طرفداری- اگر نگاهی به آمار تیم منچسترسیتی در هفت بازی اخیر بیندازیم در می یابیم کمترین موقعیت گل برای شاگردان گواردیولا در بازی مقابل آرسنال بوده است. میانگین موقعیت های گل در این هفت بازی نزدیک به 20 است، در حالی که آنها در این بازی 12 موقعیت به دست آوردند. یعنی 8 موقعیت کمتر از میانگین! اما در مقابل، نسبت گل های به ثمر رسیده به تعداد موقعیت گل ایجاد شده در این مسابقه با اختلاف یک درصد در جایگاه دوم هفت بازی مذکور قرار دارد.
بنابراین می توان نتیجه گرفت، آنچه در این بازی اختلاف و برتری منچسترسیتی را بر آرسنال رقم زد، تعداد موقعیت گل بالا (در مقایسه با سایر بازی های منچسترسیتی) نبوده، بلکه کلید این برتری استفاده درست آنها از موقعیت های به وجود آمده است.
اولین سوال اینجاست که آرسنال چگونه در برابر حریف مانع ایجاد موقعیت شد؟ در درجه اول دوندگی مستمر شاگردان ونگر زمانی که حریف پا به توپ بود به صورت مداوم فضا را برای پاس دادن آنها کوچک می کرد. زمان حمله و حرکت آبی های منچستر به سمت دروازه آرسنال، اولویت جلوگیری از ارسال پاس های عمقی بود و برای بستن مسیر پاس های عرضی تلاشی نمی شد. هر بازیکن پا به توپ یک مدافع مستقیم داشت که سعی می کرد با تحت فشار گذاشتن او، مالکیت توپ را از او بگیرد و تعدادی از مدافعین بین دروازه خودی و توپ در مسیرهای احتمالی پاس های عمقی حرکت می کردند. با این روش آرسنال سعی می کرد توپ را از دروازه دور نگه دارد و اجازه ایجاد موقعیت به حریف ندهد.
اما سیتیزن ها چگونه این گره را باز کردند؟ استفاده کمتر از پاس عرضی. نشانه گرفتن عمق دفاع حریف. حرکت بدون توپ و پاس. استفاده از پاس های بلند و هوایی به خصوص از طریق دروازه بان. استفاده از ضربات شروع مجدد. از آنجایی که شاگردان ونگر برای قطع کردن پاس های عرضی تلاش نمی کردند بنابراین استفاده از آنها تاثیری در باز کردن دفاع آرسنال نداشت. شاگردان گواردیولا به جای استفاده پی در پی از پاس عرضی و تلاش برای باز کردن دفاع حریف به این روش، تلاش می کردند منافذ رسیدن به عمق دفاع را پیدا کنند. هر چند با دوندگی بازیکنان آرسنال در ابتدا این طرح جواب نداد اما تلاش و پافشاری بر استفاده از این روش، سرانجام در دقیقه 65 بازی منجر به گل سوم شد.
استفاده از پاس های بلند و بازی مستقیم بارها در دستور کار بازیکنان سیتی بود. روشی که موجب به دست آمدن گل اول شد. در دقیقه 23 یک ضربه آزاد برای منچسترسیتی به همراه داشت. دقایق 33 ،35 ،38 ،44 نیز از پاس های بلند که توپ را از زمین سیتی به زمین آرسنال انتقال می داد استفاده شد که منجر به ایجاد موقعیت و گل نشد. ضربات شروع مجدد بارها می توانست برای آبی های منچستر ایجاد موقعیت کند و در نهایت یک ضربه کرنر منجر به گل دوم برای این تیم شد. پاس زمینی و بلند از روی نقطه کرنر، بالای محوطه جریمه به گوندوعان می رسد و با شوتی به سمت دروازه که در مسیر به کمپانی برخورد کرده، وارد دروازه می شود.
بیایید در آخر نگاهی به تعداد موقعیت های آرسنال بیندازیم که در 90 دقیقه توپچی ها 5موقعیت به دست آوردند. بازیکنان آرسنال در انتقال توپ از دفاع به حمله سرعت پایین تری داشتند و در زمان ضدحمله این تیم قبل از رسیدن به محوطه جریمه حریف، دفاع منچسترسیتی شکل گرفته و شرایط مطلوب ضدحمله از بین می رفت. از طرفی فاصله بین خطوط حمله، هافبک ها و دفاع منچسترسیتی حین دفاع کم می شد و پوشش و حمایت بالا در دفاع را موجب می شد و آرسنال به ندرت توانایی عبور توپ از لایه های مختلف بازیکنان حریف را داشت و در صورت جا ماندن مدافعین، براوو مانع گلزنی آرسنالی ها می شد.
