arvin mچه جالب!اتفاقا همین دیشب فیلمو دیدم! این فیلم از لحاظ محتوایی خیلی غنیه هرچند از لحاظ فرم ایراداتی داره،مفهوم این فیلم به شدت عمیقه و وارد زیرلایه های ناخودآگاه روانی و غریزی آدم میشه،از قبیل میل انسان به خشونت که در طبیعت حیوانی انسان نهفته است و به خوبی در نظریه داروین مطرح شده،به قول فروید "تمدن" از وقتی شروع شد که انسان ها یاد گرفتند به جای سنگ کلمه پرتاب کنن،توی صحنه ای که توی ماشین افسره داره با دی کاپریو حرف میزنه نمونه ی خوبی از این مطالب رو میتونی ببینی،علاوه بر این مسئله حقیقت هم مطرح میشه تو این فیلم،این فیلم مثل فیلم ممنتو و یا اینسپشن(هر دو از نولان) دائم بین مرز حقیقت و توهم حرکت میکنه و بیننده خیلی جاها مردد میشه که الان حقیقته یا توهم! و این سیلان حقیقت،خودش حقیقت دنیای پسامدرنیته ی امروزه،همچنین این مسئله که انسان چنان از حقیقت بیزاره که خودش رو پشت دروغ های خودساخته پنهان میکنه.
علی ای حال علاوه بر نکات مثبت محتوایی از لحاظ فرم ایراداتی داشت،مثل دیالوگای کلیشه ای و بسیار "رو"،همچنین تلاش کارگردان برای سورپرایز کردن مخاطب باعث ایراداتی توی ساختار فیلم شده بود،برای مخاطب حرفه ای که هنوز فیلم به وسط نرسیده متوجه شده دی کاپریو خودش بیمار روانیه باقی بازی ها خوب طراحی نشدن و اصلا نتونسته همچین مخاطبی رو به تردید بندازه.
در کل نمره ی بدی نمیگیره این فیلم از نظر من.
