طرفداری- آرسنال هارپر را در تابستان 1994 در 22 سالگی به قیمت 150 هزار پوند از سیتینگزبورن خریداری کرد.
هارپر همیشه آرزو داشت به عنوان یک حرفه ای فعالیت کند، ولی همه چیز قرار بود تغییر پیدا کند. خودش می گوید:
به یک باره در بهترین زمان ممکن در بهترین مکان ممکن قرار گرفته بودم. فوتبالم را در تیم آماتوری التام تاون آغاز کردم و بعد راهی سیتینگزبورن شدم. مقابل شان بازی کرده بودم و بازی ام را پسندیده بودند. سیتینگزبورن در آن زمان استعدادهای بسیاری رو می کرد. آرسنالی ها برای تماشای بازی دو نفر از مدافعان وسط مان آمده بودند. در همان سال، چهار نفر از بازیکنان مان به مقصد تیم های حاضر در لیگ های حرفه ای، باشگاه را ترک کردند.
برای آنالیز بازی من هم چند باری از آرسنال آمدند و بعد برای تست، دعوتم کردند. دو بازی آزمایشی مقابل چارلتون و کریستال پالاس داشتیم. آنقدر نمایش هایم برایشان رضایت بخش بودند که قرارداد جدید را پیشنهاد دادند. باعث افتخار و غرورم بود. همیشه می دانستم می توانم انجامش دهم در نهایت تلاش هایم به نتیجه رسیده بود.
مربی سابقش در سیتینگزبورن، جان رایان، خیلی سریع شروع به تمجید از او برای رسانه ها کرد، ولی سنگربان جوان خوب می دانست که خیلی چیزها باید فرا گیرد. با این حال، با تمرین کنار دیوید سیمن و تحت نظر باب ویلسون بزرگ (دروازه بان سابق اسکاتلندی که برای 28 سال مربی دروازه بان های آرسنال بود و در سال 2003 بازنشسته شد)، خیلی زود با شرایط وفق پیدا کرد و بالاخره توانست در بازی مقابل ساتهمپتون، به خواسته همیشگی اش برسد:
سال اول با آن چیزی که جان رایان برای رسانه ها ترسیم کرده بود، متفاوت شد. او گفته بود دروازه بان فوق العاده خوبی جذب شده و اینکه من می توانم سیمن را به چالش بکشم. تا آن زمان درک نکرده بودم چنین توانایی و پتانسیلی دارم و تا 6 ماه قبل رفتنم به آرسنال هم مربی دروازه بانی نداشتم. از مقایسه شدن با دیوید سیمن که گلر تیم ملی انگلیس بود، فرسنگ ها فاصله داشتم.
فصل اول تقریبا فقط تمرین کنار او، تماشا کردن و یادگیری بود که بیش از حد کمکم کرد. دو سال اول خیلی روی نیمکت نشستم و فصل سوم تقریبا مطمئن بودم سطحم به حد لازم رسیده، ولی بی تجربگی مشکل بزرگی برای دروازه بان ها است.
با این حال، در 15 مارس 1997، روز بزرگ رسید. دیوید سیمن و جان لوکیچ مصدوم شده بودند و هارپر توسط آرسن ونگر برای بازی مقابل قدیس ها، انتخاب شد. هارپر پشت خط دفاعی قرار گرفت که نام هایی چون تونی آدامز و مارتین کیون در آن حضور داشتند و ستاره هایی مثل پاتریک ویرا و دنیس برکمپ جلوتر بازی می کردند. آرسنال با گلزنی استفن هیوز و پل شاو، دو بر صفر پیروز شد:
وقتی سیمن مصدوم شد، می دانستم نوبت بازی کردنم رسیده است. ونگر، جان لوکیچ را به تیم آورد و وقتی در موردش پرسیدم، گفت برای حضور در بازی های اروپایی و استفاده از تجربه اش بوده است. لوکیچ در بازی هفته گذشته مقابل اورتون در ترکیب اصلی بود که مصدوم شد. فکر می کنم جمعه بود که فهمیدم قرار است بازی کنم و باعث شد بتوانم از لحاظ ذهنی خودم را برای حضور در مسابقه آماده کنم.
یادم می آید ضربه مت له تسیر را که از 6 یاردی زده شده بود، مهار کردم. بهتر از این نمی شد. بازی بسیار خوبی برای دروازه بانی بود.
با وجود کلین شیت در آن دیدار، هارپر دیگر برای آرسنال بازی نکرد. آرسن ونگر قراردادی دو ساله با تضمینارجحیت نسبت به الکس منیگر به عنوان دروازه بان شماره دو، به او داده بود، ولی هارپر تشخیص داد زمان رفتن رسیده و در نتیجه راهی کیو پی آر شد تا دوباره در کنار سرمربی سابقش، بروس ریوچ، قرار گیرد.
جلسه ای با ونگر داشتیم و قراردادی دو ساله پیشنهاد داد. هر چقدر هم عاشق فوتبال و آرسنال بودم، می دانستم قرار نیست با وجود سیمن و منیگر جدیدالورود، بازی های زیادی قرار نیست انجام دهم. آرسن گفت شماره دو من خواهم بود، ولی صد درصد مطمئن نبودم چنین چیزی رخ نخواهد داد و بهتر دیدم از آنجا بروم.
با این حال، آرسنال دانشگاه بسیار بزرگی است. وقتی از آنجا می روید، می فهمید که جاهای دیگر به سختی با آنها قابل مقایسه اند.
ریوچ از هارپر به عنوان دروازه بان شماره یک استفاده کرد و او 4 سال پر از تلخی و شیرینی در آنجا سپری کرد:
آنجا می فهمید که همه چیز در ثابت بازی کردن است. اگر بتوانید دروازه بان آرسنال باشید یا دروازه بان شماره یک تیم دیگری باشید، قطعا دومی را انتخاب می کنید، چون آرسنال دروازه بان بد پرورش نمی دهد. شانس این را داشتم که بتوانم با باب ویلسون بزرگ کار کنم و از او یاد بگیرم.
بروس ریوچ و استورات هیوستون که به کیو پی آر رفته بودند، از توانایی هایم آگاه بودند. پیشنهاد دادند و دیدم یک باشگاه لندنی و فرصت مناسبی است. آنها در مورد حضور من در بازی ها صحبت کردند که خیلی به آن نیاز داشتم. آنجا رفتم و با وجود چند مصدومیت، 140 بار طی 4 سال حضورم به میدان رفتم و لذت بردم.
جو خانوادگی بسیار خوبی داشت که هیچگاه فراموش نمی کنم، ولی حقیقت این است که تیم موفقیت های چندانی در آن برهه نداشت و مشکلات مدیریتی بسیاری تجربه کردیم.
همه می گویند وقتی آرسنال را ترک می کنید، دیگر چیزی مثل آن تجربه نخواهید کرد. این را می فهمم، ولی از تصمیمم پشیمان نیستم.
به قلم ویل اونویل برای وبسایت Planet Football
