طرفداری- جان استونز، مدافع میانی باشگاه منچسترسیتی و تیم ملی انگلیس می گوید که بازی مالکانه را از زمان حضورش در آکادمی بارزنلی آموخته است.
استونز مصاحبه ای مفصل با اولیور هالت، خبرنگار دیلی میل انجام داده است که قصد داریم در دو بخش آن را تقدیم شما کنیم. ماجرا از پرسشی در مورد الگوی استونز شروع شد که او در پاسخ گفت الگوی خاصی نداشته است!
به واقع کسی را الگوی خود قرار ندادم. همه فکر می کنند که الگوی من ریو (فردیناند) بوده است. من بازی های ریو را تماشا کردم و سبک بازی او را دوست داشتم ولی خب جان تری هم همین کار را کرد اما بابت آن چیز زیادی نصیبش نشد. در کل یک طرفدار پر و پا قرص فوتبال بودم. تنها تا جایی که می توانستم فوتبال تماشا کردم و از آن ها درس گرفتم.
به او گفتم که پس این سبک بازی باید حاصل آموخته هایت در فوتبال پایه باشد.
بخشی از حرف های تان درست است. من در زمین گل آلود شمال بازی کرده ام. ولی همان جا و در بارنزلی بود که از مربیانم رونی برانسون و مارک برتون، یاد گرفتم که چگونه به عنوان یک مدافع خودم را ابراز کنم. آن زمان 13 یا 14 سالم بود و رونی و مارک به سبک بازی بارسلونا علاقه مند بودند و تلاش کردند تا آن سبک را به تیم جوانان ما منتقل کنند. شاید جانبدارانه حرف بزنم ولی فکر می کنم تیم جوانان ما بی نظیر بود.
استونز در رده های پایه بارنزلی
هنگامی که از الگوبرداری بارنزلی از بارسلونا گفت، موضوع برایم جالب تر شد. از او خواستم تا بیشتر در این مورد توضیح دهد.
ما سبک و سیاق بازی بارسلونا را در زمین پیاده کردیم: رفتن به کناره ها هنگام نواختن ضربه دروازه، پخش کردن توپ، تلاش برای حفظ آن و خلاصه تمام آن مسائل اساسی که آن ها در موردشان تحقیق کرده بودند و به تیم ما انتقال دادند. من آن مسئله را دوست داشتم. از 6 یا 7 سالگی در باشگاه حضور داشتم و زمین تمرین های بسیاری اطراف ورزشگاه تیم بود و با خود فکر می کردید که دوست دارید به کجا برسید.
با وجود تمام این حرف ها، هنوز برایم دشوار بود که درک کنم تیمی در خواستگاه فوتبال که در آن فلسفه انجام بازی های مستقیم نهادینه شده است، این همه سال پیش شروع به برنامه ریزی برای الگوبرداری از تیمی اسپانیایی کرده باشد.
هنگامی که من برای رونی و مارک بازی می کردم، محیط تیم بر اساس بازی بر سبک بارسلونا بنا شده بود. این سبک یک کار گروهی بود و هنگامی که همه در یک راستا تلاش کنند، کار آسان تر می شود. آنجا کسی خواستار این نبود که از عقب زمین توپ های بلندی برای یک مهاجم هدف فرستاده شود. پس حس کردم که مربیان ما رفتار کلیشه ای را کنار گذاشته اند. بابت تجارب همان دوران، فلسفه من مبنی بر حفظ توپ و مالکیت آن است. تماشای بازی های بهترین تیم های حاضر در لیگ قهرمانان از همان کودکی و دیدن سبک بازی آن ها نیز در این راستا به من کمک کرد. این تمام کاری است که من انجام داده ام.
البته جان در ادامه توضیح داد که بنای بازی فعلی او در تیم خاصی و به وسیله مربی ویژه ای نهاده نشده است و او هرجا که بوده، پیرو همین مکتب بوده است.
از همان رده های پایه هم به وسیله کیث هیل تشویق می شدم که به سبک مالکانه بازی کنم و سپس روبرتو مارتینز در اورتون هم بر روی همین مسئله تاکید کرد و در تیم ملی زیر 21 سال هم گرت ساوتگیت چنین خواسته ای از من داشت. هنگامی که در دوران روی هاجسون برای نخستین بار به تیم ملی بزرگسالان راه یافتم، او همواره بابت این سبک از من ستایش می کرد و می خواست به من بیاموزد که چه وقت پیش گرفتن چنین سبکی درست است.
ادامه دارد...
