دارد. به عنوان مربی تیم قهرمان ایتالیا، او بهترین کسی است که می تواند احترام را دوباره برای تیم ایتالیا بدست آورد؛ چیزی که در حاضر ایتالیا به شدت به آن نیاز دارد.
اما هنوز او چیزی برای اثبات دارد و در حال حاضر از او خواسته شده تا آن را در بالاترین سطح ممکن انجام دهد.
نویسنده:کریس ووکس
ترجمه: امین نیک بخش
منبع: WWW.GOAL.COM
