طرفداری - از هر ایتالیایی که جام جهانی 1990 را به یاد دارد، بپرسید و او به شما خواهد گفت که دردناک ترین شکست 30 سال اخیر آتزوری در نیمه نهایی جام جهانی 1990 مقابل آرژانتین بود. نه فینال جام جهانی 1994، نه گل طلایی دیوید ترزگه در یورو 2000 و نه حتی شکست ناجوانمردانه مقابل کره جنوبی در جام جهانی 2002. شکست در ناپل، دردناک تر و غیرقابل هضم تر بود.
دلیل آن واضح بود. آن شکست در خاک ایتالیا اتفاق افتاد و مقابل دیگو مارادونا بود و آن هم در شرایطی که ایتالیا یک تیم فوق العاده بود و می توانست چهارمین قهرمانی خود را در خاک خود جشن بگیرد. هیچکس در آن شکی ندارد که دیگو در ناپل چیزی مانند خدا بوده و هست و هر کودکی که در آنجا متولد می شود، در اولین کلمه هایش نام مارادونا را یاد می گیرد.
ایتالیا تحت هدایت آنزلیو ویچینی به راحتی با آن گل فوق العاده روبرتو باجو چکسلواکی را شکست داد. مقابل امریکا، اتریش، اروگوئه و ایرلند نیز سربلند از میدان بیرون آمد تا به نیمه نهایی رسید. معروف است که والتر زنگا 450 دقیقه در جام جهانی بدون دریافت حتی یک گل خورده به کارش ادامه داد.
تمام بازی های ایتالیا در المپیکوی رم برگزار می شد اما قرار شد بازی های نیمه نهایی یکی در ناپل و یکی در تورین برگزار شود تا دوباره فینال در المپیکو باشد. طبق قرعه کشی، قرار شد بازی نیمه نهایی ایتالیا و آرژانتین در ناپل برگزار شود. ایتالیایی های شمالی خرافاتی شهرهای میلان، تورین و رم می دانستند که این طالع، بد یُمن خواهد بود.
بازی مقابل هر تیمی در ناپل برای ایتالیا مشکلی نداشت. در واقع حتی بازی مقابل هر آرژانتین دیگری نیز در ناپل مشکلی نداشت اما این آرژانتینِ دیگو مارادونا بود. مارادونایی که در جنوب ایتالیا چیزی از خدا کمتر نداشت و ذهن و روان آنها را کاملا تحت کنترل داشت.
در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی، در یکی از جنجالی ترین مصاحبه های زندگی اش از مردم ناپل خواست ملی گرایی خود را کنار بگذارند و از او و آرژانتین حمایت کنند. مارادونا در حالی که می دانست جنوبی ها دل خوشی از ایتالیا و شمالی ها ندارند، آتش را زیر خاکستر کرد و بنزین روی آن ریخت.
مصاحبه مارادونا کار خودش را کرد. جو سن پائولو هرگز مانند المپیکوی رم نبود. سراسر ورزشگاه پرچم مارادونا در دست همه هواداران ناپلی بود.
در 20 دقیقه ابتدایی، با گل اسکیلاچی، ایتالیا جلو افتاد. والتر زنگایی که 450 دقیقه گل نخورده بود و یکی از بهترین تورنمنت های ورزشی اش را سپری می کرد، اشتباه کرد تا آرژانتین گل تساوی را به ثمر برساند. او روی یک سانتر از سمت چپ، در حالی که نیاز نبود از دروازه خارج شد تا کلودیو کانیگیا راحت ترین گل ممکن را به ثمر برساند.
ضربه آزاد روبرتو باجو در وقت های اضافه فوق العاده بود اما سرجیو گوئه گوچه آ به زیبایی توپ او را مهار کرد. بازی به پنالتی کشید و 6 پنالتی اول تبدیل به گل شد. روبرتو دونادونی، وینگر میلان پنالتی اش را از دست داد و از ناراحتی نقش بر زمین شد و پنالتی آرژانتین باید توسط دیگو مارادونا به ثمر می رسید. او در یک چهارم نهایی مقابل یوگسلاوی پنالتی اش را خراب کرده بود اما مارادونا کسی نبود که پنالتی های زیادی از دست بدهد. با آرامش دورخیز کرد و توپ را به گوشه پایین دروازه فرستاد و آن شادی کلاسیک. دیگوی کلاسیک.
آلدو سرنا در پنالتی پنجم باید گل می زد تا ایتالیا را در بازی نگه دارد اما یک پنالتی بد باعث شد گوئه گوچه آ به راحتی آن را مهار کند. ایتالیا در خاک خودش حذف شد. پس از بازی، انتقادها از ویچینی بسیار زیاد شد. زوج باجو-اسکیلاچی باعث شده بود ایتالیا به نیمه نهایی برسد اما در بازی مقابل آرژانتین، ویچینی ترجیح داد جانلوکا ویالی را به جای باجو از ابتدا به میدان بفرستد. استدلال ویچینی این بود که بودای کوچک از نظر بدنی کاملا آماده نبود اما خدای ایتالیایی ها بعدها گفت من حاضر بودم علف بخورم اما بازی کنم. من فقط 23 سالم بود!
ایتالیایی ها و مخصوصا شمالی ها کینه سختی از مارادونا به دل گرفتند زیرا سن پائولو را وادار کرد تا ایتالیا را تشویق نکنند و به نوعی بازی در خانه ایتالیا برگزار نشد. پس از پیروزی، ایتالیایی ها خانه اش را در ناپل سنگباران کردند. رسانه های ایتالیایی که تا آن زمان دیگو را دوست داشتند و بر حاشیه هایش سرپوش می گذاشتند، دیگر تحمل زیادی نداشتند و جنجال های زندگی شخصی او را افشا کردند. در مارس 1991، به دلیل استفاده از کوکائین مجرم شناخته شد. این در حالی بود که دیگو در تمام 7 سال حضورش در ناپولی از کوکائین استفاده می کرد.
واقعیت این است که در ایتالیا، دیگو مارادونا دیگر فقط برای ناپلی ها خدا بود. او در طول سال های بعد حتی یک خوشامد خشک و خالی هم از طرف شمالی ها دریافت نکرد و ناپولی 28 سال است که اسکودتو را کسب نکرده است.
