سایه مسیحﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﻤﺨﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻦ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ؟
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺳﺖ ﻫﻮﺍ؟
ﯾﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ؟
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺁﻩ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﺖ ﺳﯿﺎﻩ
ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻔﺲ
ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ
ﺭﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﮕﻪ
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﮐﻮﺭﺳﻮﯾﯽ ﺯ ﭼﺮﺍﻏﯽ
ﺭﻧﺠﻮﺭ
ﻗﺼﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺳﺖ
ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ
ﺭﻧﮓ ﺭﺥ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻫﺮﮔﺰ
ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﻫﻢ
ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻧﯿﻨﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺍﻧﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﮐﺰ ﺩﻡ ﺳﺮﺩﺵ ﻫﺮ ﺷﻤﻌﯽ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﺑﺎﺩ ﺭﻧﮕﯿﻨﯽ
ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻣﻦ
ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﯿﺰﺩ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ
ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ
ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺭﺍﺯ ﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺎﺭ
ﺑﺎ ﻋﺰﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ؟
ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﻭﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ
ﺩﺍﻍ ﺑﺮ ﺩﺍﻍ ﻣﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺪ ؟
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﭘﻨﺠﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ
ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﺑﮕﯿﺮ
ﻭﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﭙﺮﺱ
ﮐﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﻏﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻧﺪ ؟
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﺧﻮﻥ
ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﮐﻬﮑﺒﻮﺗﺮﻫﺎ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺳﺤﺮ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﻣﯽ ﺁﻏﺎﺯﻧﺪ
ﺟﺎﻥ ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻣﺮﺍ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺒﺮ
ﺁﻩ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﮐﻪ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯﺍﻥ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻏﻢ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯﻧﺪ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﯿﺮﻕ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ
ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ
ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﻣﻨﯽ
ﯾﺎﺩ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺭﻓﯿﻘﺎﻧﻢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻬﺒﺎﺵ
ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻦ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﻤﺨﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻣﻦ
