طرفداری- پپ گواردیولا قراردادی سه ساله با منچسترسیتی منعقد کرده که الان تازه به نیمی از راه رسیده، توانسته در همین مدت کم، راه بسیاری طی کرده و شاهکارش را در آنجا بروز دهد. رنسانس بزرگ در سیتی حاکی از آن است که سرنوشت قهرمانی لیگ برتر تقریبا تمام شده است و آنها خواهند توانست به پنجمین قهرمانی شان در انگلیس (سومین در لیگ برتر) دست پیدا کنند.
آمار و ارقام به شکل عجیب و غریبی به نفع سیتی است. آنها 13 گل بیش از هر رقیب دیگری زده اند. بیشترین پاس ها را ارسال کرده و بیشترین مالکیت را به نام خودشان ثبت نموده اند. بیشترین ضربات به سمت دروازه را داشته اند و کمترین ضربه به سمت دروازه شان روانه شده است.
نکته قابل توجه این است که این آمار و ارقام فوق العاده را در شرایطی ثبت کرده اند که کاملا جسورانه بازی کرده اند. آنها به شیوه ای بازی کرده اند که شبیه هیچ کدامِ دیگر از حریفان نیست و جذاب ترین تیم از حیث نوع بازی به شمار می روند. با تهور بازی می کنند و به شکلی پیاپی گل می زنند. تمام این ها به این نتیجه رسیده که 8 امتیاز در جدول پیش بیفتند. الان همه از پشت سر گذاشتن فصلی بدون شکست برای آبی های منچستر صحبت می کنند. آنتونیو کونته و یورگن کلوپ مصاحبه هایی داشته اند که در آنها به شکل تلویحی و با توجه به بازی های بی رحمانه سیتی، از به پایان رسیدن رقابت برای قهرمانی صحبت کرده اند.
چه چیزی تیمی به جذابی سیتی ورژن 18-2017، ساخته است؟ تیمی که داوید سیلوا و کوین دی بروین میانه میدان را در تمام بازی ها به نام خود می زنند در حالی که لروی سانه، رحیم استرلینگ و گابریل ژسوس هم با حرکات ویران کننده شان، لرزه بر جان هر رقیبی می اندازند.
با این حال، هنوز شک و شبهه هایی هم وجود دارد. باید منتظر بود و دید بعد از کریسمس و وارد شدن به نیمه دوم فصل، چه اتفاقی برای بازی فانتزی و تماشگرپسند پپ رخ خواهد داد. باید دید بعد از صرف این میزان بالا از پول، تیم در نهایت چطور فصل را به انتها می رساند. سیتی الان پر از بازیکنان جوانی است که بعضی هایشان به دنبال کسب اولین قهرمانی شان در دوران بازی شان هستند.
توضیح چنین جاه طلبی ای چندان راحت نیست، ولی شاید بتوان دلیل آن را در تمامیت خواهی و عدم تمایل گواردیولا به مصالحه مربوط دانست. پپ شیوه بازی خودش را به انگلیس آورده و شاید کمی دیرتر از انتظار، امسال آن را به لیگ برتر هم تحمیل کرده است. شیوه بازی گواردیولا آنچنان ناشناخته و غیرقابل پیش بینی است که نمی توان توجهی به آن نداشت. انگار فوتبال انگلیس نمی تواند او را برای عدم تمایلش به مصالحه، مجازات کند. چطور قوی ترین لیگ دنیا می تواند به یک باره با چنین تغییر شیوه ای روبرو شود؟ آیا تا به حال، همه چیز به اشتباه انجام می شده است؟
وقتی فصل گذشته ایده جایگزینی جو هارت با کلودیو براوو شکست خورد، منتقدان بهانه ای برای تکرار نظرات شان پیدا کردند. پپ می توانست دوباره هارت را به اتحاد برگرداند و هر موفقیت بعد از آن، به این تصمیم وابستگی پیدا کند و سرمربی اسپانیایی دوباره به توانایی های دروازه بان اول تیم ملی انگلیس، اذعان کند. با این حال، سرمربی سابق بایرن مونیخ و بارسلونا تصمیم گرفت براوو را با ادرسون جوان تر عوض کند؛ دورازه بانی که تمایل بیشتری برای بیرون آمدن از محوطه و خنثی کردن حمله های حریف دارد و در عین حال، می تواند بخش مهمی از پاسکاری های متعدد سیتی باشد که گواردیولا به دنبال اجرایش بوده است. ادرسون عالی عمل کرده است.
