طرفداری- بلیز ماتویدی، هافبک 30 ساله و ملی پوش فرانسوی یوونتوس که در تابستان از پاری سن ژرمن به این تیم ملحق شد، در مصاحبه ای مفصل با اکیپ از چگونگی دوران حضورش در تورین، نژادپرستی در فوتبال و رابطه اش با جیجی بوفون گفت:
وقتی بچه بودم، بازی بازیکنان بزرگ را دنبال می کردم. باجو، دل پیرو، تورام، داویدز و بوفون الگو های من بودند. برای من، یوونتوس نمادی از کلاس و پرستیژ بود. آن پیراهن سیاه و سفید، ابهت و احترام زیادی داشت. بازی یوونتوس و پاری سن ژرمن در جام یوفای 1997 را به یاد می آورم. از آن جایی که بزرگ شده ی پاریس بودم، در آن دیدار حامی پاری سن ژرمن بودم که در نهایت، یوونتوس در مجموع 6-1 پیروز شد و آن ها تیمی فوق العاده بودند. پیوستن به یوونتوس؟ برای این کار با پل پوگبا صحبت کردم و او چیزهای بسیار خوبی از این باشگاه، از جمله اشتیاق به کسب قهرمانی، استانداردهای بالا و سطح اخلاقی و نظم این تیم به من گفت. از پاتریس اورا نیز اطلاعاتی خواستم و او نیز به من چیزهای خوب زیادی گفت. دیدیه دشان، سرمربی تیم ملی فرانسه نیز که زمانی در یوونتوس حضور داشت نیز در این باره با من صحبت کرد.
او در ادامه در خصوص حضور در آزمایش پزشکی یوونتوس صحبت کرد:
در اولین روز حضورم در تورین، به جی مدیکال، مرکز پزشکی یوونتوس رفتم و شوکه شدم زیرا تجهیزات و کادر پزشکی فوق العاده ای در آن جا حضور داشتند. همان جا متوجه شدم که چیزی در این باشگاه بر پایه شانس پیش نمی رود و همین نشانه ای از تیمی بزرگ است. چند دکتر را در مرکز جی مدیکال دیدم. حتی اگر دست تان دچار مشکل می شد، جای نگرانی وجود نداشت چون حتی برای دست هم، پزشکی آن جا حاضر بود. پس از تست پزشکی، در سالن بدنسازی چندان کار نکردم زیرا ما فرانسوی ها، استثنائاتی داریم و دوست نداریم تا در خارج از تمرین، خیلی زیاد تلاش کنیم.
ماتویدی در خصوص ذهنیت برنده یوونتوس و این که چنین مسئله ای، واقعی است و تنها یک شعار نیست، صحبت کرد:
این درباره موضوعی از یک نیاز دائمی است. الگری، سرمربی تیم همواره از ما چیزهای بیشتری می خواهد. وقتی شما در تیم خود مربی ای داشته باشید که همیشه به شما بگوید که اوضاع خوب است، با کسب رضایت از این موضوع دیگر تلاش نمی کنیم. او همواره به ما می گوید که تلاش تان کافی نیست و ما را مجبور می کند تا پیشرفت کنیم، سپس ما با انگیزه ای بالا روی تاکتیک ها کار می کنیم. برای سرمربی تیم خود احترام بسیار زیادی قائل هستیم. پیش از هر بازی، هواداران ما، سرود "وینچره" را بارها و بارها شور و هیجان زیادی می خوانند. حس می کنم که کاملا به این سرود وابسته ام. شما می توانید بدون برد راضی باشید اما با کسب برد، رضایت دو چندان می شود. تیم همیشه نسبت به بازیکنان قوی تر و ارجح تر است. این چیزی است که شما در باشگاه های بزرگ یاد می گیرید. این چیزی بود که پاتریس اورا هنگام پیوستن به یوونتوس به من گفت. او گفت که بلیز، یوونتوس به تو نیاز دارد. پَت، راست می گفت. یوونتوس، باشگاهی بود که برای ادامه پیشرفت و حضور در یک باشگاه سطح بالای اروپایی و تیم ملی، به حضور در آن نیاز داشتم. در این سن، به چنین چیزی نیاز داشتم. اگر فوتبالم را بدون حضور در باشگاهی خارجی به پایان می بردم، در آینده ناامید می شدم. این یک تجربه فوق العاده است زیرا هر کسی نمی تواند در یوونتوس بازی کند.
