unique silenceنقدی که نوشتی کامل بود. تم فیلمهای شاعرِ سینما تنهایی انسانها و دغدغه ای که داشت، همیشه یونان گذشته و در واقع گذشته بوده که در آثارش دیده میشه که این دومی در این فیلم نمود بیشتری داره. تم تنهایی که در فیلمهای آنجلوپولوس هست از نظر من از جنس سینمای آنتونیونیه اما نه به سردی اون. شاید دلیل اینکه به اندازه آنتونیونی سرد و بی احساس نمی دونمش(فیلمهای آنتونیونی برام به شدت سرد و دوست داشتنی ان برام) بخاطر همون پلان/سکانسهای بی نظیر و قابهای شاهکارش و البته موسیقی همیشه همراه النی هست. در مورد سکانس عروسی در همین فیلم هم به خوبی نوشتی. یکی از ماندگارترین سکانسهای آنجلوپولوسِ برام. در کل عالی بود و تنها نقطه منفی که می تونم بهت بدم عدم صحبت از موسیقی النی هست. نمیشه صحبت از شاعر باشه اما جمله ای درباره النی نباشه. :)
