طرفداری- وقتی آرسن ونگر را بیرون از ورزشگاه ببینید، متوجه خواهید شد که او تا چه حد عاشق هدایت آرسنال است. باشگاهی که ماه آینده پس از ۲۲ سال آن را ترک می کند. او فکر می کرد که بهترین شغل دنیا را دارد. مربیانی مثل ژوزه مورینیو، جام های بیشتری برده اند اما صرفا موقتی بوده اند. صرفا یکی از قدرت های درگیر زیادی که داخل یک باشگاه بزرگ مرکزیت پیدا می کنند. ونگر آخرین مربی "توتال" بود، کسی که هر روز از نظر روانی، از چرخاندنِ یک باشگاه مدرن و بزرگ لذت می برد. او می توانست آینده آرسنال را جلوتر ترسیم کند.
ونگر بازی ها را در نیمکتش اخمو سپری می کرد و بدون ذره ای اشتباه، کنفرانس های خبری را با فروتنی طعنه آمیزی پشت سر می گذاشت. اما در بارِ هتل های ۵ ستاره، جایی که فوتبالی ها گردهم می آمدند، همیشه مرکز گروه بود، داستان های بامزه ای را در زبان های مختلفی می گفت یا خیلی دقیق به ایده های یک نفر گوش می داد یا چیزهای دیگر. حتی در دهه ششم زندگی اش، فوت-والیِ پرانرژی ای را در سواحل ریو دو ژانیرو پشت سر می گذاشت. هر باخت با آرسنال، ذره ذره نابودش می کرد اما صبح بعد از بازی، ونگر را در اتاقش می دیدید که با لذت فراوان در حال خواندن آمار مربوط به بازی است. او خیلی کم برنده بزرگی بود اما آرسن ونگر، همیشه جذابترین مرد فوتبال است.
وقتی مرد فرانسوی گمنام و عینکی در سال ۱۹۹۶ هدایت آرسنال را برعهده گرفت، انگلیسی ها در موردش شک و شبهات زیادی داشتند. تنها طی چندماه، او فوتبالشان را تغییر داد. ونگر بعدها در این باره گفت:
حس می کردم در حال باز کردن در[ لیگ انگلیس] به دیگر نقاط دنیا هستم.
فوتبال انگلیس در آن زمان هنوز سوراخ های زیادی را از نظر آگاهی به ونگر ارائه می داد تا از آنها استفاده کند. برای مثال، رژیم غذایی آرسنال قبل از ونگر شامل صبحانه انگلیسی قبل از تمرین می شد. یک بار بازیکنان بعد از بازی، مسابقه خوردن گذاشته بودند که استیو بولد، مدافع وسط تیم با خوردن ۹ وعده غذا برنده شده بود. ونگر که ذاتِ اعتیاد به کارش در زمان مربیگری در فوتبال ژاپن برانگیخته شده بود، رژیمی ژاپنی به بازیکنان معرفی کرد که شامل سبزیجات بخارپز و ماهی می شد. او، مینی بارهای بازیکنان در هتل را خالی کرد. اگرچه ونگر در سایر حوزه ها هم پیشگام شد. ونگر در انگلیس، استفاده از کراتین را جا انداخت. او از دهه ۸۰، از آمار برای تحلیل نمایش بازیکنان استفاده می کرد. و البته بالاتر از همه، ونگر به عنوان کسی که بدون مرز به دنیا آمده است، بازار نقل و انتقالات بین المللی را می شناخت. این مسئله او را در زمانی که حتی کمتر مربی انگلیسی زحمت حضور در جام جهانی را به خود می داد، وی را خاص کرد.
ونگر فهمید پاتریک ویرا، بازیکن ذخیره میلان و تیری آنری، بازیکن ذخیره یوونتوس فوق العاده هستند. متوجه شدن این مسئله، نیازی به جادو نداشت. هواداران آرسنال تنها بعد از ۴۵ دقیقه از اولین بازی پاتریک ویرا در برابر شفیلد ونزدی در سال ۱۹۹۶، این موضوع را فهمیدند. در آن زمان هیچکدام از رقبای انگلیسی ونگر، اسم پاتریک ویرا را نشنیده بودند. به عنوان کسی که ذاتا معلم بود، ونگر می توانست چیزی را ببیند که حتی خود بازیکن هم در خودش نمی دید. او تیری آنری را که در آن زمان وینگر بی ثمری بود، قانع کرد که می تواند یک مهاجم مرکزی گلزن باشد.
بین سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴، آرسنالِ ونگر سه بار فاتح لیگ برتر شد و باشکوه ترین فوتبال را در تاریخ باشگاه بازی کرد. اما مشکلِ بزرگ بدعت گزاران این است که رقبا آنها را کپی می کنند. ایده های ونگر خیلی زود تبدیل به بهترین سیستم در فوتبال شدند. او در سال ۲۰۰۳، وینگر پرتغالی و جوانی را شناسایی کرد، او را به لندن آورد و پیراهن آرسنال با نامش را به وی داد و متقاعدش کرد که با توپچی ها قرارداد امضا کنند. ولی منچستریونایتد کریستیانو رونالدو را کشف کرد و مبلغ انتقال را بالا برد.
در همان تابستان، رومن آبراموویچ چلسی را خرید. پولِ نفت به فوتبال سرازیر شد و آرسنال را کنار زد. این مشکل را ونگر به فرانسوی ترین شکل ممکن، دوپینگ مالی خواند و گفت که ناعادلانه است که پول می تواند بازی های فوتبال را ببرد. با این حال ونگر خیلی نزدیک بود که جام نهایی را هم ببرد، جامی که لیاقتش را هم داشت. در فینال لیگ قهرمانان اروپای ۲۰۰۶، آرسنال تا ۱۵ دقیقه به پایان بازی، یک بر صفر از بارسلونا پیش بود اما در نهایت بازی را ۲-۱ باخت. یک سال بعد، یک ردیف جلوتر از ونگر در آتن، فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۷ بین میلان و لیورپول را دیدم. زمانی که بازیکنان میلان در حال دریافت مدال طلای خود بودند، او دستهایش را محکم روی هم گذاشته بود و گفت:
می بینید! شما تنها برای بردن لیگ قهرمانان به یک تیم معمولی نیاز دارید.
لحظه او هرگز از راه نرسید.
در آخرین فصل هایش خیلی شبیه خودش شد. هیچکس در باشگاه قدرت این را نداشت که ایده های عجیب ونگر را بررسی کند. نفرتِ او از خرج کردن پول، باعث شد آرسنال ۱۴۴.۳ میلیون پوند ذخیره کند. بیشترین عدد در فوتبال! به عنوان یک مربی تا پایان، ونگر به خریدن استعدادهای جوانی که می تواند آنها را شکل دهد و معدود بازیکنان گرانی که می توانستند بردن جام را تضمین کنند، ادامه داد. وی اغلب شاهد این بود که تیم های پولدارتر، محصولات جوانش را نابود می کنند و در برهه ای، ونگر مانند بدعت گذارانِ پیری به نظر می رسید که سردرگم شده اند. تقریبا هیچکس نمی تواند دو بار پیشگام در چیزی باشد.
هیچکس دیگر نخواهد توانست قدرت آرسن ونگر در یک باشگاه ورزشی را داشته باشد. آرسنال برای جانشینی او چند نفر را استخدام خواهد کرد. برای همه شکست ها، آرسن ونگر، ذهن اصلی ای بود که فوتبال را تغییر داد.
