طرفداری- هانس یورگ شوارزنبرگ، اسطوره تک باشگاهی بایرن مونیخ در آخرین دقیقه وقت های اضافه فینال جام باشگاه های اروپا در فصل 74-1973، با شوت عجیب خود یکی از مهم ترین گل های تاریخ لیگ قهرمانان و حتی مهم ترین گل تاریخ بایرن مونیخ را به ثمر رساند و با این گل، تعیین تکلیف قهرمان به بازی تکراری کشیده شد.
در 15 می 1974، بایرن مونیخ و اتلتیکو مادرید در فینال جام باشگاه های اروپا باید به مصاف هم می رفتند، پس از تساوی بدون گل در وقت های قانونی در فینال بروکسل، لوییس آراگونس، اسطوره فقید اتلتیکو مادرید که در سال 2008 به عنوان سرمربی با اسپانیا قهرمان یورو شد توانست با یک ضربه آزاد مستقیم در دقیقه 114، تیمش را در آستانه قهرمانی اروپا قرار دهد. زمان برای آلمانی ها به سرعت سپری می شد و آن ها فرصت های قابل قبولی را روی دروازه اتلتیکو ایجاد نمی کردند. بیست ثانیه پیش از سوت پایان بازی، شوارزنبرگ، مدافع آلمانی بایرن مونیخ که در رسانه های آلمانی به "پاک کننده اشتباهات قیصر" معروف بود، صاحب توپ شد و هیچ ایده بهتری نسبت به امتحان کردن شانسش از فاصله 23 متری نداشت. گرد مولر با بالا بردن دست هایش، درخواست توپ کرد اما شوت شوارزنبرگ، به تور دروازه اتلتیکو رسید. دروازه بان اتلتیکو مادرید در آن بازی، میگل رینا، پدر پپه رینا بود. افسانه ها می گویند که در آن لحظه، میگل رینا در حال صحبت با عکاس پشت دروازه بوده است چرا که عکاس، پیراهن رینا را می خواست. با دیدن ویدیوی آن لحظه نیز چیزی دستگیر کسی نشد. اگرچه، رینایِ پدر این موضوع را همیشه تکذیب کرده است.
گل شوارتسنبرگ باعث شد تا تکلیف قهرمان به بازی تکراری کشیده شود. دو روز بعد، بایرن مونیخ با گل های گرد مولر و اولی هونس، اتلتیکو مادرید را نابود کرد و با نتیجه 4-0، باواریایی ها پیروز و قهرمان شدند. این اولین باری بود که تیمی بوندس لیگایی توانست قهرمان جام باشگاه های های اروپا شود و این قهرمانی، سرآغازی بود بر تبدیل بایرن مونیخ به یکی از ابرقدرت های فوتبال اروپا. هسته اصلی تیم طلایی آلمان غربی در دهه 70 میلادی متشکل از ستارگان بایرن مونیخ از جمله سپ مایر، دروازه بان افسانه ای فوتبال آلمان، فرانتس بکن باوئر، یکی از بهترین مدافعان تاریخ و گرد مولر، بمب افکن بزرگ فوتبال بود. بیهوده نیست که لقب بمب افکن برای گرد مولر در نظر گرفته شده است چرا که به گفته کانون رسمی هواداران باشگاه بایرن مونیخ، مولر در 998 بازی توانسته تا 1248 گل به ثمر برساند. ستارگان بایرن مونیخ سال ها در کنار یکدیگر زیر نظر مربیان مختلف و تاکتیک های متفاوت بازی کردند که این موضوع البته حاصل مسائل تصادفی جالبی بود.
