طرفداری- دنیله ده روسی، هافبک وفادار رم که همیشه با واژه های غیرت و تعصب شناخته می شود؛ پس از ناکامی ایتالیا در رسیدن به جام جهانی 2018 همچون بوفون، کیه لینی و بارتزالی از بازی های ملی خداحافظی کرد تا حالا، طرفدارانش فقط به چند سال باقی مانده دوران حرفه ای او در تیم رم دل خوش باشند. ده روسی با پیراهن آتزوری 117 بار به میدان رفت تا از این حیث بعد از بوفون، کاناوارو و مالدینی در رتبه چهارم با سابقه ترین بازیکنان تاریخ آتزوری قرار بگیرد؛ ضمنا او با 21 گل زده به نوعی گلزن ترین هافبک تاریخ تیم ملی محسوب می شود. در قابلیت های فردی و درک بالای تاکتیکی این بازیکن، کمتر کسی شک و تردیدی دارد اما آنچه دَنی را از بقیه جدا می کند؛ اخلاق مردانگی، تعصب مثال زدنی و در یک کلام رفتار جنتلمن مآبانه اش است؛ همان طور که در آخرین صحنه های باقی مانده از او در پیراهن آتزوری، مطمئنا تا ابد، غیرتش را به یاد می آوریم؛ جایی که حاضر نشد برای رفتن به زمین گرم کند و به مربی توصیه کرد اینسینیه را به میدان بفرستد!
از این ها گذشته، به ده روسی کمتر از آنچه لایقش است، توجه شده و او همیشه در سایه ستاره های هم دوره اش، قرار گرفته است. اصلا شاید همین اخلاق و منش زندگی اوست که باعث شده به اندازه بقیه، عکسش روی صفحه اول مجلات دیده نشود. در رم دقیقا سال بعد از قهرمانی اسکودتو، به ترکیب تیم کاپلو اضافه شد و با بدشانسی تنها اسکودتوی در دسترس را از دست داد؛ اتفاقی که بعدا برای او و تیمش بارها و بارها تکرار شد تا ده روسی از داشتن حتی یک اسکودتو هم محروم باشد؛ آن هم در روزهایی که بسیاری از دوستان و هم بازی هایش در تیم ملی، اسکودتوهای چند باره خود را جشن می گرفتند. اما دنی اصلا به این مسائل کاری نداشت و همچون توتی برای کسب افتخار و جام، به پیراهن جالوروسی وفادار نماند. او در خود رم هم به حقش نرسید؛ در روزهایی بر سر زبان ها افتاد که توتی خدای شهر شده بود و جالب اینکه تا همین چند ماه پیش با وجود اینکه به 34 سالگی نزدیک می شد؛ هنوز زیر سایه مرد اول جالوروسی، لقب "کاپیتان آینده" را یدک می کشید.
به جرئت می توان گفت ارزش وفاداری ده روسی به رم اگر بیشتر از فرانچسکو توتی نباشد؛ قطعا کمتر از او هم نیست. حداقل اینکه وی برخلاف توتی، طعم اسکودتو را نچشیده و البته برای نزدیک به دو دهه، زیر سایه ستاره دیگری به فوتبالش ادامه نداده است. جالب اینکه در تیم ملی نیز او همیشه بعد از ستاره های پر زرق برق دیده می شد. از همان روزی که به عنوان یک جوان تازه وارد به اردوی آتزوری پا گذاشت تا همین چند روز پیش، همیشه نامش در حاشیه بود. حتی خداحافظی او نیز تحت تاثیر وداع اسطوره ای چون بوفون قرار گرفت. بازوبند کاپیتانی چه در رم و چه در ایتالیا، برازنده بازویش بود اما در رم تازه بعد از 15 سال می تواند خود را کاپیتان اصلی ببیند و در تیم ملی نیز با وجود سابقه زیاد، به تعداد انگشتان یک دست هم، با بازوبند کاپیتانی در میادین حاضر نشد. شاید بتوان او را بی ادعاترین و لایق ترین کاپیتان دوم جهان معرفی کرد؛ کسی که به خوبی می دانست چه در رم و چه در تیم ملی زیر سایه بقیه است اما هرگز ادعایی نداشت؛ هرگز حاشیه ای درست نکرد و به ایتالیایی بودن و رمی بودنش، افتخار می کرد و ما را نیز از لذت این افتخار و تعصب، بی نصیب نگذاشت.
به مناسبت خداحافظی مرد با سابقه و همیشه در حاشیه ایتالیا از آتزوری، به بررسی 5 سکانس خاص از او در تیم ملی و باشگاه رم می پردازیم. اتفاقاتی که فقط با وجود ده روسی عینیت می یافت و تقریبا تصور آن از سوی بازیکنی دیگر، بعید به نظر می رسید؛ اتفاقاتی که باعث شد ده روسی، بازیکنی شود که اکنون و تا ابد از او یاد می شود!