وقتی آنها در فصل گذشته در خط دفاعی متزلزل ظاهر شدند، سرباززدن از انجام اصول دفاعی ساده در کنار نبود رهبر و فرمانده در این تیم، به عنوان دلایل ذکر شد. آیا پپ گواردیولا می توانست گزینه درستی برای راه انداختن فلسفه دفاعی در ذهن جان استونز باشد؟ با این حال، استونز توانسته با پیاده سازی شیوه بازی پپ، به تکامل بهتری برسد. او نه تنها بیشترین پاس های صحیح در لیگ برتر را ارسال کرده، بلکه منچسترسیتی تنها تیم لیگ بوده که حتی یک گل هم از ضربات ایستگاهی نخورده است. وقتی آنها در فصل قبل 2 به 4 برابر لسترسیتی شکست خوردند و نتوانست در 35 دقیقه اول حتی یک تکل بزندد، پپ در کنفرانس بعد از بازی، با تمسخر گفت: "مربی تکل زدن نیستم و آموزش تکل زدن نمی دهم."
همین طور هم مانده است. در این فصل، سیتی از حیث تکل زنی، در بین سه تیم آخر قرار دارد، ولی توانست در دیدار ابتدای هفته اش مقابل لستر در ورزشگاه کینگ پاور، با دو گل از زمین خارج شده و دهمین برد پیاپی اش در لیگ را ثبت کند. شاید دلایل دیگری هم وجود داشته باشد، اما دستاوردهای امسال آنها تا حد زیادی به خاطر گواردیولا بوده است. با این حال، منتقدان همچنان می توانند ادعا کنند با توجه به بازیکنان بزرگی که در اختیار اوست، هر کسی می توانست چنین نتایجی بگیرد.
اینجا باید کمی تامل کرد. مثلا می توان گفت بسیاری از کسانی که الان از بازیکنان سیتی به عنوان گروهی از ستارگان نام می برند، همان هایی بودند که استرلینگ و استونز را مورد تمسخر قرار می دادند و توانایی های شان را زیر سوال می بردند. ادعا می شد کایل واکر 50 میلیون پوند نمی ارزد، ولی الان مشخص شده همان 50 میلیون پوند یکی از دلایل توفیقات سیتی بوده است. بنجامین مندی هم ارزان به منچستر نیامد، ولی نمی توان الگوگیری جالب توجه فابین دلف از شیوه بازی داوید آلابا را هم با پول، توجیه کرد.
پس شاید بهتر است این سوال را جور دیگری بپرسیم. حتی اگر فرض کنیم هر مربی کلاس جهانی دیگری هم می توانست این نتایج را در سیتی بگیرد، باز هم انجام دادن آن به شیوه ای که گواردیولا از پس آن برآمده، غیرممکن است. تیم فعلی پپ، در حال تغییر دادن الگوهای ذهنی کلیشه ای بسیاری در مورد شیوه بازی یک تیم مدعی قهرمانی است. پپ شیوه بازی بارسلونا را مدنظر قرار داده و در حال ثابت کردن این است که می توان آن را در شرایط فوتبال انگلیس هم پیاده سازی کرد.
شاید حضور در سیتی، شرایطی متفاوت نسبت به دیگر تیم های گواردیولا برای او بسازد. همین طور هم هست. بارسلونای قابل تحسین او هیچ گاه نتوانسته بود از 12 بازی اولش در لیگ، 34 امتیاز کسب کند و بایرن مونیخ طی 3 سال، تنها یک بار به این مهم دست پیدا کرده بود.
گواردیولا یک بار گفته بود یوهان کرایوف بوده که عمارت باشکوه بارسلونا را بنا نهاده و او تنها آن را اداره می کند، ولی ثابت شده او چیزی بیشتر از یک مجری است. او در حال ساخت چیزی اعجاب انگیز در منچسترسیتی است.
