دهم آذرماه قرعه کشی رقابت های جام جهانی روسیه در کاخ کرملین برگزار خواهد شد. ۳۲ تیم حاضر در جام جهانی امیدوار هستند با بهترین قرعه های ممکن روبرو شوند. با بررسی ۳۲ تیم حاضر در جام جهانی ۲۰۱۸ به استقبال قرعه کشی این رقابت ها می رویم.
روسیه
شیری که تبدیل به گربه شد. نام هایی مانند «لئو یاشین»، «آلبرت شسترنیوف» یا «اولگ بلوخین» ما را به یاد شوروی خوفناکی می اندازد که همیشه یک پای جام جهانی در دهه های ۵۰ تا ۹۰ میلادی بود. آخرین بار در جام جهانی ۱۹۹۰ حاضر شدند. دو بار قهرمانی در رقابت های فوتبال المپیک ۱۹۵۶ و ۱۹۸۸ و سه مدال برنز این رقابت ها در کارنامه شان ثبت شد ولی حالا از آنها روسیه ای مانده که قطعا ضعیف ترین تیم سید اول قرعه کشی جام جهانی است. روسیه میزبان جام جهانی ۲۰۱۸ با مربیگری «استانیسلاو چرچسوف» وارد رقابت ها می شود. او به شدت از زیر تیغ انتقادات هواداران و رسانه های روسی قرار گرفته و حتی شایعاتی در مورد برکناری اش پیش از آغاز جام جهانی به گوش می رسد.
ستاره های روس میلی به مهاجرت به اروپا ندارند. البته مشتری های اروپایی هم سراغ شان نیامده اند. از لیست ۲۷ نفره ای که آخرین بار از سوی سرمربی تیم ملی روسیه اعلام شد، فقط «کنستانتین راوش» عضو تیم کلن آلمان است و «رومان نئوشتتر» در فنرباغچه ترکیه بازی می کند. هر دو بازیکن هم حضور کمرنگ در تیم ملی روسیه دارند.
ستاره روسیه را می توان «ایگور آکینفیف» دروازه بان و کاپیتان این تیم دانست. ۱۰۳ بازی ملی دارد و بالطبع تجربه ای گران. «یوری ژیرکوف» در دفاع چپ تیم ملی روسیه، وزن خط دفاعی این تیم را بالا برده. «فیودور اسمولوف» هافبک هجومی خلاق این تیم است که سال ۲۰۱۰ به صورت قرضی در فاینورد هلند هم بازی کرد، اما دوباره به روسیه بازگشت. «آلکساندر کوکورین» مهمترین عنصر خط حمله تیمش است. ۲۶ سال سن دارد و در تمامی رده های ملی روسیه بازی کرده و حالا با ۱۲ گل زده در تیم ملی بزرگسالان وارد جام جهانی می شود.
نتایج اخیر روسیه در تورنمنت های مختلف اصلا امیدوار کننده نیست. سال ۲۰۱۷ در جام کنفدراسیون ها در گروه خود سوم شدند. از این گروه مکزیک و پرتغال به مرحله بعد صعود کردند و روسیه بالاتر از نیوزلند سوم شد. در جام ملت های ۲۰۱۶ فاجعه ساختند. در گروه B پایین تر از ولز، انگلستان و اسلواکی فقط با یک امتیاز حذف شدند. در جام جهانی آلمان در گروهی بسیار ساده، بلژیک و الجزایر صعود کردند و روسیه با دو امتیاز بالاتر از کره جنوبی سوم شد و به خانه برگشت. روسیه محبوب ترین تیم سید اول این رقابت هاست.
آلمان
نمی توان آنها را مدعی درجه اول قهرمانی جام جهانی ندانست. تاریخچه شان لبریز از موفقیت است. ۱۸ بار حضور در ادوار جام جهانی و چهار مقام قهرمانی که آخرین عنوان در جام جهانی ۲۰۱۴ بود. «یوآخیم لو» سرمربی تیم ملی آلمان تابستان امسال به روزنامه «بیلد» گفته بود که یکی از «مصیبت زده ترین» مربیان کنونی فوتبال جهان است. دلیلش را ستاره های پرشمار آلمان باید دید و سردرگمی «لو» برای به رسیدن یک ترکیب قطعی.
هنوز برای حضور «مانوئل نویر» دروازه بان افسانه ای آلمان در ترکیب این تیم ابهاماتی وجود دارد. «نویر» مصدوم است و شاید حتی به جام جهانی نرسد. اما «رن روبرت تسیلر»، «رومان وایدنفلر» و « مارک آندره تر اشتگن» دروازه آلمان را بیمه می کنند. شش سال قبل «یوآخیم» لو مدعی شد که سه تیم ملی که هر کدام ۲۲ بازیکن دارند پشت تیم ملی وقت آلمان قرار گرفته. این را به خوبی می توان از ترکیب آنها فهمید.
«متس هوملس» و «ژرومه بواتنگ» در خط دفاعی یک زوج بی همتا را تشکیل داده اند. در خط میانی «مسئوت اوزیل» همچنان مهندس واقعی ژرمن هاست. هافبک خلاق آرسنال در آخرین بازی های دوستانه آلمان بخصوص مقابل انگلستانم هم خوش درخشید. کنار او نام هایی مانند «مارکو رویس»، «سامی خدیرا»، «ماریو گوتزه»، «کریم بلعربی» و «تونی کروس» قرار دارند که هرکدام قلب تپنده تیم های باشگاهی شان هستند. آیا از خط میانی آلمان بهتر سراغ دارید؟ در خط حمله یک ستاره ۲۱ ساله به نام «تیمو ورنر» در ده بازی ملی، ۷ گل به ثمر رسانده.
آلمان قاعدتا یکی از بدترین گزینه های ممکن برای همگروهی با هر یک از تیم هایی است که در سیدهای دوم تا چهارم قرار گرفته اند.
برزیل
جمله «آلبرتو تورس» کاپیتان سابق تیم ملی برزیل را به یاد داشته باشید: «پس از جام جهانی، مردم اروپا به سر کار و زندگی خود بر می گردند، اما اینجا، در برزیل، ما فوتبال را نفس می کشیم؛ هر ساعت از هر روز» در جام جهانی ۲۰۱۴ جملاتی روی دیوارها به زبان های انگلیسی، پرتغالی و اسپانیولی نوشته شده بود با این مفهوم که فوتبال، تنها راه رها شدن از بدبختی هاست. وقتی ۷ گل در نیمه نهایی از آلمان خوردند، مصیبت زده ترین کشور مردم دنیا بودند. اما حالا، راه خودشان را پیدا کردند.
طلایی های آمریکای جنوبی، پنج بار قهرمان تمام ادوار جام جهان شده اند. دو نایب قهرمانی، دو مقام سوم و دو بار چهارمی این جام در کارنامه شان است. هشت بار قهرمان کوپا آمریکا بودند و بی تردید بهترین تیم تاریخ ادوار فوتبال روی کاغذ.
برزیل نخستین تیمی بود که به جام جهانی روسیه رسید. آن هم میان غول های آمریکای جنوبی. تیمی که چهار سال قبل تمام زندگی اش را روی هنر نیمار ریخته بود، امروز یک دست ترین تیم قاره آمریکاست. نابغه ای با نام کامل «آدنور لئوناردو باکی» که با نام مختصار «تیته» شناخته می شود. او هرگز بازیکن بزرگی نبود. در یازده سال دوران بازیگری اش به عنوان هافبک میانی فقط شش گل زد و هرگز به اردوهای ملی دعوت نشد. اما در باشگاه های کورینتیانس و اینترناسیونال، چهره ای موفق داشت.
