طرفداری- برتری پارس جنوبی بر تیم میزبان نه فقط در نتیجه بازی که در کل بازی قابل مشاهده بود. اما چه فاکتورهایی در بازی تیم میهمان وجود داشت که ذوب آهن در مقابل آنها تسلیم شد و تن به شکست داد؟
یک
بازیکنان پارس جنوبی با حضور پر تعداد در نیمه زمین حریف و پرسینگ، سعی در گرفتن توپ و ایجاد موقعیت برای هم تیمی هایشان را داشتند. در هنگام حمله نیز آنها با حمایت بازیکنان هم تیمی از توپ های دفع شده توسط مدافعین حریف استفاده کرده و موج حمله را حفظ می کردند. آنها با تحت فشار قرار دادن بازیکن پا به توپ حتی در زمین حریف، آنها را وادار به اشتباه می کردند تا بتوانند مالکیت توپ را از آن خود کنند. در این مواقع بازیکنان ذوب آهن یا توپ را از دست می دادند و یا مجبور به پاسهای رو به عقب می شدند. اما در مقابل، ذوب آهن منتظر اشتباه از سوی بازیکنان پارس جنوبی می ماند تا زمانی که آنها توپ را از دست دادند، از موقعیت به دست آمده استفاده کنند. توپگیری بازیکنان ذوب آهن بیشتر در زمین خودی انجام می شد و بعد از آن اقدام به بازی سازی و حمله می کردند(مانند توپگیری مرتضی تبریزی در دقیقه 63).
دو
بازیکنان پارس جنوبی هنگام مالکیت توپ جابجایی و دوندگی زیادی داشتند. سرعت بالای بازیکنان پارس نسبت به ذوب آهن، تمایل ذوب آهن به ارائه یک بازی کم تحرک در مقابل تحرک و پویایی تیم میهمان قابل توجه بود. همین موضوع سبب می شد که سرعت انتقال از دفاع به حمله در تیم میزبان پایین باشد. هم چنین بازیکنان این تیم در ضد حملات دیر به بازیکن صاحب توپ اضافه می شدند و موقعیت ضد حملات به راحتی از دست می رفت. هنگام حملات سریع یا برخی ضد حملات، بازیکنان ذوب آهن در کورس با مدافعین پارس جنوبی جا می ماندند. هر چند این موضوع گاهی در مورد تیم میهمان صدق می کرد و آلویس نانگ در چند صحنه از موافع خود جا می ماند و نمی توانست برای تیم خود موقعیت ایجاد نماید و یا مجبور به خطا می شد.
سه
حملات تیم پارس جنوبی سریع، با پاس های بلند و هوایی و بازی مستقیم بود. بازیکنان به محض تصاحب توپ، با پاسهای طولی و یا حرکت در عمق سعی در ایجاد موقعیت و رسیدن به دروازه حریف را داشتند در حالی که تیم اصفهانی برای در اختیار گرفتن نبض بازی از پاسهای عرضی و یا رو به عقب استفاده می کرد. بازی تاخیری بازیکنان این تیم مانع ایجاد خطر جدی بر روی دروازه تیم جم می شد. زیرا قبل از رسیدن به محوطه جریمه حریف دفاع تیم مقابل شکل گرفته بود و به راحتی موقعیت را از حریف می گرفت. هر چند آمدن ربیع عطایا به زمین با پاسهای رو به جلو و یا حرکت های پا به توپ او در عمق تا حدودی این موضوع را برای شاگردان قلعه نویی بهبود بخشید.
چهار
بعد از به ثمر رسیدن گل اول این ذوب آهن بود که باید بیشتر حمله می کرد و گل خورده را جبران می کرد. در این زمان ذوب آهن با پرس در نیمه زمین پارس جنوبی سعی در تصاحب مالکیت توپ و رسیدن به گل تساوی داشت. اما تاکتیک جمی ها در مقابل میزبان، پوشش در دفاع با نفرات نزدیک به هم بود. فاصله بین خطوط کم شده و بازیکنان با نزدیک شدن به هم و تجمع در محوطه جریمه خودی حملات تیم حریف را خنثی می کردند. تا جایی که در اواخر بازی فقط یک بازیکن در زمین ذوب آهن اصفهان حضور داشت و بقیه بازیکنان در دفاع ایفای نقش می کردند. از دقیقه 60 پرسینگ از سوی شاگردان تارتار کم شده و با عقب نشینی خطوط، در دفاع پرتعداد ظاهر شدند.
پنج
آنچه در دقایق پایانی بسیار مشهود بود و منجر به ایجاد دو موقعیت گلزنی و در واقع دو گل برای تیم میهمان بود، خستگی بازیکنان ذوب آهن و پایین آمدن کیفیت بازی آنها بود، در حالی که بازیکنان پارس جنوبی همچنان از لحاظ بدنی در سطح خوبی قرار داشتند. برای مثال در گل دوم که موقعیت آن با یک توپگیری در زمین خودی انجام شد و با یک پاس بلند که همزمان بازی سازی و توسعه را در خود داشت، به زمین ذوب آهن رسید. بازیکن تازه وارد پارس موفق شد خود را به توپ برساند اما بازیکن ذوب آهن از او جا ماند. از طرفی بازیکنان پارس هنگام حمله خیلی خوب و با سرعت بالا اضافه شدند. در دقیقه 89 هم شاهد استارت ابراهیم صالحی از سمت راست بودیم که با حرکت پا به توپ او به داخل محوطه جریمه، جم صاحب یک پنالتی شد و در نهایت به گل سوم این تیم بدل شد. این خستگی هنگام زدن پنالتی هم مشهود بود. زمانی که رشید مظاهری موفق به گرفتن پنالتی شد روی توپ برگشتی چند بازیکن جم حضور داشتند بدون اینکه حتی یک نفر از ذوبی ها آنجا مانع گل شدن توپ شود.
