طرفداری- یک سنت قدیمی در استرالیا وجود دارد که در کریسمس، در سواحل برگزار می شود. در روزهایی که دمای هوا به بالاترین حد می رسد و دماسنج ها علامت گرمای شدید را نشان می دهند. این عادت ها کاملا با رسوم انگلیسی ها که در این موقع فصل، از شومینه خود در گوشه اتاق برای گرم شدن استفاده می کنند، کاملا در تضاد است.
برای لورا باست، مدافع تیم ملی انگلیس، کریسمس 2017 تجربه جدیدی بود که پس از شروع ماجراجویی جدید و پیوستنش به کانبرا یونایتد با آن مواجهه می شد؛ اولین تجربه بیرون از خانه بودن. پس از منحل شدن تیم بانوان ناتس کانتی، باست مدتی بدون تیم ماند. باست تصمیم گرفت تا زمان آغاز رقابت های اروپایی هلند، بدون تیم به تمرینات بپزدازد.
بازیکن 34 ساله ای که در سال 2012 و 2015 طعم قهرمانی را با بیرمنگام و ناتس کانتی چشیده بود، برای آخرین چالش خود راهی استرالیا شد. اشتیاق لارا، تمام ناشدنی بود و می خواست قبل از تصمیم گیری در خصوص آینده اش، قدمی دیگر بردارد.
واقعا لذت می برم. چالش های متفاوتی پیش رو دارم. همه چیز دوباره جذاب شده و تمرینات را 9 شب تمام می کنیم. از این لیگ خوشم می آید. هرتیمی می تواند تیم دیگری را شکست دهد و واقعا نمی شود پیش بینی کرد که چه کسی برنده می شود. به اقتضای سنم، این چالش برایم جذاب بود. در آمریکا هم بازی کرده ام و بگذارید رک باشم، آن لذتی که می شد را نبردم. با جودی تیلور هم صحبت کردم و او هم احساسات مشابهی داشت. گاهی باید قید زندگی راحت و مرفه خود را بزنید تا در سختی شرایط قرار گیرید.
بیست سال قبل، باسِت پس از انجام چند بازی برای باشگاه های مختلف در محله بالکینگتون به کاونتری سیتی پیوست. دو دهه پس از آن اتفاق، لورا برای باشگاه های زیادی در انگلیس بازی و اتفاقات عجیبی را تجربه کرد. در فینال رقابت های اروپایی هم با بدشانسی مواجه شد و یک گل به خودی در دقایق پایانی، باعث شد نامش در تیتر روزنامه ها بیاید. در فینال جام حذفی کارت قرمز دریافت کرد و چندین تیمی که در آن بازی می کرد هم به دلایل مالی منحل شدند.
داستان باست، تقریبا در فوتبال زنان بی نظیر است. همه این چیزها، از جایی آغاز شد که لورا با دیدن پدر و مادری که دیوانه فوتبال بودند، به بازی کردن تشویق شد. تفریح خانوادگی باست، فوتبال بود و دختر کوچک خانواده هم، می خواست این راه را ادامه دهد. "والدین من در باشگاه فرهنگی اجتماعی روستای مان عضو بودند. پدرم و برادرم هردو در پست دفاع چپ بازی می کردند. برادرم چپ پاست و من هم راست پا که از مادرم به ارث رسیده. واقعا غبطه می خورم، چون دوست داشتم چپ پا باشم. اصلا از این بابت راضی نیستم."
یکی از خاطرات بزرگ فوتبالی ام را بخواهم تعریف کنم، قطعا به پدرم اشاره خواهم کرد. پدرم هیچوقت اخراج نشده بود، اما در آخرین بازی فصلش، وقتی که کنار زمین ایستاده بودم، اخراج شد و بله، این یکی از بزرگترین خاطراتم است.
لورا که چهارسال از برادرش جوان تر بود، از هر فرصتی برای ورود به چمن و تمرین با توپ استفاده می کرد. "وقتی پدرم فوتبال بازی کردن را کنار گذاشت، باز هم نتوانست به طور کامل از آن جدا شود، بنابراین من هم همراه او به استادیوم می رفتم. تور دروازه را بالا پایین می کردم، توپ ها را سر جایش می گذاشتم و کارهای دیگر. محیطی عالی برای پیشرفت بود و اسم همه بازیکنان را می دانستم. آن ها همه الگوی من بودند. سعی می کردم قدم در راهشان بگذارم.
در سن 10 سالگی، باست به تیم بدورث گرلز پیوست. در آنجا با بازیکنی هم تیم شد که قرار بود در آینده یکی از معروف ترین و شناخته شده ترین مربیان فوتبال زنان شود. " با لورا هاروی، در یک روستا بزرگ شدیم. 11 دختر بودیم که باهم بازی های دوستانه برگزار می کردیم. لورا چند سالی از من بزرگتر است، به همین خاطر همیشه می خواستم مانند او باشم. قبل از من به کاونتری رفت و سپس در شفیلد بازی کرد. او یک وینگر راست بود و حتما باید به این موضوع اشاره کنم که هیچوقت برای دفاع کردن برنمی گشت."
باسِت در 17 سالگی، به بیرمنگام پیوست، اما این انتقال مصادف شد با افتتاح مرکز جوانان در دانشگاه لفبورو. اتفاقی که باعث شد لورا و هم تیمی هایش بتوانند دوران بازیگری خود را به سطح بین المللی ببرند.
در بیرمنگام، در مدارس مختلف تمرین می کردیم و آن هم فقط عصرها. پروژکتورهایی داشتیم که در واقع اصلا زمین را به اندازه کافی روشن نمی کردند. در زمین های سفت و سخت تمرین می کردیم، اما چه می شد کرد؟ آن تمام امکانات ما بود. همه لباس های مان، مال مردها بود، اما در آن زمان به این چیزها توجهی نمی کردند. پوشیدن کاور و لباس برای فوتبال بازی کردن، اصلا مسئله خاصی نبود. وقتی بازی می کنید، انگار نماینده دوستان، خانواده و تیم خود هستید. این چیزی ست که برایش انگیزه دارید. اتوبوس مناسبی نداشتیم و در واقع مینی بوس بود، اما خب پذیرفته بودیم.
پس از شروع تحصیلات در دانشگاه بیرمنگام، لورا در مرکز جوانان لفبورو، به پیشرفت ادامه داد تا توسط هوپ پاول، به تیم ملی انگلیس راه یابد. او اولین بازی اش را در سال 2003 مقابل ایتالیا انجام داد. این اولین بازی از 60 بازی کلی بود که لورا در طول دوران بازیگری اش قرار بود انجام دهد. همه چیز در زندگی لورا عالی پیش می رفت. "امکاناتی که در آنجا داشتیم، خیلی بهتر از باشگاه های دیگر بود؛ حتی بهتر از آرسنال. بسیاری از بازیکنان بزرگ انگلیس از آن آکادمی و مرکز پرورش جوانان بیرون آمدند و من هم همه چیزم را مدیون آن مکان فوق العاده هستم."
به قلم ریچ لاورتی برای وبسایت Thesefootballtimes
منتظر بخش دوم باشید