او ناکام ترین برزیل تاریخ را تحویل گرفت و حالا از آنها یک مدعی جدی قهرمانی ساخته است. «الیسون بکر» دروازه بان باشگاه رم سند دروازه تیم ملی برزیل را به نام خودش زده. اما تنها بخش لرزان تیم ملی برزیل است. آنها هرگز در طول تاریخ دروازه بان هایی قابل اعتماد نداشتند. اما برخلاف همیشه، حالا یکی از مستحکم ترین خطوط دفاعی جهان را صاحب شده اند. «دنی آوز» و «مارسلو» بی شک بهترین مدافعان کنونی راست و چپ جهان هستند. در قلب خط دفاعی هم «آلکس ساندرو»، «تیاگو سیلوا»، «میراندا» و «مارکینیوز» را می بینیم. دفاع برزیل آن قدر پرمهره شده که جایی ثابت برای «فیلیپه لوییز» وجود ندارد.
در خط میانی، تلفیقی از قدرت و تکنیک جمع شده است. «کاسیمیرو» هافبک دفاعی رئال مادرید جای ثابتی در تیم ملی برزیل پیدا کرده و «پائولینیو»، «ویلیان»، «دیه گو» و «فرناندینیو» به تناوب کنار او قرار می گیرند.
خط حمله تیمی که به سلسائو (زرد قناری) شهرت یافته با «داگلاس کاستا»، « گابریل ژسوس» و «نیمار» ویرانگر به نظر می رسد. نیمار که تازگی کاپیتانی تیم ملی برزیل را به «دنی آلوز» پس داده، در ۸۳ بازی ملی ۵۳ گل زده. او در ۲۵ سالگی یکی از جدی ترین مدعیان نزدیک شدن به رکورد «علی دایی» آقای گل تاریخ فوتبال جهان است.
پرتغال
پرتغال مهد بازیکنان دو ملیتی است که سرزمین خود را برای بازی ملی تغییر می دهند. «اوزه بیو» ستاره بی بدیل و فخر فوتبال پرتغال، متولد موزامبیک بود. «دکو» در شهر «سائو برناردو» برزیل به دنیا آمد ولی با پیراهن تیم ملی پرتغال بازی می کرد. همین امروز هم «آنتونیو آلبرتو باستوس پیمپارل» ملقب به «بتو» که یکی از دروازه بان های تیم ملی پرتغال است از پدر و مادری برزیلی در پرتغال به دنیا آمده. «پپه» ستاره خط دفاعی شان هم متولد شهر «ماسیو» برزیل است و البته «بروما» هم در گینه بیسائو متولد شد، اما حالا با پیراهن تیم ملی پرتغال به میدان می رود. «نانی» هم در کیپ ورد به دنیا آمده بود.
پرتغال آخرین قهرمان جام ملت های اروپا است. تیمی که با مساوی کردن مقابل حریفانش، به قهرمانی می رسید. آنها حالا با «کرستیانو رونالدو» در فوتبال جهان شناخته می شوند. کاپیتانی با ۳۲ سال سن، ۱۴۷ بازی ملی و ۷۹ گل زده که رکوردی حیرت انگیز در عصر کنونی فوتبال به نظر می رسد. او یکی از کاپیتان هایی است که شانس بالا بردن جام قهرمانی جهان بعد از جام ملت های اروپا را دارد.
«نانی»، «ادر» و «ریکاردو کوارشما» مکمل های خط حمله پرتغال کنار رونالدو هستند. پرتغال در تناسب تیم های سید اول، چندان پرستاره نیست. «ویلیام کاروالیو» هافبک کنونی «سرکل بروژ» بلژیک و «آدریان سیلوا» هافبک کنونی اسپورتینگ شاخص ترین مهره های این تیم در خط میانی هستند.
در خط دفاعی، «پپه» همچنان نقش فرماندهی دارد. هرچند که رئال مادرید او را نخواست تا این فصل را در بشیکتاش ترکیه بازی کند. «برونو آلوز» و «فابیو کونترائو» مهره های کلیدی خط دفاعی تیم ملی پرتغال محسوب می شوند. درون دروازه هم از سال ۲۰۱۰ تا امروز فقط «روی پاتریسیو» دروازه بان اسپورتینگ را دیده ایم. پرتغالی ها او را از نظر وفاداری به اسپورتینگ با «لویجی بوفون» مقایسه می کنند که در بدترین روزها هم حاضر نشد از یوونتوس جدا شود.
«فرناندو سانتوس» با پرتغال دومین جام جهانی زندگی اش را تجربه می کند. او در برزیل سرمربی تیم ملی یونان بود. تیمش را از مرحله گروهی بالا آورد اما در مرحله حذفی مقابل کاستاریکا شکست خورد. پس از جام جهانی برزیل، مردم یونان از سانتوس مانند یک قهرمان استقبال کردند. بعد سرمربی تیم ملی کشورش شد و به قهرمانی اروپا رسید؛ بالاترین عنوانی که در طول دوران مربیگری اش کسب کرده. بسیاری معتقدند او یکی از معدود مربیانی در فوتبال جهان است که قدرت کنترل «رونالدو» در تیمش را دارد. «کریستیانو رونالدو» او را «رهبر» صدا می زند.
آرژانتین
فوتبال آرژانتین یعنی «مارادونا» و «مارادونا» یعنی طغیان. نمی توان سراغ آرژانتین رفت و یادی از ستاره تاریخ فوتبال جهان نکرد. سال ۲۰۰۰ وقتی فیفا «پله» را به عنوان بهترین بازیکن قرن بیستم معرفی کرد، «فرانس بکن بائر» اسطوره فوتبال آلمان گفت: «افتخار بزرگ من، به یادگار گرفتن لباس مارادونا بود. پیراهنش را قاب کردم و به دیوار خانه ام زدم. اگر پله مایل است این پیراهن را به او می دهم تا شاید افتخار واقعی را درک کند.»
حالا هستند کسانی که «مارادونا» را با «لیونل مسی» مقایسه می کنند و بعضی به شدت با این قیاس مشکل دارند. آرژانتین فقط دو بار قهرمان جام جهانی شده و هر دو بار مارادونا را در تیم خود داشت. مارادونا یک بار هم سال ۱۹۹۰ نایب قهرمانی جام جهانی را تجربه کرد. مسی فعلا فقط به همان نایب قهرمانی با پیراهن آرژانتین رسیده است.
آرژانتین در سید اول قرعه کشی جام جهانی قرار گرفته، اما در یک قدمی حذف از جمع ۳۲ تیم حاضر قرار داشت. هت تریک لیونل مسی در آخرین بازی مقابل اکوادور آنها را به روسیه رساند. کاپیتان مسی در ۱۱۲ بازی ملی ۵۵ گل برای کشورش زده. بازی اش در تیم ملی آرژانتین را به هوای بهاری تشبیه می کنند. گاهی آفتابی، گاهی بارانی. او کاملا با لباس آرژانتین غیرقابل پیش بینی است.
درون دروازه آرژانتین «سرخیو رومئو» را می بینیم. دروازه بانی که از او یک واکنش فوق العاده مقابل اشکان دژاگه در جام جهانی ۲۰۱۴ در ذهن ایرانیان باقی مانده است. «مارکوس روخو» و «نیکولاس اوتامندی» بهترین چهره های خط دفاعی مصیبت زده آرژانتین هستند. تیمی که می تواند به راحتی با این خط دفاعی، از نیجریه در یک بازی دوستانه سه گل بخورد. «خاویار ماسچرانو» پیر هم گاهی در خط دفاعی قرار می گیرد و گاهی به عنوان هافبک دفاعی بازی می کند.
«لوکاس بیلیا»، « اور بانگا»، «آگوستو فرناندز» و «فرناندو گاگو» مهمترین هافبک های تیم ملی آرژانتین هستند. در تناسب با تمامی چهار دهه اخیر، این ضعیف ترین خط میانی تاریخ آرژانتین است.