فرانتس بکن باوئر جوان در ابتدای فوتبالش از بازیکنی در مونیخ 1860 سیلی خورد و به همین خاطر تصمیم گرفت تا به بایرن مونیخ، تیم همشهری بپیوندد. سیستم استعدادیابی هوشمندانه بایرن مونیخ، نقش مهمی در جذب گرد مولر داشت و مهاجم افسانه ای آلمان نیز تقریبا با داستانی مشابه راهی بایرن مونیخ شد. این چنین بایرنی ها توانستند بازیکنان با استعداد را به تیم خود بیاورند. بالاخره کار سخت و استقامت جواب داد و بایرن مونیخ در سال 1969 علی رغم داشتن تعداد محدودی از بازیکنان، برای اولین بار فاتح بوندس لیگا شود و این آغازی بود بر خارج شدن از سایه مونیخ 1860. فرانتس روث، اسطوره بایرن مونیخ در دهه 70 در خصوص این قهرمانی می گوید:
موفقیت های ما راز خاصی نداشت. بازی کردن در تیمی ثابت و بدون تغییر برای پنج یا شش سال باعث می شد تا درکی غریزی از یکدیگر داشته باشیم و بتوانیم چشم بسته یکدیگر را در زمین پیدا کنیم. همچنین اکثر ما، اهل مونیخ یا حداکثر شهر های اطراف بودیم. این چنین توانستیم تا ذهنیتی یکسان در راه عشق به بایرن مونیخ داشته باشیم. ما در سه پست مختلف، سه بازیکن برتر دنیا را داشتیم.
شش بازیکن تیم اودو لاتک، شامل مایر، شوارتسنبرگ، بکن باوئر، برایتنر، گرد مولر و اولی هونس در سال 1972 ارکان اصلی قهرمانی آلمان غربی در مسابقات جام ملت های اروپا بودند. آلمان غربی در فینال با درخشش ستاره های بایرن توانست شوروی سابق را شکست دهد. در همان سال، بایرن مونیخ به شکلی هیجان انگیز و عالی توانست قهرمان بوندس لیگا شود و گرد مولر که توانسته بود در لیگ 40 گل بزند، توسط هلموت شون، سرمربی وقت آلمان غربی ستایش شد و شون لقب مرد گل های کوچک را به مولر داد. پس از سال ها، هنوز کسی نتوانسته تا به رکورد 40 گل زده مولر در بوندس لیگا برسد. بایرن مونیخ در آن فصل توانست 79 امتیاز کسب کند و این در حالی است که هنوز برد ها در آن زمان، دو امتیاز داشت! بایرن مونیخ در آن فصل، تنها مقابل دورتموند شکست خورد. بایرن مونیخ در سال 1973 در یک چهارم نهایی برابر آژاکس با چهار گل شکست خورد و مایر به دلیل ناراحتی شدید از عملکرد خود، کفش و پیراهنش را به برکه ای کوچک در زیر پنجره هتل انداخت. اما در ادامه، قهرمانی های بایرن مونیخ و آلمان غربی از راه رسید. 
بایرن مونیخ در سال 1975 توانست قهرمان اروپا شود و با غلبه بر لیدز، دومین قهرمانی پیاپی خود در اروپا را کسب کردند اما بدون برایتنر در بوندس لیگا، رده دهم را کسب کردند! برایتنر به دلیل تمایلات مائوئیستی اش، به رئال مادرید پیوست اما پس از دورانی ناموفق دوباره به فوتبال آلمان بازگشت. اودو لاتک بزرگ نیز بدون سر و صدا باشگاه را ترک کرد. اما بایرن مونیخ با این حال بازهم توانست از قهرمانی خود در اروپا دفاع کند. سال بعد نیز بایرن مونیخ با غلبه بر سنت اتین فرانسه در فینال جام باشگاه های اروپا، برای سومین بار پیاپی قهرمان شد و جام باشگاه های اروپا، برای همیشه در مونیخ باقی ماند. اگرچه آخرین قهرمانی، یک قهرمانی غم ناک بود زیرا همه می دانستند که نسل طلایی بایرن مونیخ به پایان خود نزدیک می شود و به نوعی، همه در بایرن مونیخ بی انگیزه شده بودند. دوران طلایی بایرن مونیخ پس از سه قهرمانی بی نظیر در اروپا به پایان رسید و اولی هونس، اسطوره بایرن مونیخ معتقد است که از این تیم هیچ گاه همانند رئال مادرید یا آژاکس در زمان های گذشته، ستایش نشد زیرا بایرن مونیخ آن جام ها را با کسب بازی زیبا به دست نیاورد و کسب نتیجه، مهم ترین مسئله برای آن ها بود. با این حال، بایرن مونیخ در دهه 70، برای سه سال حاکم بی چون و چرای جام باشگاه های اروپا بود.