1- در روزهای پیش از جام جهانی 2006، رم در المپیکو میزبان مسینا بود. در دقیقه 35 و در شرایطی که بازی 0-0 بود، ده روسی با دست، دروازه استوراری را باز کرد اما داور متوجه این قضیه نشد و گل را پذیرفت. درحالیکه همه متقاعد شده بودند که ده روسی گل سالمی را به ثمر رسانده و بازیکنان مسینا در حال بردن توپ به میانه زمین برای شروع بازی بودند؛ ده روسی نزد داور رفت و تایید کرد گل را با دست به ثمر رسانده است. در نهایت رم آن بازی را برد اما اولین چیزی که از آن دیدار به ذهن می آید؛ اعتراف شجاعانه هافبک جوان رم بود. وی پس از مسابقه می توانست از اینکه داور را فریب داده خوشحال باشد و مثل بقیه از "دست خدا" صحبت کند اما نمی توانست با وجدانش کنار بیاید!
2- مرحله گروهی جام جهانی 2006 و بازی با آمریکا بود؛ برخلاف انتظار، ده روسی 22 ساله، فیکس تیم ملی شده و با بازی خوب خود در مقابل غنا، توجه همه را جلب کرده است اما در بازی دوم و در دقیقه 28، همه چیز برای او و تیمش بد پیش رفت. ده روسی با آرنج به صورت برایان مک براید زد و صورت این بازیکن غرق در خون شد. هافبک جوان رمی ها از سوی خورخه لاریوندا از زمین بازی اخراج شد. در ادامه فیفا، او را 4 جلسه از همراهی آتزوری محروم کرد تا فقط در صورتی دوباره بتواند رنگ جام جهانی 2006 را ببیند که تیمش در فینال حاضر شود. ده روسی بعدها در مورد این اتفاق گفت:
ورزشگاه روی سرم خراب شد؛ نمی خواستم کسی باشم که باعث شکست ایتالیا می شود. حس کردم جای یک نفر دیگر را در تیم ملی تنگ کرده ام و کاری هم از دستم بر نمی آمد. پس از این اتفاق در رختکن به خودم گفتم اگر ایتالیا به خاطر این حرکت من از جام جهانی کنار رفت؛ همراه تیم نمی توانم به خاک کشورم برگردم!
اما خوشبختانه برای او و ایتالیا در آلمان همه چیز خوب پیش رفت و ده روسی با افتخار و همراه با جامِ بزرگترین تورنمنت جهان به کشورش بازگشت و با غرور در خیابان های رم، چرخید. ده روسی در آخرین بازی مقابل فرانسه، به زمین آمد و با زدن یکی از ضربات پنالتی، به بهترین شکل خاطره ای خوش از آن مسابقات از خود برجای گذاشت.
3- سال گذشته، پیترو لُمباردی، مسئول تداراکات ایتالیا در جام جهانی 2006 در سن 92 سالگی درگذشت. تدارکاتچی آتزوری، محبوبیت خاصی میان بازیکنان ایتالیا داشت و تقریبا اکثر قدیمی های آتزوری در مراسم خاکسپاری اش در شهر فلورانس حاضر بودند. اما در این میان ده روسی، کاری کرد که حیرت و تحسین همه را به دنبال داشت. قطعا مدال طلای جام جهانی، ارزشمندترین خاطره ای است که هر بازیکن می تواند در طول دوران حرفه ای خود به دست بیاورد و اکثرا از این مدال به بهترین شکل ممکن، مراقبت می کنند. اما ده روسی به جمله "خاطرات را در قلب نگه می دارند نه در اشیایی که در دستمان داریم"، عینیت بخشید و مدال پر ارزشش را در تابوت لمباردی گذاشت تا برای همیشه همراه با این پیرمرد 92 ساله، خاک شود. ده روسی در توضیح کارش گفت:
چیزهای که بدست می آورید، دیر یا زود مالک شما می شوند اما در مورد مدال جام جهانی این داستان صدق نمی کند. این مدال حالا بالای سر "مسواک" (لقب لمباردی)، می درخشد!
4- اوج مردانگی های ده روسی و حرکتی که بیش از سایر رفتارهایش بازتاب داشت؛ مربوط به بازی دوشنبه گذشته آتزوری مقابل سوئد است. در شرایطی که ایتالیا برای رسیدن به روسیه باید حداقل یک گل به ثمر می رساند؛ اینسینیه هنوز روی نیمکت بود. در این شرایط مربی ایتالیا از جانب ونتورا از ده روسی خواست تا گرم کند و به میدان برود. اما این بازیکن با چهره ای برافروخته، دست رد به سینه مربی اش زد و گفت:
چرا باید من به داخل زمین بروم. ما مساوی نمی خواهیم لعنتی، باید بازی را ببریم! اینسینیه را به زمین بفرست.
5- دیگر سکانس مهم زندگی دَنی، مربوط به بعد از فاجعه دوشنبه سیاه است. درحالیکه آتزوری پس از 60 سال از رفتن به جام جهانی باز مانده؛ قاعدتا ناراحتی و ناامیدی در میان بازیکنان به اوج رسیده بود اما ده روسی در این میان جوانمردی را فراموش نکرد. او هنگام خروج از سن سیرو به اتوبوس سوئدی ها رفت و به آن ها تبریک گفت. ضمنا به خاطر رفتار تماشاگران و برخی از بازیکنان ایتالیا در طول دو بازی رفت و برگشت از سوئدی ها عذرخواهی کرد. یانسون، مدافع سوئد در وصف ده روسی گفت:
همه متعجب شدیم و گفتیم: "آیا واقعا این اتفاق افتاده است؟!"؛ او عجب جنتلمنی است!