هافبک پرتلاش بیانکونری در خصوص اولین برخورد جالب خود با بوفون افزود:
به تیمی آمدم که شش اسکودتوی پیاپی را فتح کرده بود و اخیرا در فینال لیگ قهرمانان حضور داشت. همچنین یک بازیکن در این تیم حضور دارد که فاتح جام جهانی شده است، اگرچه من بازیکنی بین المللی هستم و همراه با فرانسه و پاری سن ژرمن در میدان های بین المللی عملکرد خوبی داشته ام. خوشبختانه، هم تیمی های من که بازیکنانی با کیفیت و باتجربه هستند، استقبال گرمی از من کردند. میرالم پیانیچ و مهدی بن عطیه، با من فرانسوی صحبت می کردند. بوفون نیز استقبال گرمی از من کرد. من او را به عنوان یک بازیکن می شناختم اما نمی دانستم که چه مرد بزرگی است. او فوق العاده قابل احترام است. نخستین ارتباط بین من و بوفون، یک بوسه بود! او مرا بوسید و من واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم. بوفون یک بازیکن فوق العاده حرفه ای است. او نماد باشگاه است و هیچ کاری را به شانس واگذار نمی کند، این به خاطر قدرت و استعداد اوست.
وی در مورد بهترین بازیکنان یوونتوس از نظر خود نیز صحبت کرد:
میرالم پیانیچ و پائولو دیبالا دو بازیکنی هستند که در تمرینات مرا بسیار تحت تاثیر قرار دادند. دیبالا چند سالی جوان تر است و می تواند در آینده به بازیکن بسیار بزرگی تبدیل شود. او در کار با توپ یک نابغه است. میرالم نیز مهارت بالایی دارد و هنوز چند سال می تواند در بهترین سطح بازی کند. وقتی در کنار پیانیچ بازی می کنید، متوجه می شوید که او یک بازیکن استثنایی است. او می داند که چگونه گل بزند، دریبل بزند، شوت بزند و پاس بدهد. بدون در نظر گرفتن بوفون، این دو کسانی هستند که بیش از همه مرا تحت تاثیر قرار داده اند و البته تمام بازیکنان تیم، سطح بسیار خوبی دارند.
ماتویدی در خصوص نژاد پرستی در فوتبال ایتالیا گفت:
همه هواداران ایتالیایی نژاد پرست نیستند. در استادیوم های زیادی بازی کرده ام و این اتفاق تنها دو بار افتاده است. دو بار بسیار زیاد است اما نژادپرستان در استادیوم های ایتالیا، اقلیت را تشکیل می دهند. مسلما شعار های نژادپرستانه مرا آزار می دهد. چنین چیزهایی نباید در فوتبال دیده شود. اما از ایتالیایی ها و به خصوص از رسانه های ایتالیایی، حمایت های زیادی دریافت کردم. آخرین بار در کالیاری چنین چیزی اتفاق افتاد و نمی دانم که این موضوع بازهم تکرار خواهد شد یا خیر. در بازی با کالیاری، می خواستم از زمین بیرون بروم اما سپس به هم تیمی هایم فکر کردم و فهمیدم که نمی توانم آن ها را تنها بگذارم زیرا آن ها به همراه باشگاه، خیر خواه من هستند. هدف من از پوشیدن پیراهن یوونتوس، کمک به تیم است. این دلیلی بود که در زمین ماندم و فکر می کنم که بازهم چنین چیزی تکرار شود، در زمین خواهم ماند و به تیمم کمک خواهم کرد. مادرم به من توصیه کرد که شعارها را نادیده بگیرم و روی کارم تمرکز کنم. به حرف مادرم گوش می کنم.
