در آرژانتین همه راه‌ها به لیونل مسی ختم می‌شود اما در کنار این نابغه، ستاره‌های دیگری هستند که درست سر بزنگاه نقش کلیدی خود را به خوبی ایفا می‌کنند تا ثابت شود اگرچه مسی خود به تنهایی یک تیم است اما همه تیم نیست. این بار نوبت گونزالو ایگواین بود که نقش اصلی را ایفا کند.
مهاجم شماره 9 که از ابتدای جام پایش به گلزنی باز نشده بود اما در برابر بلژیک در مرحله یک چهارم یکی از مهم‌ترین گل‌های زندگی‌اش را به ثمر رساند. گلی که پل صعود آلبی سلسته از مرحله دشوار یک چهارم نهایی شد تا آلبی سلسته بعد از ربع قرن دوباره به نیمه نهایی جام جهانی برسد. گلی که البته یک گل ایگواینی اوریجینال بود،تر و تمیز، بدون فوت وقت، سرضرب و البته دقیق. ضربه جادویی پای راست او در یک لحظه، سرنوشت بازی را تغییر داد.
کلاس جهانی یعنی همین. آرژانتین در نهایت با همان تک گل پیروز شد تا ارزش کار ایگواین بیش از پیش مشخص شود. یک چهارم نهایی دیگر محل تابش شگفتی و حکمرانی «اتفاق» نیست. اینجا بزرگترها و ستاره‌ها تعیین‌کننده ترند. یعنی حتی اگر مثل ایگواین در 4 مسابقه متوالی نقشی در اندازه‌های مجسمه تماشاگر را بازی کرده باشی، می‌توانی با یک ضربه مرگبار، طلسم 24 ساله نیمه نهایی را باطل و ثابت کنی ستاره‌ای. ال پیپیتا، «آرژانتینی واقعی» ناپولیتن‌ها، با موشک پنهان در توپی که کورتوآی شکست‌ناپذیر و چغر را مغلوب نمود، ثابت کرد که مرد بازی‌های دشوار و روزهای مهم است. او درست در لحظه‌ای که باید، مزد اعتماد بی پایان سابه‌یا را داد. شماره 9 بیست و دومین گل ملی‌اش را در چهل و دومین بازی با پیراهن آلبی سلسته به ثمر رساند. یک آمار کم نظیر. ایگواین در بازی با بلژیک اوج هنر خودش را نشان داد و ثابت کرد که او هم می‌تواند به اندازه مسی برای تیمش تاثیرگذار باشد.
تاثیری که در مرحله دشوار نیمه نهایی و در بازی برابر لاله‌های نوشکفته و کمال‌گرای فان خال به شدت می‌تواند عصای دست آرژانتینی‌ها باشد. به ویژه اینکه آنخل دی ماریا فرشته کریستالی آلبی سلسته مثل همیشه رفیق نیمه راه بود و آرژانتین را درست در کلیدی‌ترین مقطع زمانی تنها گذاشت تا ال پیپیتا نقشی کلیدی‌تر و محوری‌تر در ترکیب آرژانتین پیدا کند. آیا قرار است ایگواین در دو بازی پایانی جام نقش قهرمان تازه آرژانتین را ایفا کند؟