اما در خط حمله با یک ترافیک بی نظیر روبرو می شویم. «مسی» هست، «سرخیو آگوئرو»، «آنخل دیماریا»، «پائولو دیبالا»، «لاتارو آکوستا»، «گونزالو هیگواین»، «کریتسن پاون» هم دعوت می شوند. البته « مائورو ایکاردی» مهاجم آماده تیم اینتر به دلیل آن چه رسانه های اسپانیایی مخالفت لیونل مسی می دانند، به تیم ملی آرژانتین دعوت نمی شود.
آرژانتین همیشه آرژانتین است. حتی اگر نه مدافع داشته باشد، نه هافبک خلاق و نامدار.
بلژیک
سیزده بار حضور در تمامی ادوار جام جهانی و فقط یک بار مقام چهارمی در سال ۱۹۸۶ سهم بلژیک از ادوار جام جهانی بود. بلژیک را با «میشل پرودوم» دروازه بان بلژیک در دو جام جهانی ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ به یاد داریم. او بجز این که سال ۹۴ جایزه بهترین دروازه بان سال جهان را به دست آورد، از سوی فدراسیون جهانی فوتبال هم به عنوان یکی از هشت دروازه بان برتر تاریخ ادوار جام جهانی انتخاب شد.
حالا «تیبو کورتوآ» جانشین «میشل پرودوم» نامدار شده است. دروازه بانی که در چلسی یکی از ارکان موفقیت این باشگاه انگلیسی شده و در ۲۵ سالگی امیدوار است همراه با نسل طلایی بلژیک رکورد ناکامی های فوتبال ملی این کشور را تمام کنند. آنها تا امروز هیچ جامی در جام ملت های اروپا و جام جهانی به دست نیاورده اند.
یک نسل طلایی امروز برای بلژیک بازی می کند. «روبرتو مارتینز» سرمربی بلژیک را باید یکی از خوش اقبال ترین مربیان تاریخ فوتبال جهان دانست. یکی از پرمهره ترین تیم های تمام دوران بلژیک را در اختیار گرفته است. نکته جالب در مورد نیمکت مربیان تیم ملی بلژیک حضور «تیری آنری» به عنوان دستیار «مارتینز» خواهد بود.
بلژیکی ها فقط روی نیمکت پر وزن نیستند. تقریبا بهترین باشگاه های اروپایی امروز از تیم ملی بلژیک سهم دارند. در خط دفاعی، توماس فرمالن عصو بارسلونا است. یان فرتونگن در تاتنهام بازی می کند. «توما مونیه» هم یکی از ستاره های دفاع پاریسن ژرمن است.
در میانه زمین آنها لبریز از ستاره هستند. «اکسل ویتسل» یکی از ستاره هایی است که باشگاه «تیانجین» چین برای خریدش ۱۲ میلیون یورو هزینه کرد. «موسی دمبله» ستاره خط میانی تاتنهام، «کیوین دی بروینه» هافبک منچستر سیتی، «استفان دیفور» هافبک برنلی و «ناصر چادی» ستاره وست بروموویچ یک خط میانی رویایی را تشکیل داده اند. اما آنها در خط حمله از همه جا زهردارتر و کامل تر شده اند.
کاپیتان «ادن آزارد» در چلسی شاخص ترین چهره بلژیک است. او را هم باید یکی از مدعیان بالابردن جام قهرمانی دانست. خودش یک ماه قبل گفته بود: «باید برای قهرمانی در روسیه خوش بینی، خوش شانس و سخت کوش باشیم» وقتی شما «ادن آزارد» را در خط حمله دارید و بعد با سیاهه های از بازیکنانی مانند «روملو لوکاکو» از منچستریونایتد، «دریس مرتنز» از ناپولی ایتالیا، «کیوین میرالس» از اورتون، «دیووک اوریگی» از لیورپول، «کریستین بنتک» از کریستال پالاس و «یانیک فرییرا کراسکو» از اتلتیکومادرید را هم دارید، قاعدتا شب ها آرام نخواهید خوابید. چگونه باید دو یا سه مهاجم از این همه ستاره انتخاب کرد؟
لهستان
احتمالا تعجب می کنید که چگونه «لهستان» در سید اول قرار گرفته است. در این که رنکینگ فدراسیون جهانی فوتبال گاهی ایرادهایی هم داشته و دارد شکی نیست، اما این لهستان را نمی توان دست کم گرفت. آنها در مرحله انتخابی، با هشت پیروزی، یک تساوی و یک شکست بالاتر از دانمارک، مونته نگرو و رومانی به جام جهانی رسیدند. قرعه ساده ای بود، اما آنها هم باثبات بودند.
«روبرت لواندوفسکی» سرشناس ترین بازیکن تاریخ فوتبال لهستان است. کشوری که هشت دوره در جام جهانی حاضر بوده و دو بار در سال های ۱۹۷۴ و ۱۹۸۲ به مقام سوم این رقابت ها هم رسیده بود. «وویتخ شتزنی» حالا دروازه بان تیم ملی لهستان است. پسری که طی دو سال ۷۲ بازی برای باشگاه رم انجام داد و به یوونتوس آمد. اما از ابتدای سال ۲۰۱۷ تا امروز فقط ۵ بار جای «بوفون» درون دروازه یووه ایستاده. «کامیل گلیک»، «ووکاش پیشتچک»، «مچی ریبوس» و «تیاگو رنژل چیونک» شاخص ترین مدافعان لهستان هستند.
در خط میانی، بیشتر از آن که متکی به تکنیک باشند، تیمی قدرتی و دونده هستند. بازیکنانی شوتزن، درگیر، بلند قامت و سرزن. نمونه های بارزش می شوند «یاکوب بلاژ‌کوفسکی»، «کمیل گروشیتسکی» و «گژگوژ کریهوویاک» هستند. کم گل می زنند اما به همان نسبت به هافبک های حریف هم اجازه نفوذ، بازیسازی و اضافه شدن به خط حمله را نمی دهند.
«لواندوفسکی» سرآ»د مهاجمان لهستان است. ستاره ۲۹ ساله تیم بایرن مونیخ آلمان که احتمالا از سال بعد پیراهن رئال مادرید را بر تن کند. با قامتی بلند، اما تکنیکی باور نکردنی. «لواندوفسکی» نخستین بازیکنی بود که چالش گل زدن از پشت دروازه را بین بازیکنان بزرگ جهان به راه انداخت.
«ووکاش تئودورچیک» مهاجم محبوب هواداران در تیم اندرلخت بلژیک، «آرکادیوش میلیک» مهاجم افول کرده ناپولی دو مهاجم کناری «لوا» هستند. خط حمله شان به شدت به لواندوفسکی وابسته شده. تازگی «ماریوش استنپینسکی» مهاجم نانت فرانسه به تازگی به تیم ملی لهستان دعوت شده.
در مورد این تیم یک تعریف ویژه وجود دارد. «آدام ناواوکا» سرمربی تیم ملی لهستان گفته: «از این که ما را میهمان ناخوانده سید اول می دانند خوشحال می شوم. چون بیشتر به ما برای شگفتی ساز شدن انگیزه می دهد.» اما شاید آنها بعد از روسیه، ساده ترین گزینه ممکن برای همگروهی باشند.
فرانسه
بعد از آن نسل طلایی ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۶ این بهترین تیم تاریخ فوتبال فرانسه است. فرانسوی ها تا امروز ۱۴ بار در جام جهانی حاضر بودند و سال ۹۸ که میزبان شدند، جام را در خانه نگه داشتند. دو بار قهرمانی اروپا، دو قهرمانی جام کنفدراسیون ها و یک نایب قهرمانی جام جهانی را می توان بخشی از سیاهه افتخارات تیمی دانست که به «خروس ها» یا «خروس آبی» شهرت پیدا کرده.
