طرفداری - آندرس اینیستا، هافبک، کاپیتان و اسطوره بارسلونا روز گذشته به عنوان اولین بازیکن تاریخ این باشگاه، قراردادش را به صورت مادام العمر تمدید کرد. قراردادی فوق العاده که بدون شک، او لیاقتش را داشت. بیش از هر بازیکن دیگری.
معمولا وقتی اسم بارسلونا می‌آید، اولین نفری که اسمش به ذهن مردم می‌رسد، لیونل مسی است اما بدون شک، بزرگترین هدیه‌ای که بارسلونا در طول تاریخ 118 ساله‌اش داشته، آندرس اینیستاست. کاپیتان 33 ساله اهل فوئنتلبیا که کارش در بارسا را از 12 سالگی شروع کرد، روز گذشته قراردادی مادام العمر با باشگاه زندگی‌اش امضا کرد. یک بازیکن نمونه در همه چیز. هم در زمین فوتبال و هم در خارج از آن. یک کاپیتان واقعی و الگویی بی نظیر برای همه بازیکنان خوش شانسی که این فرصت را دارند تا گام‌های او از لاماسیا تا نیوکمپ را ببینند و تکرار کنند.
مصدومیت‌ها کم کم در حال گرفتن توان از پاهایی است که دو گل از مهم‌ترین گل‌های تاریخ بارسلونا و اسپانیا را به ثمررسانده. یکی به چلسی در در استمفورد بریج و دیگری یک سال بعد در آفریقای جنوبی در فینال جام جهانی 2010 مقابل هلند. این یعنی متاسفانه پایان دوران یکی از دوست داشتنی‌ترین بازیکنان تاریخ چندان دور نیست و این خود همان دلیلی است که پروسه تمدید قراردادش با بارسلونا بیشتر از حد انتظار طول کشید. آندرس می‌داند که پایان فوتبالش نزدیک است و حالا شرایط فرق کرده. او این فصل زیر نظر والورده جایگاهی را که سال‌ها در تیم داشت، بازیافته و دوباره به بازیکنی تاثیر گذار در قلب میدان تبدیل شده است. دقیقا همان جایگاهی که توسط لوئيز انریکه به حاشیه رانده شده و اینیستا را به پایان فوتبالش هدایت می‌کرد. چیزی که خود او نیز روز گذشته به آن اعتراف کرد.
گرچه آندرس می‌گوید به آینده پس از فوتبال چندان فکر نمی‌کند اما بسیار بعید است که او پیشنهاد کار در لاماسیا؛ در جایی که همه چیز از آنجا شروع شد را رد کند. و هر چه اینیستا بخواهد، بارسا باید مطمئن شود که خواسته‌اش برآورده می‌شود. او که پس از دوست و همراه همیشگی‌اش، ژاوی، پرسابقه‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه است؛ در کنار مسی با 30 قهرمانی، پرافتخارترین بازیکن تاریخ باشگاه است. او که جادو و هنرنمایی‌هایش در زمین بازی، نامش را در میان بهترین هافبکهای تاریخ جای می‌دهد، باید هم از چنین احترامی برخوردار شود.
اینکه اینیستا با وجود این سطح از بازی، هرگز موفق به بردن توپ طلا نشده، کمی عجیب و باورنکردنی است. هر چند که این جایزه در سال‌های اخیر تا حدودی جذابیتش را از دست داده است. اما توپ طلا نباید معیاری برای سنجش آندرس باشد. معیار او باید در تواضعش در عین جادوگری باشد؛ در ثباتش باشد. مهارت‌های اینیستا برای از پای در آوردن هر تیم و بازیکنی کافی است اما او هرگز مغرور نبوده؛ هرگز نگاهش به حریف از بالا نبوده؛ هرگز احترام به رقیب را فراموش نکرده و اینیستا همیشه اجازه می‌دهد فوتبالش به جای او حرف بزند و همین‌هاست که از آندرس بازیکنی ساخته که همه دوستش دارند.
فوتبالیست، هنرمند و اسطوره. ممنون دون آندرس!
به قلم
Jason Pettigrove از مارکا
