مطلب ارسالی کاربران

به بهانه انتقال احتمالی آندرس اینیستا به لیگ چین؛ لطفا، برای همیشه اینجا بمان

محمد حسین lione... 03/28/2018 - 22:00 مشاهده پروفایل

1,743 مشاهده / 28 دیدگاه

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

سکانس اول(لطفا جایی نرو، اسطوره)

رفتن آندرس اینیستا از بارسلونا مرا خیلی ناراحت می کند. شاید بیشتر از صدای پارس کردن های سگ همسایه ی خانه مادر بزرگم و آن صاحب بدتر از خودش که گاه و بی گاه یا با برادر خود دعوا می کند، یا به پدر نداشته اش فحش می دهد و یا با مادر بیچاره ی خود گلاویز می شود. یا شاید بیشتر از زمانی ناراحتم که کارنامه ی ترم خود را در دست دارم و بعد از کمی دقت، متوجه می شوم که چند درس مهم را افتاده ام. شاید بیشتر از آن پسری ناراحتم که دختر مورد علاقه اش، او را برادر صدا می زند. و هزار شاید دیگر....

شاید در نگاه اول، این مواردی که نام بردم، کمی عجیب و خنده دار به نظر برسد. یعنی ممکن است پیش خود بگویید که رفتن اینیستا، چقدر برایش بی ارزش است. اما باید این مسئله را بگویم که بعد از مشکلات اقتصادی، مرگ اقوام، آلودگی هوا و اشک مادرم، بیشترین چیزی که مرا آزار می دهد همین مواردی است که نام بردم. شاید برای شما خنده دار باشد ولی برای من آزار دهنده ست.

اینکه چرا داستان را از زبان خودم روایت کردم، به خاطر این است که من یک طرفدار بارسلونا هستم. هر چقدر که من ناراحتم، دیگر هواداران بارسلونا نیز ناراحت هستند. در باشگاهی که فراتر از یک باشگاه است، طرفداران قدر اسطوره ها را می دانند. نه کسی را هو می کنند و نه کسی را با اشک روانه ی خانه و سرنوشت خود می کنند. اینجا، مهم ترین چیز احترام به اسطوره هاست و باید یاد بگیریم برای کسی که برایمان شادی به ارمغان آورده احترام و ارزش قائل شویم. حال اگر آن فرد آندرس اینیستا باشد، دیگر اوضاع فرق می کند. آن وقت است که بعد از رفتنتش فقط ناراحت بودن کافی نیست، بلکه باید گریست و سوخت در این عذاب. کسی که یک ملت هنگام تعویض شدنش در سراسر اسپانیا، از جای بر می خیزند و او را تشویق می کنند شایسته ی بهترین هاست.

گویی فوتبال دوباره لحظه های تراژدی زیادی را برایمان کنار گذاشته است. وقتی به خداحافظی توتی نگاه می کنیم که یک ورزشگاه برایش اشک میریزد، وقتی به چهره ی بهت زده ی ده روسی نگاه می کنیم. وقتی چشممان به کودکی می افتد که در نگاه اول اصلا نمی داند فوتبال چیست. اما وقتی توتی را گریان در وسط زمین می بیند و متوجه می شود که باید برای همیشه با اسطوره اش خداحافظی کند، جوری گریه می کند که کودکان در فراق مادر خود می گریند. وقتی به این چیز ها نگاه می کنیم، دلمان میلرزد. هر جور که فکر می کنم، نمی توانم با رفتنش کنار بیایم. درست است که از فوتبال خداحافظی نمی کند اما رفتن از بارسلونا برای یک بلوگرانایی، رفتنش از فوتبال محسوب می شود. نمی خواهیم او هم مثل ژاوی ترکمان کند. درباره ی رفتن لیونل مسی چیزی نمی گویم چون نمی خواهم درباره خداحافظی اش از فوتبال فکر کنم. چون قلمم یاری نمی کند که از رفتنش بنویسم.

به قول مصطفی مستور: اشیا همه چیز را می دانند اما نمی توانند حرف بزنند. شاید اگر می توانستند سخن بگویند، چمن ورزشگاه نیوکمپ حرف های زیادی برای گفتن داشت. می توانست ساعت ها برایمان حرف بزند و اشک عالم را در بیاورد.

چون در این دنیا همه چیز فانی است، پس توقع ماندن تا آخر عمر را از آندرس نداریم. فقط می خواهیم تا پایان عمر فوتبالی اش در بارسلونا باشد. پس تنها خواهش ما هواداران بارسلونا این است که:"لطفا، برای همیشه اینجا بمان!"

سکانس دوم(افتخارات و عناوین)

1x World Cup winner

2010World Cup 2010

1x UEFA Best Player in Europe

2012FC Barcelona

2x European champion

2012EURO 2012

2008EURO 2008

4x Champions League winner

14/15UEFA Champions League

10/11UEFA Champions League

08/09UEFA Champions League