طرفداری- طبق عادت هفته های اخیر طرفداری در روز های دوشنبه، به بررسی آکادمی های فوتبال جهان پرداخته ایم. در قسمت گذشته، لا ماسیا را بررسی کردیم و در این قسمت، با دِ توکومست آشنا خواهیم شد.
شاید قوی ترین آکادمی برای پرورش و پیشرفت بازیکنان جوان، آکادمی آژاکس، دِ توکومست باشد. برای بیش از سی سال، طرح منظمی که در آژاکس مشغول به کار است، باعث ایجاد یک سیستم قوی برای توسعه بازیکنان جوان شده است. مانند لا ماسیا، «آینده» این وظیفه را دارد تا «نارنجی پوشان» را تامین کند. کاری که با تولید بازیکنانی چون یوهان کرایوف، مارکو فن باستن، فرانک ریکارد، دنیس برگکمپ، فرانک و رونالد دی بوئر، ادگار داویدز، رود کرول، نایجل دی یانگ، کلارنس سیدورف، پاتریک کلایورت، رافائل فن در فارت و وسلی اسنایدر به خوبی در انجام آن موفق ظاهر شده است. اما این لیست چشمگیر و گسترده از بازیکنان سابق دی کوموست، تنها بیانگوی بخشی از داستان «آینده» است.
به استثنای لا ماسیا، که مدلی مشابه با دِ توکومست دارد و بنیانگذار آن، یوهان کرایوف بوده است، کمتر آکادمی ای در جهان وجود دارد که چنین بازیکنانی تولید کرده باشد. بازیکنانی که در هر سیستم از هر لیگی و در هر جای جهان، می توانند جای خود را در ترکیب تیم باز کنند. جالب است بدانید که 30 درصد از بازیکنان لیگ برتر هلند در نقطه ای از زندگی فوتبالی شان، در دِ توکومست حضور داشته اند. سبک بازی در آژاکس نه تنها نیاز های تکنیکی و تاکتیکی را می طلبد، که باعث می شود بازیکن ارزش و سطح مورد نیز از استمرار را نشان بدهد. در آژاکس، ارزیابی و قضاوت هر بازیکن توسط رئیس استعدادیاب های آن گروه سنی انجام می پذیرد. به طور متوسط، 30 از 160یا به طور تقریبی یک از هر پنج بازیکن از لیست بازیکنان آکادمی خط می خورند یا تنها پس از یک فصل حضور در این آکادمی، از ترکیب این تیم کنار می روند. چنین ارزیابی هایی بر اساس گزارش های جامعی است که باشگاه از ارتباط با بازیکن و والدینش دریافت کرده است. دلایل بسیار زیادی وجود دارد که باعث شده د توکومست از سایر آکادمی های فوتبال، متمایز باشد و اولین آن ها، ارتباط و معاشرت است. به یاد بیاورید که افراد واقعی فوتبال، آن هایی که فوتبال را به خوبی متوجه می شوند می دانند که بهترین آکادمی ها برای دست چین کردن بازیکنان مورد نظر و تامین نیاز هایشان، زمان بیشتری را تخصیص می دهند. نیاز به شفافیت و شفاف بودن در باشگاهی مانند آژاکس، حرف اول را می زند.
ارتباط با والدین صرف نظر از احساسات صورت می گیرد و برای تمامی بازیکنان، یک چشم انداز است. هر چه باشد، یک بازیکن جوان که در دِ توکومست حضور دارد در ذهن خود و والدینش، یک ستاره محسوب می شود اما برای آژاکس، او تنها یک یادگیرنده است، نه محصول نهایی. مشخصاتی چون کنترل توپ، توانایی های تهاجمی و تدافعی در حالت های یک در برابر یک، نگرش، توانایی های ورزشی و همکاری با هم تیمی ها و اجرای دستورات، دائماً در حال اندازه گیری هستند. اما با این وجود سیستم رشد و پیشرفت آژاکس، کار را فراتر از این ها می داند و با توجه به نیاز های باشگاه، تصمیم های لازم را اتخاذ می کند. بگذارید با ارائه یک مثال، در درک این موضوع بهتر عمل کنیم. در بسیاری از باشگاه ها، یک بازیکن چپ بسیار با ارزش و مهم تلقی می شود. چرا که امروزه با کمبود بازیکنان خوب چپ پا مواجه هستیم و هر باشگاه، به چنین بازیکنانی نیاز دارد. اما با این حال، ممکن است در آژاکس، تعداد بازیکنان چپ پا که مهارت بسیار خوبی نیز دارند، با تمرکز فنی بسیار بالا باشد. این موضوع بدان معنی است که استاندارد های لازم برای انتخاب شدن، افزایش یافته است.
