برای معجزه وستفالن و سکوت دردناکش؛«تو» هیچگاه تنها قدم نخواهی زد
بهت و سکوت، آنهم در زیگنال آیدونا پارک که همیشه در حال انفجار است عجیب‌ترین پدیده ممکن است. برای مایی که از تلوزیون بازی را تماشا می‌کردیم یک علامت سوال بزرگ بالای سرمان ایجاد شده بود. پس کجاست آن دیوار زرد؟ هیاهوی کرکننده این استادیوم را چه شده؟ چرا بازیکنان این‌قدر بی‌انگیزه به توپ ضربه می‌زنند؟
وقتی جستجو می‌کنیم متوجه می‌شویم درگذشت یک هوادار به علت حمله قلبی حین بازی، وستفالن را در شوک و سکوت فرو برده است. خبری که ما را هزاران کیلومتر این سوتر تحت تاثیر قرار می‌دهد.
حالا همه چیز برایمان روشن می‌شود. این که وستفالن هنوز هم خاص‌ترین استادیوم جهان است. عاشق‌ترین مردان دنیا در این شهر زندگی می‌کنند. پرچم‌های زرد نیمه برافراشته شدند و بعد از گل دقیفه 73 شینجی کاگاوا هیچ‌کس خوشحالی نمی‌کند.
هیچ‌کس حوصله ندارد سر کسی فریاد بکشد. پس همه هشتادهزار نفر حاضر در استادیوم یک‌صدا سر روزگار فریاد می‌کشند و می‌گویند: «تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد.» همه به افتخار تماشاگر 88 ساله‌ای که دقایقی پیش جانش را از دست داده بود اشک می‌ریختند و سرود می‌خواندند. می‌خواندند:
«وقتی از طوفان می گذری
سرت را بالا بگیر
و از تاریکی نترس
در پایان طوفان
آسمان طلایی وجود دارد
و صدای زیبای آواز چکاوک
به راهت در میان باد ها ادامه بده
به راهت در میان باران ادامه بده
اگر رویاهات در آستانه فروپاشی قرار گرفت
ادامه بده.ادامه بده
با امیدی در قلبت
تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد»
@footballismylife
بازیکنان هم با هواداران همراه شدند. همه در یک صف رو به روی دیوار زرد ایستادند و این شعار را با آن‌ها زمزمه کردند.
این معجزه وستفالن بود. معجزه‌ای که نشان داد چیزی مهم‌تر از پیروزی هم در فوتبال وجود دارد؛ عشق! اتفاقات روز گذشته، به خوبی رابطه عاشقانه هواداران و بازیکنان و فوتبال را نشان داد.