«دیدیه دشان» تنها کاپیتان تاریخ فرانسه است که جام جهانی را به عنوان بازیکن بالای سرش برد. او حالا به عنوان سرمربی امید دارد که همین افتخار را در لباسی جدید تجربه کند. او در مورد وضعیت خود در تیم ملی فرانسه گفته بود: «از من می پرسند چرا کریم بنزما را به تیم ملی دعوت نمی کنی. آیا کسی می داند که من باید چه کسی را کنار بگذارم تا بنزما به تیم ملی برسد؟»
سئوال بیراهی هم نیست. «دیدیه دشان» با نسلی باشکوه از فوتبال فرانسه مواجه شده است. «هوگو لوریس» دروازه بان و کاپیتان تیم ملی فرانسه، طی پنج سال اخیر به فوق ستاره باشگاه تاتنهام تبدیل شد. فابین بارتز در مورد «لوریس» گفته است: «نمی گویم هوگو لوریس جای من را در تیم ملی پر کرده یا نه. من معتقدم هوگو لوریس حتی از خود من هم بهتر است.»
در خط دفاعی، نام هایی بزرگ کنار هم قرار گرفته اند. «باکاری سانیا»، «رافائل واران» از رئال مادرید، «لورن کوشیلنی» از آرسنال، «ساموئل اومتیتی» و «لوکاس دینیه» هر دو از بارسلونا. سرمربی فرانسه طی یک سال اخیر بیش از ده مدافع دیگر را هم در این تیم امتحان کرده که نشانه یک دست بودن کیفیت بازیکنان این کشور است.
تصور کنید تیم شما باید چه بازیکنانی در خط میانی داشته باشد که حتی به فکر بازی دادن به «استیون ان زونزی» ستاره سویا اسپانیا هم نیفتید. «پل پوگبا» یکی از گران ترین بازیکنان حال حاضر فوتبال جهان و منچستریونایتد، «بلز ماتویدی» از باشگاه یوونتوس ایتالیا، «موسی سیسوکو» هافبک تاتنهام و یک نابغه به نام «انگولو کانته» از چلسی، خط میانی این تیم را بیمه کرده اند. «ده شان» در مورد کانته گفته بود: «او ستاره ای است که من با مسی و رونالدو عوضش نمی کنم.»
چرا باید انتظار داشت که دوباره «بنزما» به ترکیب تیم ملی فرانسه برسد؟ فرانسوی ها حتی در روزهای اوج هم «دیوید تززگه» و «تیری آنری» را در خط حمله خود داشتند و برای دعوت از «اریک کانتونا» دست و پا می زدند، اما «امه ژاکه» سرمربی وقت تیم ملی فرانسه، جایی برای او باز نمی کرد. حالا کانتونا، هوادار سرسخت «بنزما» شده و گفته مایل است که او را دوباره در تیم ملی فرانسه ببیند.
«آنتوان گریژمان» بهترین مهاجم تیم اتلتیکو مادرید، «الیویه ژیرو» زهردارترین مهاجم آرسنال، «دیمیتری پایت» گلزن فصل قبل وستهام و کنونی مارسی، «عثمان دمبله» پدیده فصل قبل بورسیا دورتمند و کنونی بارسلونا، «کیووین گامرو» در اتلتیکو مادرید، «کینگزلی کومان» مهاجم ۲۱ ساله بایرن مونیخ و «الکساندر لاکازِت» از باشگاه آرسنال فقط بخشی از دارایی های صندوق فوتبال فرانسه هستند. همه مهاجم، همه گلزن، همه تشنه بازی در جام جهانی.
می توان تصور کرد همگروه شدن با فرانسه چقدر دردناک است. تیمی که مدافعان حریف را به جنون می کشاند. آنها دو هفته قبل خط دفاعی و دروازه آلمان را دو بار تسلیم کردند و البته بدشانس بودند که بیش از ۴ بار دیگر به گل نرسیدند. اگر فرانسه را یکی از شانس های مسلم قهرمانی جام ۲۰۱۸ می دانید، کاملا حق با شماست
