طرفداری- وحید هاشمیان، لژیونر سابق ایران در آلمان که سابقه حضور در تیم هایی همچون بایرن مونیخ، هانوفر و هامبورگ را در کارنامه خود دارد مصاحبه ای را با فدراسیون فوتبال آلمان انجام داده است که در آن صراحتاً به ایرانی بودن خود افتخار می کند و آلمان را خانه دوم خود می داند.
به نقل از وب سایت رسمی فدراسیون فوتبال آلمان:
هلیکوپتر برگشته است. وحید هاشمیان، بازیکن سابق بوندسلیگا، از ابتدای فصل جاری به عنوان کمک مربی تیم زیر 17 ساله های هامبورگ فعالیت می کند که باید در رقابت های این هفته بودندسلیگای B رده جوانان به مصاف انرژی کوتبوس بروند. وحید هاشمیان در اوایل سال 1999 از ایران به هامبورگ ترانسفر شد. او با به ثمر رساندن 38 گل در 208 بازی و کسب عنوان قهرمانی بوندس لیگا با بایرن مونیخ در فصل 2005-2004 دوران موفقی را در کشور آلمان پشت سر گذاشت. در آن برهه، هاشمیان یکی از بازیکنانی ملی پوشی بود که در سطح بالای فوتبال اروپا بازی می کرد. DFB.de مصاحبه ای را با این مربی 41 ساله ترتیب داده است که در آن هاشمیان در رابطه با همکارش پیت ریمرز و همچنین کشورش ایران خواهد گفت؛
بعد از گذشت شش هفته از آغاز بازی ها، تیم زیر 17 ساله های هامبورگ هنوز بدون شکست در رتبه سوم جدول رده بندی ایستاده است. آقای هاشمیان، از این بهتر هم میشد فصل را آغاز کنید؟
شروع ما خیلی خوب بود. تیم ما تشنه ماجراجویی است، اما پیشرفت بازیکنان مسئله ای نیست که فقط در شش بازی به دنبال آن باشیم.
قدرت تیم را در چه می بینید؟
بالانس خوبی میان خط حمله و دفاع ما برقرار است. همیشه خواستیم که از یک نقش غالب شونده در تیم استفاده کنیم و باید هرچه زودتر در بازی به گل برسیم. وقتی حریف صاحب توپ باشد ما فقط واکنش نشان نمی دهیم بلکه برنامه های ما هم در آن زمان ادامه دارد.
آیا بازیکنان جوان تیم می دانند که لقب تو هلیکوپتر بوده است؟
نمی دانم. اما می دانند که هامبورگ تعدادی از بهترین بازیکنان جهان را در اختیار داشت.
چگونه این لقب را به تو دادند؟
برای قدرت سرزنی ام. در دوران بازیگری ام هیچ وقت برای سر زدن تأخیر نداشتم. برخی اوقات، فرانک پیجلدورف، مربی سابقم در هامبورگ به من می گفت مانند هلیکوپتر می مانم. از آن زمان به بعد این لقب را یدک می کشم.
آیا در سرزنی تمرین اختصاصی می کردی؟
بعد از جلسات تمرینی، در وهله های منظم شخصاً تمرین می کردم. می خواستم ضربه های سرم قدرتمند باشد.
آیا بر روی ضربات سر در تیم زیر 17 ساله ها هم برنامه ای دارید؟
من دوبار در هفته شخصاً گروهی کوچک از بازیکنان را تمرین می دهم. ما تمرین سرزنی و پریدن را انجام می دهیم. اما نکات مهم تری مانند مالکیت توپ نیز وجود دارد.
اولین مرحله تمرین سرزنی چیست؟
بستگی به موارد متعددی از جمله شرایط و موقعیت بازی دارد. مورد مهم تر این است که فردی که ضربه سر می زند باید شجاع باشد. من بازیکنانی را می شناسم که قدرت سرزنی فوق العاده ای دارند اما پویا و شجاع نیستند و خود را در موقعیت قرار نمی دهند.
تا سال 2012 بازی می کردی. از دوران بعد از بازنشستگی برایمان بگو
آسان نبود! شما به عنوان یک فوتبالیست عادت دارید تا تمرین کنید و عضوی از یک تیم باشید. مجبور بودم که به اوغات فراغت عادت کنم. مدرک A و B مربیگری ام را در همان زمان بازیگری دریافت کردم. مربیگری ام را از تیم های هالستنبک و نیندورفر آغاز کردم. پس از آن در تیم «هنف» آموزش مربیگری من کامل شد. برخی اوقات در تیم زیر 17 ساله های هامبورگ کنار خط می ایستم.
