20 دقیقه از سوت پایان بازی گذشته بود ولی انگار کسی خیال رفتن به خانه خود را نداشت،همه سرپا ایستاده بودند و یک عبارت را تکرار می کردند"عیبی یوخ".
این صحنه 8 روز پیش در تبریز در استادیوم خانگی قرمزهای تبریزی تکرار شده بود.صحنه عجیبی بود،آنها که به بردن استقلال در تهران عادت کرده بودند اینبار باختند ولی فقط نتیجه را باختند،اخلاق،بازی زیبا،تماشاگرپسند و صد البته جنگ هواداران را بردند.
با دیدن صحنه آخر بازی استقلال و تراکتورسازی،هر دنبال کننده فوتبالی ناخودآگاه یاد این جمله جان تری در مورد لیورپول می افتد. " در آنفیلد وقت برای فوتبال بازی کردن نیست. در آنفیلد باید بشینی و لذت ببری".
در چند سالی که پرشورها به لیگ برتر صعود کرده ند این تیم را یکبار با بارسلونا و یکبار با لیورپول مقایسه کرده ند.ولی این باشگاه قرمزپوش شهر تبریز در بارزترین نقطه تفاوت خود با سایر تیم ها،با لک لک های بندر آنفلید مشترک است.بله درست حدس زدید؛در وفادارای و حمایت هوادارانشان،در پرشوری طرفداران دو آتیشه شان،در سبک متفاوت تشویق هایشان،در گفتن "عیبی یوخ هایشان"،در گفتن "you ll never walk alone" هایشان.
تراکتورسازی تبریز در یکی از بدترین شروع های خود در لیگ برتر از سه بازی اول خود هیچ امتیازی بدست نیاورده است ولی در آخر بازی این هواداران قدرشناس و فوتبال فهم این تیم هستند که عاشقانه از تیم خود حمایت می کنند.در طول چند فصلی که پرشورها در لیگ برتر حضور دارند همه اهالی فوتبال ایران با هم به این نقطه نظر مشترک رسیده ند که هواداران تراکتورسازی تبریز از نظر درک فوتبالی و مسایل روانشناسی فوتبال در سطح بسیار بالایی هستند آنها اولین شعاری که بعد از گل خوردن از تیم حریف سر می دهند شعار عیبی یوخ می باشد که این عبارت در واقع بمبی از انگیزه را در بازیکنان و کادرفنی برای جبران ایجاد می کند و یا وقتی بازیکنی اشتباه می کند بجای تحقیر او با گفتن عیبی یوخ روحیه جدیدی در او می دمند.بله این ها هواداران واقعی فوتبال هستند اینها بهتر از هر کسی به فلسفه فوتبال پی برده ند،فهمیده ند فوتبال فقط نتیجه نیست بلکه فقط یک قسمت آن،نتیجه است.
آنها بعد از باختی که مقابل استقلال در تهران متحمل شدند هیچ شعاری علیه مدیریت،سرمربی و بازیکنان سر ندادند زیرا خوب می دانند که همه اینها وظیفه خود را بدرستی انجام داده ند آنها برای چندمین بار شعار"عیبی یوخ " را با صدایی به بلندی عظمت باشگاهشان سر دادند تا از تلاش های قرمزهای تبریز تشکر کرده باشند.آنها ساعت ها مانده به شروع بازی حمایت خود از تیم محبوبشان را اعلام کردند در طول بازی بارها جنگ دسیبل هواداران دو تیم را بردند و در جالب ترین و در بهترین زمان ممکن درس وفادارای به لوگوی صنعتی باشگاه خود را به همه مسافران لیگ برتر نشان دادند.آنها تشویق کردند نه بهترین بازیکن خود را،بلکه یکی از پراشتباه ترین بازیکنان خود را مورد نوازش پدرانه خود قرار دادند.آنها گروسیان را تشویق کردند تشویق هایی که اشک های گروسیان جوان را در تهران درآورد تا این بازیکن جوان و کم تجربه برای ادامه لیگ از نظر روانی تغذیه شود و شاید آخرین سناریو از اشتباهات این دروازه بان آینده دار باشد.
اگر هواداران لیورپول شعار "تو تنها قدم نخواهی زد"را می سرایند هواداران تراکتورسازی واقعا نمی گذارند تا تیم محبوب خود تنها قدم بردارد.
نویسنده:منوچهر محمدیان
