طرفداری- دنیله ده روسی کاپیتان رم توضیح می دهد که چه رابطه بدی با داوران دارد و خودش را لایق دریافت کارت های قرمز فراوان می داند؛ او از بزرگترین حسرت هایش با رم و تیم ملی ایتالیا گفته است. هافبک 34 ساله رم گفت و گوی مفصلی با مجله ایل کالچاتوره داشته که قسمتی از آنرا در طرفداری خواندید. وی در بخش دیگری از مصاحبه اش گفت:
در ابتدای کارم رابطه بسیار بدی با داوران داشتم. کاملا روی اعصابشان می رفتم، دائم این طور بودم. البته به خاطر این هم بود: به نظرم در آن سال ها داوران واقعا به ما آسیب زدند. چند سال که گذشت دیگر آن اتفاقات پیش نیامد. یادم می آید که چند بار لوچانو اسپالتی مربی بود و ما پشت سر اینتر دوم بودیم، کاملا برایم واضح شده بود. به همین خاطر هم بازی را با عصبانیت شروع می کردم.
کوچکترین صحنه باعث می شد که از کوره در بروم و در نتیجه داوران هم از همان ابتدای بازی نسبت به من حساسیت نشان می دادند. حالا بهتر است، ما بیشتر و بیشتر با هم آشنا شدیم و از اشتباهاتمان درس گرفتیم. در طول دوران بازی ام کارت های قرمز زیادی گرفتم و باید اقرار کنم که حقم بودند. چند تایی هم بودند که به نظرم سختگیرانه داده شدند.
احتمالا معروف ترین کارت قرمزی که ده روسی گرفت در جام جهانی 2006 بود، در تساوی 1-1 ایتالیا و آمریکا. وی گفت:
چند روز اول خیلی حالم بود و توقع نداشتم که چهار بازی محروم شوم. البته خطای بدی بود ولی به نظر من زیاده روی کردند. به نظر رسید که فیفا می خواهد من درس عبرتی برای بقیه شوم. مگر برای آرنج معمولا دو جلسه محرومیت نمی دهند؟
چهار جلسه محرومیت به این معنی بود که تنها مسابقه دیگر آن مسابقات که می توانستم در آن بازی کنم فینال بود. در چند روز اولش، مارچلو لیپی حتی با من حرف هم نمی زند. سختگیر بود ولی الگو هم بود. درست پس از نیمه نهایی، او به من گفت که آماده شو، چون قرار بود بازی کنم.
در فینال مقابل فرانسه، ده روسی به عنوان یار ذخیره به میدان رفت و پنالتی اش را هم گل کرد. او افزود:
آن صحنه واقعا در ذهنم مانده و به نظرم حالا مرا هیجان زده و مضطرب می کند؛ کل آن فلش موبایل هایی که پشت دروازه بودند و من داشتم به سمت پنالتی ام می رفتم. تنها این صحنه ها را در کنسرت ها می بینید.
ده روسی با ایتالیا به قهرمانی جهان رسید، اما هنوز منتظر کسب یک جام بزرگ با رم است. کاپیتان رم گفت:
دو مسابقه هستند که خیلی دوست دارم دوباره در آنها بازی کنم. اولی مقابل سمپدوریا در المپیکو، با مربیگری کلودیو رانیری. در آخر فصل 10-2009، فقط چند بازی باقی مانده بود، ما در صدر بودیم و جلوتر از اینتری بودیم که واقعا باورنکردنی کار می کرد. آن شب ما 1-0 در حال برنده شدن بودیم؛ از آن بازی هایی بود که از 20 بار 19 بارش را می برید اما 2-1 باختیم. اینتر از ما جلو زد و ما دوم شدیم، با دو امتیاز کمتر.
بازی دیگر که دوست دارم دوباره انجام شود فینال یورو 2012 است. هنوز به آن زمان فکر می کنم، خودم را می بینم که مصدوم نیستم، می توانم بازی کنم. شرایطی جادویی در آن تیم شکل گرفته بود و نمی دانم اگر من بودم می بردیم یا نه، ولی من هر کاری می کردم که با هم تیمی هایم باشم تا حداقل بتوانم کمکی کنم.