با نزدیک شدن به پایان دوران بازیگری مجبور بودی تا به کشور مادری خود ایران برگردی. چه تفاوت هایی میان فوتبال ایران و آلمان وجود دارد؟
در قیاس با زمانی که من به آلمان آمدم، فوتبال ایران در بسیاری از زمینه ها از سطح آماتور به حرفه ای تبدیل شده است. اما برای مثال ورزشگاه ها، تمرین مربیان و تمرین دهنده ها هنوز جای پیشرفت زیادی دارد. از نظر پایه ای ایران فاصله زیادی با کشور آلمان دارد.
شما از سال 1999 به آلمان آمدید. بیشتر خود را یک آلمانی می بینید یا ایرانی؟
افتخار می کنم که یک ایرانی هستم. آلمان خانه دوم من است و دوستان زیادی در اینجا دارم. قویاً تحت تأثیر سبک فوتبالم در آلمان هستم.
در این برهه زمانی چند بار به ایران سر می زنی؟
سه یا چهاربار در سال به ایران می روم و با خانواده ام دیدار می کنم. تابستان و تعطیلات زمستانی بهترین زمان برای مسافرت من به ایران است.
بزرگترین تفاوت میان آلمان و ایران چیست؟
در آلمان تأکید اصلی روی سازمان و انضباط است و همچنین چیزهای زیادی در مورد طرز نگرش حرفه ای به زندگی در اینجا آموختم. در ایران خانواده در جایگاه بااهمیت تری حضور دارد و «فرهنگ» مهم ترین تفاوت میان دو کشور است.
شما چگونه مربی تیم زیر 17 ساله های هامبورگ شدید؟
در جریان دوران آموزش تدریس فوتبال، دوره کارآموزی مربیگری ام را در بایرن مونیخ گذراندم. پس از آن، دوران کارآموزی بیشتر را در کوئینزپارک رنجرز و بوخوم سپری کردم. در آغاز سال 2017 مربی شخصی تیم جوانان هامبورک شدم. در شروع فصل پیت ریمرز در تیم زیر 17 ساله های هامبورگ به من اعتماد کرد. چیزهای زیادی در سطح مربیگری جوانان از او آموختم.
زندگی در شهر هامبورگ چگونه است؟
در شهرهای زیادی زندگی کرده ام. هرجایی مزایای خاص خود را دارد. اما در هامبورگ احساس بسیار خاصی دارم و این مسئله به خاطر حضورم در این شهر در سال های 1999 تا 2001 و پس از آن اقامتم در سال 2010 است.
مربی های دوران بازیگری شما چگونه بوده اند؟
با مربیگری فرانک پیجلدورف ما رد بوندسلیگا جزو معدود تیم هایی بودیم که با سه مهاجم بازی می کردیم. زیر نظر فیلیکس ماگات تمرکز اصلی روی تمرینات سخت بود. در هانوفر، والد وینن خیلی با بازیکنان صمیمی بود و در مقوله انگیزشی چیزهای فراوانی از پیتر نوی رورر در بوخوم آموختم.
بهترین زمان حضورت در آلمان مربوط به دوران مربیگری نوی رورر در بوخوم بود. آیا هنوز هم با او ارتباط داری؟
ما به طور منظم با یکدیگر در ارتباطیم. بازیکنان برای او بسیار ارزشمند بودند و به عنوان ابزار به بازیکن نمی نگریست. خیلی خوشحالم که بعد از دوران بازیگری ام هم با هم در ارتباط هستیم.
چه اهداف دیگری را در ذهن دارید؟
من شخصی هستم که برای حرفه اش برنامه ریزی می کند و سپس آن را انجام می دهد. به خاطر همین مسئله هست که خیلی زود مدارک مربیگری خود را دریافت کردم. برای ورود به د نیای حرفه ای مربیگری کار کردن در سطح جوانان بوندسلیگا برای من ایده آل است. می توانم تجربیات بسیاری از آن بدست آورم. گاهی اوقات هم دلم می خواهد در بوندسلیگا مربیگری کنم.