یکی دیگر از عواملی که باعث تفاوت دِ توکومست با سایر آکادمی ها می شود، نظم دقیق و سخت گیری در انتخاب بازیکنان است. تیم های پایه در این باشگاه، از 16 بازیکن با توجه به پای تخصصی شان تشکیل شده است. بنابراین، چهار بازیکن راست پا برای بازی در پُست های 2، 6 و 7 شکل می گیرند و چهار بازیکن چپ پا برای بازی در پُست های 5، 8 و 11 انتخاب می شوند. یک مخزن که از سه بازیکن تشکیل شده است برای جایگاه 3 و 4 تلاش می کنند و سه بازیکن دیگر نیز برای حضور در جایگاه 9 و 10 رقابت می کنند. این سیستم از تیم زیر 10 ساله های آژاکس، تا تیم بزرگسالان ادامه پیدا می کند و این اطمینان را می دهد که هر بازیکن طی دوران حضورش در این باشگاه، حداقل در سه جایگاه مهم بازی کرده است. برای یک سیستمی که تا این حد انتخابی است، خروجی بسیار بالا خواهد بود. بخشی از این، ناشی از روش های سیستماتیک ارزیابی بازیکنان است که آژاکس از آن استفاده می کند و با نام انحصاری TIPS شناخته می شود. T مخفف تکنیک، I برای بینش و هوش، P برای شخصیت و S برای سرعت به کار برده می شود. در باشگاه مانند آژاکس، سیستم بازیکنانی می خواهد که مانند یک ماشین، دقیق باشند اما در عین حال از سریع و خلاق باشند و بتواند فوتبالی آزاد بازی کنند. تمایز، تکنیک نیست- چیزی که همیشه می توان آن را بهبود داد. بلکه هوش، بینش، سرعت و شخصیت یک بازیکن است. چه در دِ توکومست و چه در لا ماسیا، ارزیابی به دقت انجام می پذیرد. لا ماسیا و دِ توکومست، بیانگر سیر تکامل در فوتبال مدرن هستند.
باشگاهی مانند بارسلونا، بخش بزرگی از پیشرفت خود را به مُدلی چون آژاکس مدیون است اما با این وجود، آن ها پا را فراتر گذاشته اند و مرز های پیشرفت در «توتال فوتبال» را جا به جا کرده اند. با شهرت لالیگا در سطح جهان و برند بودن این لیگ، بارسلونا نه تنها می تواند استعداد های فردی تولید کند، که می تواند تیم های بااستعدادی را روانه میدان کند. آژاکس، هنوز هم به عنوان یکی از بهترین های جهان در زمینه تولید بازیکنان با کیفیت شناخته می شود. در بسیاری از موارد، هر دو آکادمی بیانگر یک چیز هستند؛ تمایل ثابت برای پیشرفت و بهبودی.
فوتبال، بازی بسیاری از صنعت هاست. مانند بازیکنان، باشگاه های فوتبال هویت شان را توسعه می دهند و از این بابت، می توانند نقش خودشان را در چشم انداز جهانی دیکته کنند. برخی باشگاه ها بازیکن تولید می کنند و دیگران برای تامین خواسته های فوتبال مدرن، به خریداری بهترین های جهان می پردازند؛ اما با این حال، باشگاه هایی هم هستند که استادانه می توانند به هر دو این موارد بپردازند. امروزه که هزینه های زیادی خرج می شود، مالکان پر سر و صدا و ولخرج به فوتبال اضافه شده است، پول غیر فوتبالی به این بازی تزریق می شود و دستمزد های نجومی پرداخت می شود، به فرق بین پیشرفت بازیکنان و «محصول نهایی» بودن توجه داشته باشید. واقعیت این است که بازیکنان فوتبال بر روی درختان رشد نمی کنند، که در آکادمی های فوتبال آن ها تشکیل می شوند- بنیادِ بازیِ حرفه ای.
